Rock Herk 2025 bevestigde opnieuw waarom het meer is dan een festival: het is een erfgoedmoment voor alternatieve muziekliefhebbers. In zijn 41e editie transformeerde het Limburgse Herk-de-Stad opnieuw twee dagen lang tot een oase van rauwe gitaren, snedige beats en underground vibes.
Verdeeld over vier zorgvuldig gecureerde podia – Main Stage, Club, Dansbaar en Street – blijft Rock Herk trouw aan zijn roots, met een programma dat evenveel plaats laat voor gevestigde namen als voor spannende ontdekkingen. De 25.000 verwachte bezoekers komen niet alleen voor de muziek, maar voor een community-ervaring die nergens anders in België zo authentiek aanvoelt.
Terwijl de festivalweide van Rock Herk zich langzaam vult met zon, stof en verwachtingen, knalt Wixcakes als eerste act van de 41e editie. Het Limburgse viertal met oud-leden van The Sore Losers en The Love, levert een explosieve cocktail van fuzz, proto-punk en psychedelische metal, en bewijst meteen waarom het een van de spannendste nieuwe bands in het Belgische gitaarlandschap is.
Met rauwe riffs, messcherpe ritmes en een sound die zweeft tussen Motörhead en The Mars Volta, zet Wixcakes de toon voor het weekend: compromisloos, luid en onweerstaanbaar levend. Als opener van de Main Stage leveren ze geen opwarming, maar een frontale aanval, een statement dat Rock Herk ook in zijn 41e editie nog stevig tegen de stroom in zwemt.
De Club-stage van Rock Herk 2025 wordt op vrijdagmiddag op gang getrapt door Gull House, een Antwerpse revelatie die de aandacht trekt door hun compromisloze aanpak en geluid dat zich moeilijk laat temmen. Met een combinatie van lo-fi fuzzpunk, noisy gitaarlagen en een opvallend instinct voor melodie, sleuren ze de toeschouwer zonder pardon hun wereld in.
Het is muziek die tegelijk dreigt en verleidt, op het scherpst van de snede tussen shoegaze en punk. Bram Sels slingert zijn stem door het geluidsdecor alsof het een extra instrument is: rauw, fragiel en opstandig.
Als eerste band op de Club-stage zetten ze niet alleen het volume, maar ook de lat hoog. Hun set voelt als een frontale botsing tussen kwetsbaarheid en noise, en precies dat maakt hen een van de spannendste nieuwe namen op het programma.
Op Rock Herk 2025 liet Uwase zien waarom ze tot de meest intrigerende nieuwe stemmen in de Belgische muziekscene behoort. De singer-songwriter, gitarist én producer stond niet alleen op het podium, maar werd krachtig ondersteund door een all-female liveband: een drumster en een bassiste gaven haar dromerige indiepop extra ritmische diepte en dynamiek.
Zonder visuele franjes of overbodige show bracht het trio een ingetogen maar overtuigende set, waarin elke noot en stilte raak was. Uwase heeft, in de lijn van studiopioniers als Julie McLarnon en artistieke visionairen als Caroline Polachek, volledige controle over haar sound en visie, en dat kwam ook live helder naar voren.
Met songs uit haar ep ANGELO wist ze het publiek te raken met een combinatie van breekbaarheid, muzikaliteit en vrouwelijke kracht.
Met een overdosis energie en het hart op de tong zette de Nederlandse band Hang Youth de Club-stage van Rock Herk volledig op z’n kop. In amper een half uur joegen ze het publiek door een storm van razende punkriffs, keiharde slogans en collectieve catharsis.
Stagedives, moshpits en schorre kelen volgden elkaar in sneltempo op, alsof er een kleine opstand plaatsvond onder het tentzeil. De band – recent nog genomineerd voor een Edison met Er is Hoop – bracht hun maatschappijkritische woede live tot leven, zonder franjes maar vol vuur.
Het publiek, opgehitst én verbonden, vormde één kolkend lichaam van pure ontlading. Geen twijfel mogelijk: Hang Youth bevestigde hun status als onmisbare festivalband met een show die even hard binnenkwam als het geluid zelf.
Van de Street-stage van Rock Herk 2025 liet Maria Iskariot geen spaander heel. De Gentse Nederlandstalige punkband blies op vrijdagnamiddag het plein plat met een ongefilterde, razend energieke set die van begin tot eind sneed als een mes.
