Ook op zaterdag stonden de deuren van De Klinker in Aarschot wagenwijd open voor hun Autumn Edition. En gelukkig maar, want al voor het eerste elektronische project het podium stond, liep de zaal mooi vol.
Op één track na, kenden we het werk van het newwave-/ electro- /soloproject Diagnostic Error eigenlijk niet zo goed. Dat Franky Delaere er helemaal alleen stond, wist de einzelgänger mooi op te lossen door wat spielerei van licht te voorzien, zoals de laserstralen in zijn handschoenen, die hij door de zaal stuurde. Op het podium een tafel met laptop en een synthesizer. Drie gestaltes in witte coversuits met lichtgevende maskers op. Slechts één van hen ‘a-live’, het andere duo paspopperig. Op het podium bewoog dus niet zo veel, maar het geluid dat er vanaf kwam, deed dat wel.
Een man met ervaring, die alles wat destijds op muzikaal vlak gebeurde, erg goed moet beluisterd en geabsorbeerd hebben in zijn eigen electrosound. Knap opgebouwde instrumentale electrotracks, in newwavesfeer gebed met leuke vocale samples. Net genoeg herhaling om in een donkere electrotrip verzwolgen te worden, genoeg variatie om geen seconde te vervelen.
Als een electrowizzard toverde hij intelligent opgebouwde, dansbare tracks uit zijn laptop, die de backtrack de zaal instuurde, terwijl hij er ter plekke nog wat toetsen, vocals of ritmes aan toevoegde. Ritme was de voltreffer in Military, dat met machinaal elektronisch gedrum voortgestuwd werd in een dreiging die onder ons vel kroop. Ook Sex Therapy herkenden we! Een track die ritmisch een stuk zwoeler klonk, hoewel de fluwelen samples vol gekreun daar misschien toch ook voor iets tussen zaten!
Slechts één puntje van kritiek, maar deze keer niet naar de artiest, maar naar het makke publiek: waar bleef het gedans?!? Dit was de ideale opener om die donkere zielen wakker te schudden met een eerste dans, die jammer genoeg uitbleef.
We vroegen ons af waarom we Black Nail Cabaret – een band die we sinds hun start in 2008 al volgen en in ons muzikale hart dragen – nooit eerder live zagen. De reden was eenvoudig zo bleek: het was het eerste optreden van het Hongaarse duo in ons land.
Emese Arvai‑Illes (vocals) en Krisztian Arvai (keys) brachten een mix van elektronische pop, donkere synthklanken, soms met dansbare beats, maar ook met kunstzinnige en theatraal geladen elementen, kortom: synthpop noire! Emese neemt het podium en publiek helemaal in, met haar esthetische verschijning: de strakgetrokken haren, knappe latex industrial-outfit en het geperforeerd gezichtsmasker trokken meteen de aandacht, waarna ze ook nog eens elegant extravagant bleek te kunnen bewegen. En dan had ze nog niet gezongen, want laat ons wel wezen: deze dame heeft een unieke stem, die ze de ene keer donker en koud inzet, maar zo sterk klinkt als ze donkerwarm, soms bijna bluesy, klinkt. Toegankelijk, maar met een donker kunstzinnig randje in een set met enkele opvallende hoogtepunten.
Uitdagend warm en zwoel dansbaar gingen we meteen mee in hun Maelstrom, met prikkelend electrowerk van Krisztian, dat af en toe ook eens gromt, bubbelt en popt! “I just want to feel wanted”. Een basisbehoefte perfect verklankt door Black Nail Cabaret, in My Casual God, één van de weinige tracks waar ook Krisztian meezingt in een duister begeesterend duet.
A Hegy (De Berg) is het nummer dat ze in hun moedertaal brengen. En dat Hongaars zorgt voor een nog iets extravaganter en mystiek geluid. De woorden worden ritmisch donker gesproken over een warm bonzende soundscape.
“The grief of death, the fear of letting go”, met Chrysanthemum leidden ze een november rouwperiode passend in.
Teach Me How To Techno kwam naar het einde van de set toe en hier toonde toch wel de helft van het publiek wat dansen was, op een donkere ravetrack! “I dare you… Come out, come out”, klonk als een uitnodiging om uit je schulp te kruipen en samen te leren dansen. Wij gaven ons maar al te graag over aan de muziek en het moment.
De knapste zin van de dag, was zonder twijfel “I think I wanna kill you, But I believe in peace, bitch”. Ritmische dancebeats haalden uit in één van hun bekendste nummers en dreven de duisternis door de aders van de luisteraars, de dansers: Bête Noire!
“Have you ever met that girl called Veronica? Everybody’s looking for the sweet Veronica.” Maar zo braaf was ze niet, die Veronica, wat de aantrekkingskracht en het verlangen in het provocerende sonische sfeertje nog vergrootte. Een filmisch nummer, dat het verhaal vertelt van een vrouw die zowel geliefd als gemeden wordt. “She turned me on, so I grabbed her neck and pushed her to the floor.” Heerlijke band.
