Tekst: Erik Van Damme
Het was toch wat met een bang afwachtend hartje dat we op de zevende festivalavond het plein van de Grote kaai betraden. Zou The Prodigy het wel kunnen zonder hun onvervangbaar boegbeeld Keith Flint, die in 2019 overleed? De band gaf daar door middel van een oneindige rave een afdoend antwoord op rond middernacht.
Met Glints had de organisatie een openingsact te pakken die perfect wist hoe ze de temperatuur alvast naar een kookpunt konden doen stijgen. Een hiphopset boordevol absurditeit en daar een blazerssectie aan toegevoegd, zorgde voor een uitzinnig feestje. Ook al moest het overgrote deel van het publiek nog even een plekje zoeken of een drankje halen, Glints kreeg al heel wat publiek voor zich. Helemaal op zijn eentje, geruggesteund door die prachtige blazers, gaf hij al vanaf de opener All-in de toon van het concert aan. Jan Maarschalk Lemmens is een klasse entertainer die gewoonweg geen band rond hem nodig heeft om iedereen uit zijn hand te doen eten. Nogal vrij snel, en met de nodige kwinkslagen, kreeg hij de handen in de lucht. Bij All Blue Hair helaas geen Faisal op het podium.Wel kwam vriend en rapper Yong Yello het mooie weer maken. Bij (Not A) Housewife, zijn recente hit samen met Daan, liet deze laatste met aanstekelijke gitaarriffs elk hart sneller slaan. Met de ultieme klepper Roma, meegebruld door duizenden kelen, sloot Glints zijn set met een knal van formaat af. We houden van deze knettergekke man en het publiek blijkbaar ook aan het daverende applaus en de lachende gezichten rondom ons te zien.
We schoven een beetje dichterbij voor een nostalgietrip naar twintig jaar geleden. Toen zagen we De La Soul aantreden op Pukkelpop. Ze brachten toen al niet de hip hop waar wij persoonlijk voor vallen, er zaten te veel clichés in hun set, maar zorgden wel voor een feestelijke stemming zonder meer. Vierentwintig jaar later deden ze dat kunstje op Lokerse Feesten gewoon over. Na het overlijden van Trugoy the Dove vorig jaar, bleven Posdnuos en Maseo naarstig doorgaan met De La Soul. En willen, o.a. om hem te eren, nog steeds het leven vieren. Hoewel ze zich in Brussel waanden, en niet in Lokeren, werd de lat wat entertainen betreft direct hoog gelegd. Oproepen tot handen in de lucht steken, maal honderd, en de linkerkant tegen de rechterkant van het publiek opzetten… hoorde daar ook bij. Ook nu weer swingden de clichés de pan uit. Het kon het publiek weinig schelen, want ze wilden samen met De La Soul een hiphopfeest bouwen, met het verstand op nul. De band had dan ook niet de minste moeite om iedereen uit hun hand te doen eten, en bleef begane wegen verder bewandelen tot de klassieker Me, myself & I dat het dak er compleet deed afvliegen.
Hip hop vanuit een buikgevoel, dat bracht NAS ons. Songs als Got Ur Self a Gun, N.Y. State of Mind, en The World Is Yours lieten niets aan het toeval over. NAS bracht namelijk het soort hip hop vanuit de straat, met de grauwe kantjes daaraan verbonden. En deed dit door zijn teksten op een bijzonder poëtische wijze door je strot te rammen. Hij hield ons hierdoor een spiegel voor die er niet altijd even mooi uitzag, maar zorgde ook voor een wervelend hiphopdansfeest in je hoofd. Bonkende drumbeats overstemden echter iets te vaak de subtiele zang van Nasir bin Olu Dara Jones ofwel kortweg NAS en dat was wel jammer, want het draaide toch vooral om zijn teksten. Maar door pompende beats, en voortdurend ferme uppercuts uit te delen waarbij je recht krabbelt en de grauwheid tot schoonheid van NY echt voelt en ziet, slaagde NAS alsnog in zijn opzet.
En toen was het tijd voor The Prodigy. Met een bang, afwachtend hartje, krop in de keel namen we een afwachtende houding aan. Liam Howlett en Maxim Reality, die zich ontpopten tot de absolute aanvoerders van The Prodigy anno 2024 , bliezen echter elk beetje twijfel met een luide knal weg in de vorm van Breathe, Omen en het verbluffende Spitfire. De oogverblindende lichtshow, het verschijnen van het silhouet van Keith op de schermen en onophoudelijke luide beats en blasts die door de boxen loeiden, zorgden voor en langgerekt ravefeestje om nooit meer te vergeten.. Get Your Fight On en Smack My Bitch Up zorgden in het midden van de set voor een rauwe adrenalinestoot alsof het weer 1996 was. Klappen werden er letterlijk niet uitgedeeld, maar de oorverdovende oplawaai die we te verwerken kregen, blies ons ruimschoots een uur en half compleet van onze sokken. Er vielen weinig rustpauze te verkennen, want als een losgeslagen meute bleef de band doorgaan met Invaders Must Die en We Live Forever. Om een kwartier te vroeg af te sluiten met Out Of Space. Een abrupt einde dat ons plots terugbracht naar de realiteit, want voor meer dan een uur, waren we weggedreven naar een totaal andere, grauwe wereld waar pompende beats je aanzetten tot dansen naar de hel. Dat was hoe we ooit een concert van The Prodigy beleefden, en dat was nog steeds het geval.
Besluit:
Puur vocaal en wat podiumact betreft kun je de figuur van Keith Flint onmogelijk overtreffen. Maar de vervaarlijke houding van The Prodigy, die zorgde voor een waanzin in de ogen en ons potdoof deed achterblijven in die donkere hoek, bleef nog steeds stevig overeind. En aan de massa dansende lichamen, hijgende en zwetende snakken naar een beetje adem, om ons heen te zien en horen, waren we niet de enige die zo intens had genoten!
Lokerse Feesten – Glints – De La Soul – NAS – The Prodigy
