We Are Open. Het concept? Twee dagen lang aan een spotprijs het beste ontdekken van wat België aan muzikaal talent heeft te bieden. Het nadeel is wel dat je twee avonden lang met een programma jouw ideale route moet weten samen te stellen (iedere act speelt zo’n 30 minuten en de optredens overlappen elkaar), maar wie verstandig te werk gaat, kan na afloop zeggen dat hij een glimp van de toekomst heeft gezien. Een feestje dat Luminous Dash niet links kon lieten liggen. Twee dagen waren we paraat in Antwerpen, en als er eens een act ontbreekt dan ligt dat niet aan de kwaliteit ervan (hoewel wij ook onze favorietjes hebben), maar gewoon omdat je een lichaam niet kan opsplitsen zonder dodelijk gevolg!
De organisatie had niet alleen de taalgrenzen opengetrokken met behoorlijk wat Waalse acts op het podium als gevolg, maar er waren ook geen muzikale grenzen te verkennen. Hoewel je duidelijk kan stellen dat het accent vrijdag op dance (en dan vooral hiphop in het bijzonder) lag. De dag daarna zou noise de speakers overheersen, maar eerst vrijdag dus!
De (uitverkochte) achtste editie van We Are Open werd afgetrapt door wereldburger Darrell Cole. Met zijn band Weardo een begrip in het Antwerpse hiphopmilieu, solo opgepikt door Sony en onlangs van Barcelona terug richting Antwerpen gereisd. Hoewel het net iets te vroeg op de avond was om het café in vuur en vlam te zetten (waar zijn die machines voor die jetons, weet je wel?) toonde Cole waarom MTV hem destijds wist te vinden. Put your hands in the air and say ho!, het kan altijd subtieler, maar Darrell Cole toonde waarom België ook iets op de hiphopkaart betekent.
Van de ene dance-act naar de andere, het is maar een trap naar beneden op We Are Open. In het café was TheColorGrey aan zet, het alias van alweer een Antwerpenaar. Will Michiels die al te horen was op één van deWoodie Smalls-single kiest duidelijk voor een jazzy (weliswaar zeer toegankelijke) sound. Het zou niet mistaan op Mo’Wax of Ninja Tune, kwestie van het maar te zeggen…
Hoe later op de avond, hoe bekender de acts. Normaal toch? En het moet worden gezegd van de artist in residence van de AB dit jaar wordt zeer veel verwacht. In Glints merk je niet alleen zanger J.M. Lemmens op, maar ook Ferre Marnef die een paar maanden geleden het laatste salut gaf met zijn vorige band Soldier’s Heart. Veel stemvervormingen, veel soul en funk, en zeer veel potentie maken deze band klaar voor een internationale carrière. Het werd ondertussen ook drukker in de Antwerpse zaal en alles lijkt klaar en duidelijk dat Glints vrij vlug naar deze plek zal terug komen.
Voor Dienne Bogaerts werd het een vrij gekke avond. Een uurtje eerder stond ze met Faces On TV op het podium van de Lotto Arena die de support waren van dEUS, en in een hels tempo (een uurtje) stond ze op alweer een ander podium. Dit keer naast zusje Nelle met wie ze samen het duo Lili Grace vormt. De twee zussen maken een weldoordachte mix van neoklassiek (die cello!), dark wave en poppy electronics. Lili Grace was zonder twijfel één van de meest eigenzinnige acts van de vrijdagavond, maar daarom niet minder interessant, integendeel zouden we zeggen. Als dit genre nog een toekomst heeft, dan ligt het in handen van muzikanten zoals deze. Doen zouden we zeggen!
Wwwater. Met drie w’s graag, maar dat weten de fans ondertussen al lang. Charlotte Adigéry en Steve Slingeneyer zijn er zich verdomd goed bewust van wat ze doen. Een duo dat met ieder optreden alsmaar beter wordt, meer zelfzekerder wordt en waarvan je weet dat de afstand tussen onbekend en aanbeden worden steeds kleiner wordt. Een stem die geen reverbs nodig heeft, Charlotte heeft nu eenmaal gouden stembanden. Geen typische R’nB, wel één die is doorspekt met de punky drums en onvoorspelbare synthgeluiden van Steve. Hoe je het moet omschrijven? Wwwater. 30 minuten is veel te kort, maar zoals Charlotte met haar heerlijke Gentse accent na afloop zegde: “Je zult ons nog veel zien”. We hopen het, Wwwater is gewoon één van de acts van dit moment!
