Tough Enough? Jazeker, het stoere festival van de Botanique was zaterdag aan haar 2de editie toe. Vorig jaar was het een tweedaagse, dit jaar werd de line-up over één stomende dag verspreid. Het werd weer een sfeervol samenkomen van fans van garagerock, psychedelica, roots en americana. We kwamen in de Orangerie binnengewandeld tijdens de set van de onevenaarbare knotsgekke Luikenaars The Experimental Tropic Blues Band.
Het trio is al een kwarteeuw actief en we herinneren ons nog levendig apocalyptische concerten op Dour 2009 en Roots & Roses 2012. Toen toerden ze met hun Liquid Love album dat werd geproducet door een zekere Jon Spencer, onthoud de naam. Hun artiestennamen laten alvast uitschijnen dat er tijdens hun experimentele tropische acts wel eens gelachen mag worden: Dirty Coq, Boogie Snake en Devil d’Inferno. Hun vuile rock-’n-roll klonk nog steeds heerlijk overstuurd en de feedback werd gretig door de versterkers gejaagd. Anders dan voorheen werden daar bepaalde lichaamsdelen niet voor gebruikt. De band lijkt dus wel wat gekalmeerd, ze zijn samen met hun publiek natuurlijk alweer 15 jaar ouder geworden. De Orangerie stond echter behoorlijk vol dus het weerzien bleek bijzonder hartelijk.
Een band waarnaar we hard uitkeken was die van Rosalie Cunningham. De 35-jarige Britse uit Southend-On-Sea, Essex, zowat 70 km ten Oosten van Londen, startte op 17-jarige leeftijd de band Ipso Facto en in 2011 richtte ze Purson op. Sinds 2017 is ze solo artiest en live laat ze zich begeleiden door een 4-koppige band met sessiemuzikanten als Rosco Wilson op gitaar, Aaron Thompson op de toetsen en de flamboyante gemberharige bassiste Claudia Gonzalez Diáz met wie Rosalie samenspeelt bij metalband Lucifer. Claudia leek cum laude afgestudeerd aan de faculteit metalposes met specialisatie headbangen. Haar pittige doorkijk-jumpsuit moest niet onderdoen voor de Las Vegas-fluwelen roots-jumpsuit van opperhoofd Rosalie.
Haar derde album To Shoot Another Day kwam eind vorig jaar uit. Met de titeltrack opende ze het concert in het Museum. Pianogedreven easy listening rock-’n-roll met country-vibes en de geweldige stem van Rosalie pasten als gegoten in de aardig gevulde sfeervolle zaal.
The Smut Peddler iets verderop liet al een ander geluid horen. Rosalie laveerde gedreven richting seventies rock en metal naarmate het concert vorderde. Dit werd heerlijk gekoppeld aan het epische Spook Racket dat ons helemaal met een door gitaar gedreven raket teleporteerde naar de tijd van toen. Het Tough Enough festival is dan ook de verheerlijking bij uitstek van rock-’n-roll gitaren links en een psychedelisch orgeltje rechts. De backing vocals van Claudia klonken heerlijk in combinatie met die van Rosalie. En neen, het is niet die van Berghain…
Rabbit Foot werd vocaal vooral door Wilson gedragen en Ride On My Bike in het slot was een als Black Mountain klinkend nummer dat haar debuutplaat in 2019 opende. Dit zelfgetitelde album werd toen zelfs voor de Mercury Prize genomineerd.
Het optreden sloot ze af met Chocolate Money en we kunnen probleemloos stellen dat de band heel sterk uit de verf kwam. Heerlijk uitgedoste frontvrouwen en een performance die je onmogelijk beu kan worden deden de Cunningham-show moeiteloos boven de middelmaat uitstijgen.
