Dag vier van de Gentse Feesten. De straten zijn netjes opgeruimd. Op de talloze tentjes en de stroom van mensen die nooit naar huis willen gaan na, merk je in de verste verte niet dat twaalf uur eerder het centrum van de stad ontploft is door het feestgewoel. Met de nodige wallen onder de ogen trokken we opnieuw de stad in. Morgen komt daar met Boomtown nog eens een extra podium bij, maar de muziekmagneet trok ons de vierde dag naar een piepklein podium rechtover de Charlatan. Niet zo maar een podium, wel één van Urgent FM, zeg maar de radio met de betere smaak. Rechtover ons zaten de jongens van Hyper! met de nodige trots te vertellen dat ze door wilskracht uitgegroeid zijn tot wat ze nu zijn. Een kleine livebom zeg maar, en wie ons niet wil geloven kan vrijdag zijn eigen mening deze vrijdag op Boomtown gaan vormen. Rechts waren drie jonge mensen in volle voorbereiding van een livesessie. ILA is ondertussen al geen onbekende meer op onze pagina’s. Een paar uur voor het miniconcertje meldde frontvrouw Ilayda Cicek op de sociale media met de nodige trots dat Home de playlist van Radio 1 gehaald heeft. De Limburgse straalt een intense rust uit, maar beseft dat haar muzikale project meer en meer begint te lopen. Het is nu eenmaal niet meer dan het zalige lot van mensen met een eigen stem…
Later deze week (27 juli) speelt ILA een thuisfront in Maasmechelen op het Zwart Goud-festival met o.a. Sunflower, Lo-lee-ta en Dvtch Norris op de affiche, maar de Gentse Feesten waren minstens even belangrijk voor hun. De Gentse binnenstad werd het decor voor één van de allereerste keren dat ILA tot een trio is gebracht. Vrijdag bewees de band op Voltreffer waar ze toe in staan zijn. Een jonge PJ Harvey schreef onze man toen. Grote woorden, geen letter van gelogen.
Voor deze sessie werd de elektrische gitaar voor de akoestische ingeruild, en kwam het accent meer op de nieuwe songs te liggen, hoewel Take Me Home er nog iedere seconde in slaat om ons net niet in tranen te doen uitbarsten. ILA is dan ook een band die opgetrokken is rond perfectionisme en emoties. De intrigerende stem van Ilayda past perfect bij het geluid van Cas Kinnaer en Sam Smeets. Ingetogen (soms jazzy) postrock met folk-invloeden dat bij momenten tegen de grens van Low en Big Thief aanschuurt. Wellicht zullen we de komende maanden nog meer namen kunnen verzinnen om het geluidspallet van ILA in te vullen, maar bij artiesten die een eigen sound hebben hoeft dat niet. Net voor we de Kinky Star binnen wandelden om overdonderd te worden door de indus-klanken van Bolt Ruin wisten we dat dit een band is die zijn eigen unieke geluid in het Belgische muzieklandschap heeft gevonden. Een prestatie die zonder twijfel zal lonen…
Bolt Ruin was één van de Belgische revelaties van dit jaar. Eerste naam op de affiche van de naar jaarlijkse gewoonte georganiseerde Consouling Night tijdens de Feesten. Veel nacht was er nog niet in zicht toen Brecht Linden het podium besteeg in een compleet verduisterde club. Enkel de meegetroonde electronica wierp een twijfelachtig licht(je) op de setting. Om en bij de dertig graden buiten betekende hetzelfde plus 10 à 15 graden binnen. Maar niet getreurd, de avond was nog piepjong. De hoge zweethut-factor saboteerde geenszins de eerste show op de Kinky Star-planken, het podium waarop de ene fraaie geluidscollage de andere verdrong, een dik half uur lang. Hoogtepunt? Disperish waarin gemutileerde strijkers de strijd aanbinden met navrante ambient en loodzware beats. Akoestisch drama XL. Verbluffend mooi, zonder twijfel het verdere opvolgen waard.
Diversiteit troef. Van Lady Linn tot de sludgenoisemetal van 30.000 Monkies en dat in een spanbreedte van minder dan 100 meter. Wij kozen ervoor om de avond af te sluiten met een meer dan vier uur durende (!) show van Belpop Bonanza. Als Mauro Pawlowski in de buurt is, willen we er steeds bij zijn. Vandaag nog meer al was het maar omdat het genie zich deze avond naast vertrouwd dEUS-werk (Bad Timing) zich ook naast De Kreuners ook aan een duet met Isabelle A zou wagen.
Het spektakel werd op gang getrokken door André Brasseur. Bijna 80 (!), maar de liefde voor zijn Hammond-orgel laat hem met de jaren jonger lijken. Als een volleerde entertainer was de Bruselaar de rode draad van vier uur belpopgeschiedenis. Samen met Dirk Jans, Ben Van Camp, Ben Brunin, Jo Hermans en Wietse Meys werd door Jan Delvaux en Jimmy Dewit a.k.a. DJ Bobby Ewing de ene legende na de andere aangekondigd. Eigen nummers en covers van anderen, een concept dat op het Walter De Buck-plein met de seconde meer succes kreeg. Isolde Lasoen opende de debatten met wat typische Franse chansons. Een France Gall-sfeer en dertig graden, beter kan een huwelijk niet.
Een hitpourri vol nostalgie, maar gebracht met de nodige humor en met artiesten die zich met plezier op glad ijs waagden door zich in een repertoire te gooien dat bij momenten atypisch voor hun is. Geen enkele keer uitgegeleden, wel zorgen voor één van de kippenvelmomenten wanneer Mauro met Isolde Tim van Wim De Craene een wasbeurt geeft. Ook ideaal voor een paar oude bekenden opnieuw te begroeten. Tom Derie van Soapstone die aangekondigd werd als één van de beste stemmen van Gent. Wim Punk (niet Wimmeke!) die nog altijd het liefst over drank en losbandige vrouwen zingt. Beter gezelschap dan Guy Swinnen is dan ook niet kenbaar. De helft van The Scabs heeft al voor de stairway to heaven gekozen, maar ze kunnen met gerust hart vanuit de hemel met trots op hun leider toekijken.
Na de optredens zorgden de belpop-dj’s voor een set met uitsluitend klassiekers uit onze vaderlandse geschiedenis. Te respecteren, maar vergeet ook de toekomst niet!
Wouter De Sutter/Didier Becu