Foto’s: Hannelore Dieleman
In een ver verleden was voetbalclub den Beerschot het grootste exportproduct van het Kiel. Door de mindere sportieve prestaties zou dat wel eens vervangen worden door het nu reeds vierjarig bestaande festival Thorn In My Side. Elke editie komen ze met een geweldige programmatie met overwegend Belgisch toptalent op de proppen en zetten ze zich stapsgewijs op menige agenda. Eenmaal langs de zwaarbewapende security aan de ingang, dwaalden onze gedachten even af van wat een veelbelovende avond beloofde te worden. Geen idee over welke onveiligheden zaal Kavka zich zorgen maakte, maar we voelden ons veilig!
Een zwarte lederen jekker is niet de juiste outfit voor deze avond als we niet stinkend naar zweet onder de mensen willen komen. Visueel zou het nog passen bij de Antwerpse rock-‘n-roll van Black Leather Jacket met hun invloeden van metal en doom. Toch namen ze ons van het begin mee naar die diepe kelder waar vettige garagerock en snelle riffs van vochtige betonnen muren druipen. Op de vintage gitaarklanken van Rumble (Link Wray) betraden ze het podium. Tijdens Unity gingen de handen wild in de lucht en lieten ze The Hives verbleken. Manipulate drijft op okselzweet en liet ons dansen op industriële keys. De enkele keren dat het gaspedaal werd losgelaten, maakten de razende riffs plaats voor een dreigend doomtapiijt. De thuismatch ging gewonnen worden en we waren nog maar halverwege.
Tijdens de aankondiging door Sofie Engelen, bekend van haar smaak in ongeschoren mannen, werd ons verzocht om te speuren naar een fris nieuw nummer. Outcast, dat de zaal aan het moshen kreeg, is onze beredeneerde gok. Ze bulderden maar door tot de zaal dreigde te kapseizen. They Ain’t Got It liet iedereen schuddebollen van intens rockend kiekenvlees en dat werd versterkt door die sappige gitaarsolo die op wandel ging langs de schare fans die waren opgedaagd.
De overtuigende gitarist predikte zijn volgelingen en werd tijdens Leave Me Alone letterlijk op handen gedragen, en splitste het Scheldedorp in tweeën. We hoorden flarden van Killing Joke (Social Race), en wanneer Alexander “Hunt Them, Are Get Killed” (Stinger) zingt vielen er slachtoffers in het publiek, wat een zorgende “ca va?” ontlokt bij de frontman. Jens mocht met zijn keyboard in de clinch gaan met de revolte riffs en gooide zijn pijlen tijdens Darts minutieus naar ons hoofd. Sammy Tanghe heeft hier een moment gemist. Alles mocht kapot! Maar voor het zover was knielden we keizerlijk alvorens onze appreciatie te laten horen na Another Day. Tijdens de aankondiging leken er maar twee fans aanwezig, na drie kwartier waren enkel de zwaarbewapende security nog niet helemaal overtuigd.
Kindjes lagen al paar uur in hun nest voor dat de Kielse legendes The Kids ook een thuismatch mochten spelen daags voor de beladen stadsderby tussen Antwerp en den Beerschot. Ludo had voor de gelegenheid Bert Embrechts uitgenodigd om ons te voorzien van de lage noten. “Goeienavond linkse ratten!” meer introductie was niet nodig voor een “less is more” punkattitude.
Mariman was vandaag een man van weinig woorden en dat zorgde voor een beknopte en vurige show. Luc Van De Poel katapulteerde zich door zijn aanstekelijk speelplezier terug naar een kindertijd waar huismoeders grijze haren van kregen. ADHD-stempels zouden in de huidige maatschappij zijn deel worden. Straffe kost voor mannen die binnenkort punk gaan introduceren in menig woonzorgcentrum. Hier niks van te merken, er zit weinig tot geen verval op de vlammende punk die ze vandaag meebrachten. Ze lieten een brandend oliespoor achter!