Wat zich het volgende uur in de Orangerie afspeelde bij The Schizophonics grensde aan het bijna onwaarschijnlijke. Je had er moeten bij zijn om het te geloven. Frontman en zanger/gitarist Pat Beers en zijn drummende echtgenote Lety Beers uit San Diego, Californië, vormen sinds 2009 de vurige kern van de band, en hebben sindsdien honderden shows gespeeld over de hele wereld. Dat is best het vermelden en meerdere medailles waard als je ziet wat Pat op een podium presteert. Live laten ze zich begeleiden door bassiste Sarah Linton die we in 2024 nog zagen bij de Death Valley Girls. Wat is dit een kleine wereld want wie was daar toen drumster? Rikki Styxx, onthou de naam deel twee…
Pure, ontvlambare ritmische garagerock met de nodige psychedelica zijn het succesvolle recept van meneer en mevrouw Beers. Lety fungeerde als spreekbuis en maakte grapjes genre “als jullie me beu zijn kunnen jullie de wieltjes van mijn podium losdraaien en dan spring je gewoon van mijn podium en dan zak ik met drumstel en al gewoon in de coulissen”. Toen ze een nummer aankondigde als uitstekend dansbaar reageerde Pat met “I don’t like dancing”. Op dat moment had hij zijn onemanshow al uitgebreid geëtaleerd en droop het zweet met bakken van zijn hoofd. Zijn hemd – we zagen diezelfde hemd op een filmpje uit 2017 – was uitwringbaar kleddernat.
Pat leek een uur lang bezeten door de duivel of achternagezeten door minstens 7 wespennesten tegelijk want we sommen even zijn podiumkunsten op: buitelen, springen, poging tot spagaat, bij voorkeur slecht neerkomen na een achterwaartse valpartij en sprinten. Dit alles bij voorkeur met zijn gitaar ergens rond zijn lichaam. De fotografen op de eerste rij dachten meermaals dat hun laatste uur geslagen was en uiteraard zocht hij het midden van de zaal meermaals op. Dit alles resulteerde in een rommelig maar bijzonder aanstekelijk optreden. De bandnaam is dus bijzonder terecht gekozen.
Wat een verschil in aanblik bij de eerste nummers van het optreden van Treaks uit Nantes. Zes nieuwsgierigen in de rotonde bij aanvang dichtten we toe aan het feit dat iedereen een eetpauze inlaste voor de twee toppers die het festival zouden afsluiten. Dat het aantal nog tot ruim 60 werd aangedikt lag integraal aan het indrukwekkend geluid van het trio onder aanvoering van zangeres/gitariste Clothilde Arthuis met Owen Cummins op drums en Théophane Calvano-Grill aan de geluidstafel. Ego kwamen ze voorstellen met onder meer krakers als Sleep Apart en Tiny Brain. Denk aan een geluid dat de volgende bands combineert en zorg dat je er bij bent als ze nog eens komen want wat waren ze indrukwekkend: Model/Actriz, Gilla Band, Malvina. Geen wonder dat de introtape voor hun optreden Brat van die Malvina was.
En dan liep de Orangerie vol voor de koning van de bluesgaragerock: Jon Spencer. Spencer is uiteraard een levende legende die zijn strepen al in de jaren ’80 verdiende met Pussy Galore en in de drie decennia erna met The Blues Explosion, Heavy Trash en The Hitmakers. Nu had hij twee jonkies rond zich geschaard om een uur lang vuile luide en ongenaakbare garagerock door de versterkers te jagen. Macky Saint Hubbins was de overijverige Animal (The Muppets) van dienst en Kendall Wind vervolmaakte de ritmesectie op bas. Wat volgde was vooral een explosie van bluesrockklassiekers, geheel in zijn stijl keiluid gebracht met zijn gitaar op de voorgrond gemixt en in een soort hitparade-modus. Vliegensvlug dus van het ene nummer in het andere als ware hij de ultieme hitmaker.
Het duurde tot in het tweede deel van de set bij het vervangen van zijn microfoon tot hij de troepen in de Orangerie toesprak of toeblafte om wat meer vuur in de gelederen waar te nemen.
