Sonic City Festival 2024 van organisator Wilde Westen was weer haar sonische zelf en we stonden paraat aan den Kortijksen Départ voor 3 dagen ontdekking en heropfrissing. De eerste band die we meepikten was Honeyglaze uit Londen. Zangeres-gitariste Anouska Sokolow verwonderde zich over het feit dat het publiek erg beleefd was. Een opmerking die een Belgisch publiek wel vaker krijgt. Deze keer was het publiek behoorlijk schaars in aantal, toch werd de Club heel aardig gevuld. Het trio heeft net haar tweede album, Real Deal, uit en Honeyglaze is een metafoor voor innerlijke onrust die conflicteert met schijnbaar uiterlijke kalmte.
Ook muzikaal gaat dit beeld op, want Anouska dirigeerde de band feilloos doorheen achteloos klinkende lo-fi indiepop die zelfs tijdens een avondje Duyster niet zou misstaan om gaandeweg een korrelig hobbelig parcours in te slaan. Noisy bochten en overstuurde gitaarcurves later op de weg naar publiekelijke adoratie ging ook de stem van Anouska meer de diepte in met een doorleefde klank. Check bijvoorbeeld Safety Pins met de groovy baslijn. Rusteloze drums kondigden nakend onweer aan en de gitaar blendde magisch. Wat een stem heeft ze overigens. Vooral het tweede deel toonde de band in progressie aan.
Cold Caller vatte aan met bedaarde hoge stem die laveerde tussen croonen en parlando intermezzo’s. Wondermooi nummer. Don’t leave too soon want dan mis je het laatste nummer. Gevatte tongue-in-cheek met “Don’t ignore me when I’m asking you a question. We shouldn’t have to make this conversation. I have spent my whole life avoiding confrontation”. Heerlijke postrock met ziedende uithalen. Such a blaze of honeyglory, Honeyglaze…..
De 47-jarige psychedelische countryfolk-gitarist Steve Gunn komt uit de meest vernoemde van alle Amerikaanse staten van de afgelopen week, Pennsylvania dus. Geen woord echter over “election drama”. Gunn kan je naast zijn solowerk ook kennen van zijn live-zijstapje met Angel Olsen en als gitarist van Kurt Vile’s Violators. Veel geweld straalt hij op papier uit (gun, violators) maar op het podium was hij de beminnelijkheid zelve en auteur van het strafste der vrijdagconcerten op deze editie. Hij bracht een geweldige mengeling van verstilde postrock in heuse Red House Painters-kadans met americana en Indische injecties. Doe het hem maar na. Nummers rustig inspelen zonder band en visuals en toch een concert lang alle festivaladems ingehouden voor de zich winnende de zaal.
Gebruikmakend van een uniek stelsel van overgangen van diepe rust naar rusteloze uithalen. Met dank uiteraard aan zijn pedaltrain die voor de speciale effecten zorgde als het nummer ernaar verlangde. Het meest in het trommelvlies springende nummer was wel de Velvet Underground-cover I’ll Be Your Mirror, één van de meest geslaagde live-covers die we ooit hoorden. Weg de originele vrolijkheid. Het leek wel alsof dit nummer herschreven werd voor Faith van The Cure. There is nothing left but een gitaarvirtuoos.
Van alle opgebouwde euforie van de eerste bands liet Crows jammer genoeg geen spaander heel. We zagen de band al vaak en het valt op dat we hen optreden na optreden minder dwingend vinden. Op Grauzone 2023 was het al minder dan op Leffingeleuren voordien en dat was al minder energiek dan in de Trix in 2019. De zilveren tong van dat jaar kleurt kennelijk grauwer. Zanger James Cox leek drie kwartier moeite te hebben om het optreden op de juiste postpunksporen te krijgen en was verrassend toon-onvast. We zagen veel postpunkfans vertwijfeld naar een lichtpunt grijpen in de donkere Club.
Wednesday’s Child kon redelijk vooraan in de set de meubelen al niet redden, want het nummer klonk inspiratieloos en dof. Vision Of Me van de kersverse plaat Reason Enough was voldoende reden om even een frisse neus te halen want in familie van Editors had niemand zin. Every Day Of Every Year liet gelukkig beterschap noteren met een dartel punkritme en kondigde een verrassend sterk slot aan. De Crow kraaide alsnog! Het twee jaar oude Garden Of England klonk geweldig en was exact wat we een uur lang wilden horen en meemaken. Cox dook voor het eerst succesvol het publiek in en we kregen eindelijk een moshpit.
Een gelijkaardig succes noteerden we voor het al behoorlijk oude The Itch. Het kwam laat op gang maar met een paar onvoorspelbare acties op het einde scoorde James Cox alsnog de gelijkmaker voor Crows. We gunden hem dit, want het is een sympathieke kerel. En dat in de staf van De Kerels. Dit was de voorproefvrijdag. Het echte werk diende zich op zaterdag en zondag aan. Spannend !
INSTAGRAM LINKS: HONEYGLAZE – STEVE GUNN – CROWS
Sonic City Facebook – Sonic City Website
