Les Nuits Botanique zijn op grootse manier op gang gefloten met een echte festivalsfeer, veel volk, een leuke ambiance en vier gruwelijk interessante podia waar we in afnemende volgorde van belang en ticketverkoop konden genieten van Bill Calahan (Chapiteau), Zed Yun Pavarotti (Franse trap in de Orangerie), Lucrecia Dalt (rotonde) en de heerlijke indierock van Annabel Lee (Grand Salon). Wij opteerden voor de rotonde en een bezwerende atmosfeer die als een mistwolk een kille lenteavond een mystiek tapijt bezorgde. Het was een heus karwei om parkeerplaats te vinden, we waren maar net op tijd om het begin van het bijzonder intrigerende en angstaanjagende optreden van Daniel Blumberg mee te maken, die de rotonde bang moest maken voor de komst van de Colombiaanse geologe Lucrecia Dalt.
Blumberg stond in november op Sonic City en dat zorgde daar al voor een tweespalt. Velen vonden dat moeilijkdoenerij van de ergste soort, anderen huilden van de emotie. We spraken een paar volgelingen van de huilende soort en het was klaarblijkelijk nog zwaarder op de hand dan toen.
De Londenaar richtte zowat 20 jaar geleden Cajun Dance Party op en doekte zowat 10 jaar later Yuck op om solo te gaan. Hij had toen nog een weelderige haarbos en speelde iets tussen postrock en emo-folk. Bij wat de man nu etaleerde verbleekt – in zoverre dat technisch nog mogelijk is – zelfs een Voldemort. Die vergelijking lijkt vergezocht, maar geloof ons, het is behoorlijk accuraat. Hij trad kaal op en maakte enkel gebruik van getapete noise en feedback, effectenpedalen om zijn stem in loops te laten terugkeren, en een vervormde mondharmonica. De basgitaar van Kortrijk was daar gebleven.
Omdat een spot op het midden van de rotonde gericht was, stond Blumberg eigenlijk achterin de lichtbundel waardoor het leek alsof zijn lichaam bijna 3 meter lang was en hij een lange cape droeg. We zeiden het toch, Voldemort? Het hele optreden lang leek hij zich totaal ongemakkelijk te voelen, niet zozeer fysiek maar vooral mentaal. Het leek constant veel te veel van hem te vergen wat maakte dat niemand bijna durfde bewegen. De sound leek sterk op wat Kali Malone doet, maar er zit meer nuance in en tegelijk meer pijn en verderf. We zagen onlangs Hatis Noit en die truukjes gebruikte hij ook. Als luisteraar waren we erg onder de indruk maar na een half uur werd het zelfs voor ons te lastig om er nog van te genieten. Geen enkel optreden zou een kopie van een ander zijn. Experimentele zang werd ook in de rotonde een schijnbaar lugubere improvisatie van zijn onmiskenbaar talent, wie weet zelfs genie.
Wat wel opviel was het feit dat het een verdomd goede zanger is. Erg toonvast en bijwijlen hoog uithalend kreeg hij de rotonde een optreden lang doodstil. En dan kwam het bijzonder vreemde slot. We hebben niet geteld hoeveel keer hij het woord ‘knock’ citeerde, maar het was ruim voldoende. Met deze bizarre woorden sloot hij het concert af: “Come On Daniel, keep on singing. Even though your stomach is stinging. And you are getting thinner and thinner”. Zonder iets te zeggen, zonder een teken te doen, stapte hij gewoon weg. We speculeerden over een ernstige ziekte maar zagen hem dan 10 minuten later met de glimlach en vrolijk pratend meehelpen om zijn apparatuur te verwijderen. Blumberg is indrukwekkend maar tegelijk heel erg vermoeiend.