Frontvrouw Helena Cazaerck, met haar azuurblauwe ogen en helse stem, stond samen met haar band als een wervelwind op het podium en joeg het publiek door een half uur aan pure frustratie, vuur en intensiteit. De band raasde door hun nummers met de kracht van een stormram. Elk nummer was een statement, elke uithaal van Cazaerck een salvo richting alles wat scheef zit.
De combinatie van militante ritmes, scherpe gitaarriffs en Cazaercks indringende performance zorgde voor een roes waarin het publiek zich gretig liet meesleuren. Geen theatrale showelementen, geen afleiding alleen de rauwe kracht van punk, in de eigen moedertaal, recht in het gezicht.
Maria Iskariot bewees op Rock Herk dat ze geen opkomende belofte meer zijn, maar een vaste waarde in de Belgische alternatieve scene. Hun optreden was even fel als gecontroleerd, even kwaad als trefzeker, een explosie die je voelde tot in je ruggengraat.
De Street-stage zal even moeten bekomen van wat daar gebeurd is.
Ramkot nam de Main Stage van Rock Herk in en blies in een krachtige, strak uitgevoerde set het publiek compleet omver. Het Gentse trio bewees nog maar eens waarom ze tot de spannendste livebands van het moment behoren.
Geen omwegen, geen overdaad, gewoon drie muzikanten die loeistrak spelen en een geluidsmuur optrekken waar je alleen maar ja op kunt zeggen. Hun set begon met het vurige Nowhere to Go, meteen een open zenuw van groove en urgentie. Zeppelin, met zijn opbouwende spanningsboog en stuwende ritmesectie, kreeg het publiek massaal aan het bewegen.
Verder klonken ook Tied Up en Red hard en helder, hoekig, bezwerend en luid. De combinatie van pompende baslijnen, slimme gitaararrangementen en Tim Leyman en Hannes Cuyvers‘ directe zang greep de weide bij de nek.
Ramkot bouwde de setlist logisch op, met een goede afwisseling tussen broeiende intensiteit en explosieve uithalen. Met het zinderende One More als uitsmijter, waarop het publiek nog één keer alles gaf.
Elk nummer zat strak in het pak, zonder een greintje overbodigheid. Ramkot speelt geen noten teveel.
Rond 22:20 uur, joeg het Kempense punkduo Equal Idiots een rauwe storm door de bomvolle Club-tent van Rock Herk. Met hun kenmerkende mix van garagepunk, brullende gitaren en hamerende drums bliezen de Hoogstratenaren het publiek wakker alsof het nog maar net middag was. Wat volgde was een dertig minuten durende uitbarsting van pure energie, waarin de tent letterlijk en figuurlijk daverde.
De aftrap met hun eigen mokerslagen What You Gonna Say en 16, onverbloemd en rechttoe rechtaan. Het duo speelde met de urgentie van een band die geen seconde wil verspillen, en het publiek ging daar vol in mee: bierfonteinen, cirkelpits en een onafgebroken stroom aan crowdsurfers maakten de Club-tent tot een kolkende massa.
De sfeer was tegelijk chaotisch en verbonden. Equal Idiots speelden niet alleen voor het publiek, maar ook mét hen vooral toen ze even halt hielden om een ode te brengen aan Bob Vylan, de Britse punkheld die later die avond de tent zou afbreken.
Afsluiten deden ze met Put My Head in the Ground, luidkeels meegebruld en letterlijk op handen gedragen door het publiek.
GOSSIP bracht een onweerstaanbare mix van punk, soul en dansvloerenergie naar de Main Stage van Rock Herk, met frontvrouw Beth Ditto in haar typische flamboyante stijl en vocale topvorm. Hits als “Standing in the Way of Control en Heavy Cross stuwden het publiek richting collectieve extase, terwijl nieuw werk als Crazy Again en Real Power naadloos aansloot bij hun iconische sound.
Ondanks enkele technische haperingen en een hese stem – met zelfs excuses in het Limburgs – wist Ditto de tent moeiteloos te bespelen: charmant, kwetsbaar en met brute kracht.
De show wiebelde soms, maar viel nooit om, en eindigde als een zwoel punkfeest dat bewijst waarom Gossip nog steeds tot de grote festivalnamen hoort.
Instagram: Equal Idiots – Gossip – Gull House – Hang Youth – Maria Iskariot – Ramkot – Rock Herk – Wixcakes