Vlug naar boven hollen om nog wat van Amongster te kunnen meepikken. Dit project van Thomas Oosterlynck is gekenmerkt door luisterliedjes die je hart vewarmen, radiovriendelijke indiepop met kwaliteit. Gericht op het grote publiek, maar nooit te plat. Het weinige dat we van deze Gentse muzikant hebben gezien volstaat niet om een oordeel te vellen, wel is het genoeg om Amongster aan te kruisen om die bij een volgende gelegenheid niet links te laten liggen en daar draait het om bij We Are Open: ontdekken!
Wie beslist om een artiestenleven als Zwangere Guy te beginnen neemt zichzelf niet al te serieus, en daar draait het hem bij Omar G. rond: lekker je eigen zin doen en er nog in slagen om aanstekelijke songs uit je mouw te schudden. Begonnen bij het collectief Stikstof en nu als Zwangere Guy één van de sterren van de Brusselse hiphopscène. Vernieuwend? Neen, wel goed.
Terwijl in de grote zaal Hydrogen Sea de Trix zou bewijzen waarom de hype gegrond is, trokken wij de andere richting uit om alweer een heerlijke Waalse band aan het werk te zien: La Jungle. Mat en Rémy uit Bergen. Een betere naam kon het duo voor hun muziek niet kiezen, net zoals in de jungle (niet dat we daar ooit waren) zoek je een baan doorheen de ontelbare verschillende geluiden. Massa’s samples, een funky gitaar, meppende drums en een verhaal over watermeloenen die op de guillontine zijn beland (of zoiets). Was Wwwater of La Jungle nu het hoogtepunt van de avond? Wie zal het zeggen, feit is dat naar Waalse gewoonte er bij La Jungle ook geen podium bestaat. Het uitzinnige publiek (we overdijven niet!) mocht overal staan en zo werd La Jungle zowel figuurlijk als letterlijk het middelpunt.
Tien minuutjes tijd. Naar de frituur? Neen, want de frieten waren al op, dus gewoon na een tussenstop voor een nieuwe lading Maes Pils naar de club gaan om een band te bekijken die onze website zonder schaamterood verschillende malen gedeclameerd heeft als de toekomst: Robbing Millions. “Hallo we zijn Robbing Millions uit Brussel”. Zoals steeds de blik van Gaspard op oneindig, en eens uit de startblokken een niet te stoppen lawine van moderne psychedelische pop vol venijn. Een band die vindt dat een heerlijk deuntje schrijven bij het métier hoort, maar dat tegelijkertijd tot iets zeer eigenzinnigs omtovert. Robbing Millions was geen verrassing, gewoon Robbing Millions en dus top!
Tijd voor nog een hoogtepunt? Twee jaar geleden won hij de Nieuwe Lichting, en een beeldhouwer die hiphop als een tool gebruikt om een verhaal te vertellen dat aan je broek blijft plakken. De naam?Brihang! Op het podium ontblootte de Knokkenaar zijn ziel tot op het bot. Grappig, maar verschrikkelijk zelfconfrontrerend. Pientere spot en op de koop toe verpakt in aanstekelijke hiphop, en voor één keer moet je zelfs geen West-Vlaams kennnen om de teksten te begrijpen. Subliem.
Zaterdag. Vermoeid? Natuurlijk, maar het uurrooster met daarop al het lekkers dat op een paar uur tijd door de oorwegen zal worden gejaagd maakt een mens wakker. Muziek is en blijft een energiepil.
Lighthousing, niet te verwarren met The Lighthouse. Zeven Antwerpenaren die met een speciale podiumact (blikken trommeltjes waar rook uit komt) bezwerende psychedelische indiepop brengt. Liedjes over God en de duivel, en zanger Matthijs Vanstaen lijkt daar zelfs een beetje op. Zweven tussen hemel en hel, en een set waarmee ze ongetwijfeld heel wat harten hebben veroverd. Vaak vergeleken met Radiohead, wellicht omdat het stout kindje een naam moet hebben, maar vooral origineel. Tja, originele bands en België, een combinatie die treft!
Over origineel gesproken: Hypochristmutreefuzz. Struikelden we vorig jaar nog over de naam, kunnen we hem nu vijf keer na elkaar uitroepen zonder ons ook maar één keer te verslikken, al zal dat met de titel van hun debuut nog wat duren (Hypopotomonstrosesquipedaliophobia, probeer maar!). De band van Ramses Van Den Eende is een bom. Krautrock met heavy gitaren, distortie, experiment en een act waar je ogen tekort voor hebt. Gewapend met flikkerende neonlampen baande de excentrieke frontman zich een weg van links naar rechts, en dan weer hup het publiek in. Soms klinkt het als Soulwax (nou ja), dan weer Red Hot Chili Peppers voor studenten die een avondcursus Arabisch volgen. Och laat maar, wat we vorig jaar schreven toen we ze op Melkrock zagen blijft nog steeds gelden: Hypochristmutreefuzz is gewoon niet te omschrijven, ze worden alleen met de dag beter!