De Colombiaanse Lucrecia Dalt was op een totaal andere manier indrukwekkend. Ze vatte hoofdzakelijk post achter een regiment modulaire synths en keyboards en kwam sporadisch eens op de voorgrond zingen. Haar kompaan Alex Lázaro was een attractie op zich in zijn drumjungle. Zijn expressieve manier van drummen leek eerder op een soort Latijns-Amerikaanse danschoreografie in de stijl van Battles. We hadden vaak de indruk dat hij de aandacht teveel naar zich trok, maar dat zal wel volledig met haar instemming geweest zijn. Vaak leek hij op muggenjacht. Slaan en springen naar onbereikbare doelen, weetjewel? De podiumsetting baadde overigens in een erg kleurrijke en elfjesachtige lichtshow waarbij we kleurencombinaties zagen die eerder thuishoorden in een psychedelische trip. Maar dat is haar muziek natuurlijk wel.
Voor haar nieuwste plaat ¡Ay! komen daar ook nog eens de invloeden van de rijke Colombiaanse muziekcultuur bij, waar we nul kaas van gegeten hebben. Zo mixte ze traditionele geluiden als bolero en salsa door haar modulaire synths. Dit album werd door gerenommeerde muziekbladen de hemel in geprezen. The Wire riep de plaat uit tot album van het jaar 2022.
Ze woont nu in Berlijn en het zal er mede toe bijgedragen hebben dat haar muziek stilaan van electro dance opschoof richting experimentele extravaganza. De spaarzame vreemde geluiden als bevonden we ons in een regenwoud bij valavond van opener El Galatzó vormden een groot festijn aan warme tropische klanken die gemaakt lijken voor een opgietsessie in een welnesscentrum. Het geheel heeft enerzijds een Gotan Project-flair zonder de elektrotango te nadrukkelijk te simuleren.
Alex kon zich al meteen uitleven op zijn drums die quasi geen vergelijkingspunt hebben met een normale drumkit. We zagen een bonte verzameling Afrikaanse percussie-elementen en een constructie in de lucht met een ronddraaiend rad en een doorzichtig drumgedeelte. Veel percussie werd al strelend en tokkelend uitgevoerd en veel subtiele geluiden werden door minimale aanrakingen gecombineerd met de warme spaarzame elektronica van Lucrecia. “The vision shows us that time is spiraling out of control. Love and strife are the two singular states dominating the wheel of time”. Enviada was live behoorlijk indrukwekkend. Het klonk als David Lynch die een Zuid-Amerikaanse variant op Twin Peaks moest schrijven. Dalt klonk hier vocaal zwoel en mysterieus. Het gros van de set kwam van de recente plaat maar de volgorde werd danig omgegooid.
Zo klonk La Desmesura eerder als een nummer van The Land Of The Giant Dwarfs van X-Legged-Sally. Speed-metal-jazz in een bedaard Zuid-Amerikaanse versie, om 4 uur in de ochtend in een café in Bogota. Hebben ze dat daar wel, cafés?
Dalt bracht ook oudjes als Turmoil en Ser Boca, van het 13 jaar oude No Era Sólida. Dit laatste is koude experimentele electro uit haar beginperiode maar paste wonderwel binnen het warmere huidige segment aan songs. Atemporal was een sfeervolle en prachtige afsluiter van een heel knap optreden.
De warme bolero geluiden met Oosterse flair, denk aan Speak My Language van The Cure maar dan 5 keer trager, nog trager dus, waren de finishing touch voor een flamboyant optreden dat bedwelmde als het gif van een slang uit Medellín. Het optreden had wat ons betreft gerust een klein half uur langer mogen duren maar misschien had Lucrecia schrik dat het gif tegen dan was uitgewerkt. Ze had het risico kunnen nemen want de fans stonden in een lange rij in een soort botanische roes aan te schuiven voor gesigneerd vinyl en ander lekkers. Wij waren wat blij met een voor ons persoonlijk in gouden letters opgestelde setlist.
Lucrecia Dalt: Facebook – Instagram
Daniel Blumberg: Facebook – Instagram