Het volgende duo zakte af uit Berlijn. NNHMN (nonhuman, maar springlevend) serveert klaagzangen in moderne jasjes, techno-elementen vermengd met black italo, sobere dancetracks om je in alle duisternis in trance te laten brengen. Lee (zang) en Michal (keys) zorgden voor alleen maar hoogtepunten in de set.
“Come on, let’s bring it on. Come on, let’s bring it on to me.” Na een technische volume-downflow, herstartten ze Bring It On en was er niets meer wat hen tegenhield om ons mee te nemen in een donkere electrosfeer met haunted synthgeluiden en de mysterieuze vrouwelijke vocalen van de elegante Lee. Onze favoriete NNHMN-trip was die van Lovelorn, waarbij Lee’s ijle stem bezwerend ijlde langs de beats en de tintelende synths. “Dansen dansen. An angels dance”, klinkt het, terecht. Maar dat gold evengoed voor het bitterzoet melancholische Der Unweise of – onze favoriet forever – het bonzende The Secret.
Maar ook het duisterspeelse Magic Man, dat het zeker even goed zou doen op te gekke GOA-feestjes, was een piek in de set. Alsof er zich – ergens tussen de rauwheid van Berlin Calling, Trainspotting, Sonic Youth en de ravecultuur van nineties – een vreemde liefde afspeelt in een droom. En een droom is een droom… een droom van een optreden, waarna enkele mensen in het publiek uit hun trance geschud moesten worden.
“Hou je ogen gericht op de schaduwen.” Altijd. Uiteraard. Want daar beweegt zich – nog steeds, na zoveel jaar – de legendarische Belgische electronic-body-musicband A Split-Second.
“Nu gaan we echt oude muziek horen, toch?”, hoorden we een Noorderbuur melden. Nu ja, leeftijd is relatief, maar het is wel een feit dat de band in de jaren tachtig al furore maakte, in de loop der jaren de wereld rond tourde en alle eer van cultband binnen de Belgische EBM-scene verdiende. Dezelfde Nederlander kwam met blinkende ogen na het optreden ook “Wat een optreden! Wauw!” in ons oor fluisteren. Jawel, frontman Marc Ickx, gitarist Djuro (deze keer zonder bloed dat uit zijn mond spuit, maar met fluo-make-up tof gemaskeerd – en toetseniste Inneke weten de nummers die A Split-Second doorheen de jaren bijeen speelde nog steeds met verve en authenticiteit neer te zetten!
Ze openden meteen met het vurige Burning Shadows, waarna het theatraal stampende Colonial Discharge volgde, die zijn dreiging doorgaf in Rigor Mortis, dat ook stampt en beeft, maar evengoed een heerlijk Technotronic-achtig synthlijntje meedroeg. Hoewel Technotronic volgens onze historische muziekencyclopedie dan toch wel de ‘goei’ boter bij A Split-Second zou gehaald hebben! Backlash blijft furieus zoenen met zijn uptempo beats tegen gejaagde lyrics, die meegezongen werden.
Kil en machinaal, met een industrial-aanzet klonk Cold War In The Brainbox, waarna ook Muscle Machine door velen meegezongen werd en Crimewave nog steeds donkere chaos in ons hoofd weet uit te lokken. “They don’t need Kalashnikovs to blow your mind. They’re maggots feeding on the bodies left behind… Humiliation! Justice calls! Degeneration! NAIL ‘EM TO THE WALLS!”
Scandinavian Bellydance, fluisterende woorden, worden omhelsd door prikkelend tintelende toetsen, die verzwaard worden door de beats. Firewalker blijft zonder twijfel onze favoriet. Die enkele synthtoetsen die tussen de bonzende drums klinken blijven het doen! De spanning die gelegd wordt met enkele tonen, terwijl ondertussen een hele track voorbij raast met een ritme dat ons hart nauwelijks kan volgen… aargh!
De new wave synths in Close Combat, de industrial-elementen in het harde Vengeance C.O.D., het theatrale dat in Mambo Witch overslaat in een ‘horror-voodoo-shack-track’, het verscheurend bonzende The Colloseum Crash en On Command… we wilden het allemaal en kregen dat ook van A Split-Second!
De hoogtepunten? Ja, toch wel de 2 afsluiters en grootste hits Flesh en Bend My Body Armour. A Split-Second, een band die zo relevant was voor generaties die volgden en nog steeds relevant hun ding blijven doen, kwalitatief en vol vuur.
Opnieuw een geslaagde editie, opnieuw vlekkeloos georganiseerd en mee getrokken door een ploeg enthousiast warme vrijwilligers. Porta Nigra sluit zijn deuren voor heel even maar, want op 22 november ontvangen ze Skeletal Family, Korinthians, Erato en DAF in De Klinker in Aarschot.
Porta Nigra – A Split-Second – NNHMN – Black Nail Cabaret – Diagnostic Error