Hypochristmutreefuzz zien betekende The Glücks missen. Jammer, maar iedereen die het duo uit Oostende wel zag, sprak van een briljant optreden. En tja, bij The Glücks geldt het gezegde “eerst zien en dan geloven” niet, hun trashrock (of wat het ook is!) is immers altijd goed.
Ook geen onbekende op onze site: Dvkes. Push Through was dan ook één van de meest frisse indierockplaten van de laatste maanden. Een band die in eenvoud gelooft, gewoon omdat stevig gitaarwerk en een aanstekelijke melodie dat is overgoten met een licht verteerbaar psychedelisch sausje (niet dat we kooktermen willen gebruiken) nog steeds best werkt. No nonsense-indierock, dat is Dvkes, de knipoog naar de 90s indierock krijg je er gratis bij!
En dan naar dat ander hoogtepunt: Brutus, de band met een drumster die kan meppen. Of neen wacht eventjes, dat zijn de woorden die je vaak leest als men het over Stefanie Mannaerts heeft, maar dit trio uit Leuven is zo veel meer dan dat. Gemeende excuses (nou ja) als Luminous Dash eventjes als de NME klinkt, maar Brutus is de toekomst! Loeiharde rock dat als een hybride van Slowdive (de verdienste van Stijn en Peter) en Hole (Stefanies poppy gekrijs) klinkt. Ze zijn maar met drie, maar dankzij bassist Peter Mulders weet je niet waar eerst te kijken. Burst is één van de platen van het jaar, en Brutus één van de niet te missen bands van het moment. Bij gebrek aan het vinden van de juiste woorden, moet een simpele wow volstaan.
Mont-Doré, het klinkt wel als één of andere berg waar de renners van de Tour De France over moeten, maar post-hardcorefans weten beter. Op het label van La Jungle en Atlas (Black Basset Records dus) en een présence die eigenlijk de hele line-up van het weekend omver blies. Zanger Paul Marique lijkt door de duivel bezeten, hardcore met een flinke dosis punk en shoegaze. Het was voor sommige mensen wennen (of was het dan toch die korte broek in hartje winter?), maar zij die bleven wisten dat het goed was, ook al besefte men dat er op dat moment in de grote zaal een al even grote band aan zet was: Newmoon. Een band met een hardcoreverleden, en omdat afwisseling een deugd is, nu samen met Whispering Sons de Belgische shoegazetrots bij uitstek. Net als het voorbeeld My Bloody Valentine (hoewel zanger Bert eigenlijk meer met Oasis dweept) oorverdovende gitaren die je bij de strot grijpen.
Balthazar is aan een sabbatjaar bezig, en dus de ideale tijd voor de leden om andere paden te betreden. Nou ja, zowel bij Warhaus en J.Bernardt haal je er de strepen Balthazar zo uit, maar het is wel zeer goed gedaan. Simon Casier bewees in de Trix dat zijn alter ego Zimmerman niet alleen op vinyl uitblinkt. The Afterglow is op alle fronten een prachtplaat, en ook live moet je van steen zijn om niet te worden overdonderd door deze klasbak.
Kan er iemand de lolbroek die Rumours en Kapitan Korsakov tegelijkertijd progammeerde voorzien van wat verdiende billenkoek? Het is nu eenmaal het lot van een festival, maar kiezen tussen een band die op de rand staat van de grote doorbraak (Rumours dus) en één die op de top staat van zijn kunnen (dat Gentse trio) is geen sinecure. Niet door het werpen van een munt, wel door een broek vol goesting, trokken we naar de grote zaal voor de komst van de kapitein. Het trio zat wat geplaagd met een vreemde feedback, maar dat weerhield Pieter-Paul Devos er niet van om met volle gas het publiek in te springen. Kapitan Korsakov is Kapitan Korsakov, alles geven en een gitaar die met volle geweld het podium wordt opgezwierd, da’s rock en roll!
We Are Open 2017 zit erop. Een prachtfestival dat weliswaar geen gemakkelijke zit is voor veelvraters die alles willen zien, maar zelfs al heb je noodgedwongen een paar acts gemist, dan zijn degene die je hebt ontdekt de tweedaagse trip naar de Noordersingel meer dan waard!
DIDIER BECU