De heldere spots weerkaatsten verblindend hard vanop Ludo’s minutieus getrimde kop, de oogschade bleek na afloop mee te vallen. Buiten de jeugdige fans stonden er tussen de p.a. en het alcoholistische bronwater bijna even kale ouderlingen die het revolte hebben ingewisseld door een braver burgerlijke bestaan. Zo hadden ze zelfs geen moeite gedaan om een afgebleekt bandshirt aan te trekken en stonden daar statisch in saaie wollen truien.
De set bracht exact wat te verwachten is van de oudste Vlaamse punkers. Alle classics passeerden de revue en werden aangevuld met 12XU van Wire. The Kids had het meeste volk op de been gebracht en konden we achteraf beschouwen als de headliner van dit sympathieke festival, al was the best yet to come!
De Zaal was amper half gevuld toen Personal trainer het podium mocht betreden, misschien door de wijzers van de klok die de heilige zondag wakker tikten?
Willem Smit en full band hadden een aparte manier om te soundchecken, iedereen bleef met een arm omhoog oogcontact houden met de geluidstechnicus tot ze één per één genoeg volume in hun monitor hadden, en de arm weer in rustpositie mocht. Personal Trainer maakt naam buiten de noordelijke laagvlakte genaamd Nederland. Voorlopig lijkt dat nog niet aan de orde in België, onbegrijpelijk als je weet dat ze festivals als Best Kept Secret en Eurosonic hebben plat gespeeld.
Ook een succesvolle U.K.-tournee heeft vruchten afgeworpen en leidde naar een succesvolle deal bij platenlabel Bella Union. Dat de indierockers er zin in hadden om hun zuidelijke buren te bekeren werd duidelijk vanaf de eerste noten. Een nineties geïnspireerde sound die zo gelaagd in een soepketel wordt gemixt tot een eigen geheel. Soms wisselden ze van tempo zoals duivelse Evil Superstars, dreunden ze op een zuivere beat richting Arcade Fire of speelden ze perfect vals zoals Pavement. Tijdens Fiddlefunk weerklonk plots Fatboy Slim, niets is wat het lijkt bij onze nieuwe vrienden.
Abel Tuinstra ademde iets teveel Hollandse peper in de reet uit, zijn schichtige heupbewegingen maakten ons lichtelijk ongemakkelijk, terwijl Willem tamelijk geïntoxiceerd leek en onhandig begerig over het podium bewoog. T-shirts wisselden van lijf en broeken verdwenen en verschenen. Personal Trainer is een pretpark opgebouwd rond performance en geweldige songs! Op de ingetogen nummers klonk de frontman als Jeff Tweedy, en gitariste Franti Maresova als een goedgelovige engel.
Een eerbetoon aan The Kids met Rug Busters doet ons deze keer aan wijlen Mark E. Smith denken. Intangible is een vunzige Prince die bij Matador Records had getekend. Onder een zomers wolkendek verschenen verse vlinders uit de sax van What Am I Supposed To Say About The People And Their Ways, ook de keyboards draaiden rondjes op de paardenmolen. Op You Better Start Scrubbing kwam de duivel een Kielse rat in de sax steken, en gingen we weer heerlijk scheef op melodieuze zangpartijen.
Ook op een korte Round draaiden we samen rondjes met de frontman. Smakeloos werd er her en der op het podium schnaps gedronken en konden we ons opmaken voor een voldaan vertrek. Willem en de zijnen beloofden dat ze zouden terugkomen naar ons land, maar wisten niet meer naar waar “…euh, Rochel denk ik?”. “Hier komen we niet meer, de zaal is te groot”. De geinige nonsens barstte nog een laatste keer uit in Testing The Alarm, maar Willem was moe en zijn stem droog en kwam niet meer uit zijn woorden, wat hem deed uitbarsten in een summiere schaterlach.
De leuze van Thorn In My Side is “Gene zever, enkel goei gitaarmuziek!” Exact dat kregen we op ons bord, een smakelijke vierde editie. Wij komen volgend jaar zeker terug!