De man is er ondertussen 60 geworden maar het eeuwige garagerockvuur blijft fel aangewakkerd. Sleet is hem vreemd. Vaak vloeiden de nummers in elkaar over voor je er erg in had wat de prestatie van Kendall en Macky extra straf maakte want setlists waren onbestaande en los van een schreeuw of een sprongetje was er nooit een indicatie om naar een ander ritme of een andere song over te schakelen. Spencer maakte indruk voor wie hem nog niet live zag, voor ons mocht het een tikkeltje minder luid gebracht zijn, maar “Hey Jon doesn’t play the blues, he plays rock ’n roll”.
De co-headlinerplek was eigenlijk weggelegd voor vier furieuze vrouwen in de rotonde. The Darts uit Seattle sloten af en de zaal stond stampvol. Wij kunnen er prat op gaan dat we elke line-up die de band rond frontvrouw en farfisa-diva Nicole Laurenne ooit heeft gekend live hebben meegemaakt. Anno 2025 – en er komt een nieuwe plaat aan in 2026 – laat Laurenne zich op de drums bijstaan door oude bekende Rikki Styxx en het zijn vooral de dames op de snaren die nieuw(er) zijn. Becca Davidson is nu de vaste gitariste en op bas maakte Lindsay Scarey behoorlijk indruk. Als we het verhaal dat Nicole en Lindsay hierover nadien vertelden goed memoriseerden, dan leerden ze elkaar op een optreden van de andere band van Lindsay kennen in Duitsland. Nadien kwamen ze elkaar in de States terug tegen als Nicole naar een gogo-dansklas ging.
Het kwartet speelde in een zodanig lastig licht dat ze met moeite hun setlist konden lezen ondanks het feit dat ze het gros van de nummers haalden uit de dit jaar verschenen compilatie-plaat Nightmare Queens. Klassieker My Heart Is A Graveyard opende het optreden en liet al meteen de heerlijke bas moves van Lindsay bewonderen. Uiteraard kronkelde Nicole als vanouds over, op en onder haar farfisa-orgel en zweepte ze het publiek op. Een zweep heeft ze daarvoor niet nodig, haar charisma volstond ruimschoots. Klassiekers als The Cat’s Meow en Revolution lieten er geen twijfel over bestaan, The Darts zouden koste wat het koste de geplande verbouwingswerken aan de rotonde vormgeven en de eerste steen afbreken.
Schattig en overheerlijk hoe veel nummers met een drumslag en een enthousiaste schreeuw van Rikki werden ingezet. Het recente Get Spooky is vintage The Darts met een bluesy warm zomers ritme. De garagepunksound werd dan weer flink uitgepuurd in het ziedende No Love. Punkrock voor onvergetelijke zaterdagavonden? The Darts dartelden intenser dan ooit. We vonden bovendien dat ze een pak professioneler klonken dan we van hen gewend waren. De ruwheid was er nog steeds maar het leek op de beste line-up die ze ooit hadden. Nicole zocht vaak de interactie op met Lindsay en we zagen Rikki nooit eerder zo vaak glimlachen.
Underground was nog steeds die aanstekelijke stamper en het nieuwe Apocalypse was al een voorproefje voor wat komen zal. Niet zozeer het einde der tijden maar wel de nieuwe plaat. Zombies On The Metro schreef Nicole als tegengas voor saaie ‘9 to 5’ jobs en bleek de ultieme reden waarom ze blijven rondtrekken want zolang ze toeren hoeven ze niet terug te keren naar de werkvloer. Schrandere meiden! Van de 2024-plaat Boomerang kwamen in het ultieme slot nog twee krakers uit de farfisa gekropen.
Voor Liar vroeg ze de fans om in het refrein de woorden ‘liar liar’ op kinderlijk treiterige manier te scanderen. Ze waren de enige band die een bisnummer kregen op Tough Enough. Het werd een ode aan de belangrijkste persoon op het festival, de barman! Pour Another werd zo het schuim op de heerlijk fris getapte en uitstekend gegiste garagepunkshow van The Darts. We zijn bij de volgende tour gegarandeerd weer van de partij. En naar Tough Enough 2026 kijken we al even hard uit.
INSTAGRAM: Tough Enough Festival – The Experimental Tropic Blues Band – Rosalie Cunningham – The Schizophonics – Treaks – Jon Spencer – The Darts
