De laatste maanden hebben we het op onze pagina’s regelmatig over W-Fest gehad. Wie het festival uit Amougies kent weet waarom we dat doen : een festival van vier dagen (!) waarop je heel wat acts uit het pop, new wave en gothgenre uit de 80’s kan zien. Retro en melancholie. Voor de één een waar godsgeschenk, voor anderen tijdsverlies. Iedereen is vrij om te kiezen aan welke kant hij staat, maar er is meer. Veel meer zelfs, en helaas is het een aspect dat veel te weinig (of bijna helemaal niet) door de traditionele media belicht werd.
Het festival biedt ook een podia aan talrijke Belgische acts. Niet alleen oude goden,
maar ook nieuwe bands die schitterende releases op hun palmares hebben staan en dat ook op een podia kunnen bewijzen, maar helaas zo goed als volledig genegeerd worden door het Belgische clubcircuit.
Waarom dat zo is weten we ook niet meteen, aan de kwaliteit daarentegen zal het niet liggen. Maar goed, gelukkig zijn er mensen als W-Fest-organisator Erik De Ridder die deze bands wel deze kans boden. En toeval is het niet, dat men in de Wool-E Shop een geschikte partner in crime vond. Een winkel die door de jaren heen is uitgegroeid als een cd- en tapelabel dat (sorry voor de herhaling) bands een kans biedt waar andere labels hun neus voor ophalen.
Dimitri van Wool-E stelde een dubbel-cd samen van alle Belgische acts die zowel op W-Fest als op WinterFest (het indoorfestival in Gent dat als een wintereditie van W-Fest gold) stonden. 26 in totaal, 26 om te ontdekken. Sommigen onder hun bekend in de scene zoals dat heet, anderen (voorlopig toch) genegeerd.
Noem het een souvenir, of voor heel wat een eerste kennismaking. De compilatie
wordt meteen flink ingezet met Gold Rush van Parade Ground. Een song uit 1985 die vandaag nog geen noot gedateerd klinkt. Misschien wel één van de beste waveklassiekers die ooit is gemaakt, alleen net iets te weinig opgemerkt. Dat geldt ook voor Rigor Mortis van A Split-Second, een bewerking uit 2013 en wederom zo’n pareltje die je (hopelijk) reeds honderd keer op de betere dansvloer hebt gehoord.
Ook nieuw werk uiteraard. Hoewel Simi Nah onlangs de handdoek in de ring gooide, heeft de Française die al geruime tijd in België vertoeft een nieuwe (knaller)plaat uit. Chacun Pour Soi is daaruit een single: fantastische elektropop dat aantoont dat je vandaag nog gerust nummers met een 80’s-geest kan schrijven zonder dat die per se passé dienen te klinken.
Ook de melodieuze donkere elektropop van Luminance mag wat ons betreft een paar trappen hoger op de succeslader. Constance In Sorrow is een perfect voorbeeld dat dit zou moeten kunnen, nu alleen nog lukken!
Ieder zichzelf respecterend Belgische waveplaat moet op zijn minst één nummer bevatten die van de hand is van Dirk Ivens. Op deze dubbelaar vinden we de maestro terug in het vel van Dive: originele (!)electroclash. Ook de muziek van Enzo Kreft is op onze pagina’s meermaals bewierookt. Terecht, waarom zouden we het anders doen, Poisoned is dansbare minimal electro die tot het beste uit de scene behoort.
In de donkere scene is Mildreda al eeuwen (tja) een begrip. De Laffe Denker van de groep rond Jan Dewulf en Gwenny Cooman is wat men noemt een klassieker. Hier aanwezig met Neon Eon.
Voorbestemd om groot te worden, botweg omdat we vinden dat dit op dit moment zo wat de friste act is uit het elektro/wavegenre is: HerrNia. Een componist die om de haverklap een song bedenkt (hem volgen op de Facebook is dan ook een aanrader!) zoals Niet Echt dat pulkt van de melancholie en nijd. Zoiets is vaak een gedroomde combinatie, ook bij Jonas.
Pro Patria was zonder twijfel één van de frisse pareltjes op W-Fest: gebalde EBM die wat als Skinny Puppy klinkt, maar gelukkig een eigen smoel heeft. In het oog houden dus. Iets wat iedere EBM-fan al decennia doet bij Suicide Commando. Hoewel in Amougies bleek dat deze act voor heel wat festivalgangers één van de ontdekkingen was. Beter te laat dan nooit zei een wijs man, en Too Far Gone niet meer dan een kruimel van het gigantische brood waarmee Johan Van Roy al jaren lang de EBM-kinderen voedt.
Het muzikale verhaal van TB Frank na The Neon Judgement dat hij samen met Baustein schreef, ging helaas zo goed als onopgemerkt voorbij. Bijna geen optredens om de release in het nodige daglicht te brengen, toch leggen we de plaat met de donkere electrobluespop (jawel!) nog met plezier op de draaitafel. Bombies kan een aanzet zijn om dat ook eens te doen.
Niemand die we nog moeten vertellen wie Vive La Fête is. Het elektropopduo dat de derde editie van W-Fest mocht afsluiten schittert op deze compilatie met Toute La Nuit. De eerste cd eindigt met een track van Zool.: het onvolprezen soloproject van Gerry Vergult waarin hij met drum ’n bass, dubreggae, wave en Ennio Morricone-soundtracks experimenteert.
De tweede cd bevat naast een paar klassiekers pur sang die geen uitleg hoeven (The Art Of Conversation van Red Zebra en Salome van Flesh & Fell) vooral veel nieuwe ontdekkingen.
Er is de strakke postpunk van Roza Parks, of de schitterende gothrock van Your Life On Hold met wederom Jan De Wulf in de hoofdrol die deel uitmaken van de Solar Lodge-stal of Mindblower 2.0 van This Can Hurt dat met hun donkere stevige gitaarwerk door ons beschouwd werd als één van de hoogtepunten van de kleinere bandjes in Amougies.
Eigen lof kan stinken, maar in het geval van Wool-E mag dat en dus schitteren hier twee bands die op Wool-E Discs één voor één een schijfje hebben afgeleverd die hoog in onze top zit: de mystieke dreampopgoth van The Breath Of Life en de meer traditionele gothwave van nieuwkomers A Slice Of Life.
Ook Dole staat erop, maar met een wat recenter nummer: The World At Your Feet. Een band die met hun debuut The Speed Of Hope hoog aan de top moest staan,
maar ze moesten zich tevreden stellen met de underdogpositie net zoals Struggler die hier aanwezig zijn met de titeltrack van hun laatste plaat.
Ook valt er iets voor gothrockfans te rapen, het loodzware Parasites van Ground Nero dat zijn geluid wel uit de grote voorbeelden puurt, maar door vakmanschap toch een eigen zwart brouwsel wordt. En voor wie gothrock met metalinvloeden verkiest is er nog Charcoal City of het ronduit sublieme Twincest van Doganov dat al weken in onze Spotify-lijst staat te glunderen.
De dubbelaar wordt afgesloten door Why Tears van The Hermetic Electric: eigenzinnige elektrowave dat altijd een knipoog naar de Factory-geschiedenis heeft.
W Fest is dan een pareltje voor wie meer dante bieden heeft, met een paar klassiekers als bonus erbij.
