Verlengde weekends gebruik je maar beter nuttig. Sonic City bijvoorbeeld. Al jaren tovert Wilde Westen met een paar curatoren de stad van de pastei-eters om tot een showcasefestival waar je drie dagen aan een recordtempo nieuw talent kan ontdekken. Dit jaar mochten Cate Le Bon en Shame de kaarten verdelen. Een meer dan goede keuze, want hun lijstjes leverde een zeer diverse affiche op. Als wijze van opwarmertje kregen we vier bands te zien… Vier acts waar veel over te vertellen valt, zeg maar de typische yin en yang.
De eerste band is getekend op het vermaarde Sacred Bones en afkomstig uit Santiago. En zo kom je uiteraard snel op Föllakzoid uit. Wie hun een paar weken eerder in de Botanique zag of hun vierde album hoorde (contradictorisch I genaamd) weet dat de Chilenen tegenwoordig uit een ander muzikaal vaatje hun water tappen. De vroegere psychedelische krautrock heeft plaats gemaakt voor beukende technobeats met zware bassen. Een muziek die je als trip dient te ervaren en aardig lukt, ook al krijg je de nogal vreemde show van Domingæ Garcia-Huidobro er gratis bovenop. Voor deze transgender is het podium een soort van catwalk die dient om te paraderen en het rookverbod aan haar zatte laars te lappen. Wat ze in Brussel niet of weinig konden werd in Kortrijk wel geklaard, een publiek in trance houden. Een respect dat een paar uren later als zon voor de sneeuw verdween toen de tamelijke irritante Domingæ tijdens de show van Sheer Mag het opportuun vond om over het publiek een volle fles whiskey te kelderen.
Kwaliteit vind je met overvloed op Sacred Bones en ook de volgende band komt uit hun stal: Lust For Youth. Een paar maanden geleden stond het duo uit Kopenhagen nog op Leffingeleuren, en wat toen bleek werd ook bittere realiteit voor Hannes Norrvide en Malthe Fischer. Hoewel meer dan tien jaar bezig zal het voor eeuwig en altijd een cultband blijven die het van een handvol fans moet hebben. Wij rekenen ons daar zonder meer bij, maar de reacties van het publiek waren achteraf met opmerkingen als de “New Order van de Wibra” overduidelijk. Eurobeats die voor een groot deel op de laptop vast liggen, een zang die ergens tussen Ian Brown en Neil Tennant (ja die van de Pet Shop Boys) ligt. Veertig minuten onvervalste heerlijke melancholische synthpop waar ze genadeloos de vroegere kroonhouders mee van de troon schoppen, maar het altijd kritische Sonic City-publiek had er een andere mening over. Sometimes it’s weird to be lonely in this world…
Hoewel het tegenwoordig moeilijk is om Amerika niet te vereenzelvigen met egoïsme en kapitalisme zijn er gelukkig nog altijd uitzonderingen, zoals Sheer Mag uit Philadelphia. Op de laatste plaat A Distant Call keelt zangeres Tina Halladay haar ongenoegen uit over de staat waarin de wereld zich bevindt. Muzikaal vertaalt dat zich in een opmerkelijke mengelmoes van heerlijke rockclichés. Op het eerste gezicht zou je zweren dat je Spinal Tap op het podium ziet, want in hun powermuziek zit alles wat te klasseren valt onder de noemer fout, maar gedreven door de adrenaline en stevige songs weet Sheer Mag zich te ontpoppen tot een heerlijke live-act waar al eens op gedanst mag worden. Als je het over originaliteit moet hebben, ben je gauw rond bij deze Amerikanen, maar de klasse rock staat als een huis.
Ceremony was de ideale afsluiter van de avond. Een optreden dat getekend was door een agressieve moshpit waarin de rondspringende fans weinig of geen respect hadden voor wie in hun buurt staat. Veel zal te maken hebben met het hardcoreverleden waar Ceremony uit stamt en ironisch genoeg een periode waar gitarist Anthony Anzaldo tegenwoordig met geen woord wil over reppen. Met hun nieuwste (tamelijk geniale) In the Spirit World Now hebben de gewezen punkrockers uit Californië de melodische postpunk ontdekt en dat was eraan te merken op Sonic City. Het duurde weliswaar een paar minuten vooraleer de stem van Ross Farrar op de juiste kruissnelheid zat, maar eens op koers had de band alles mee om het hoogtepunt van de eerste Sonic City-dag te worden.
