Dag 5 van de Lokerse Feesten was aangebroken. Het werd een dag waarop bij de veiligheidsdiensten enige nervositeit merkbaar was want het was de dag waarop een iconische band zijn exclusieve Belgische festivalshow liet noteren. Voor het eerst kwam Korn naar de Lokerse Feesten. Dat was meteen ‘korn op de molen’ van de gevestigde metaldagbezoeker en er viel voorheen best wat kritiek te horen over de geselecteerde bands. Wij vonden dat die kritiek nergens op sloeg want de line-up kondigde zich als stevig, compromisloos en heel gevarieerd aan. De bands gaven criticasters overigens lik op stuk want het werd een grand cru avondje Lokeren. En Korn was episch! Dus lees gerust verder.
Een band die de komende weken verder met Korn toert is het Britse Wargasm. Vaak worden die in dezelfde ademstoot ook wel Wargasm (UK) genoemd. De band wordt wat flauw omschreven als elektrorock uit Londen. Flauw omdat ze noch op plaat noch op een podium met elektrorock voor de dag komen. Het is overtuigende en met veel furie en gegrunt gebrachte nu-metal, als we die term nog enigszins mogen gebruiken. Sam Matlock (zoon van voormalig Sex Pistol Glen) startte dit project in 2018 en kreeg het gezelschap van een rockfotografe, fotomodel en bassiste. Vergis je niet, het gaat niet over 3 vrouwen, maar wel degelijk over 1 pittige blonde jongedame van 26 die de naam Milkie Way hanteert op professionele platformen. Milkie heet in het echt Rachel Alexandra Hastings en is Noord-Ierse.
Op de in metalkringen erg gewaardeerde Kerrang! Awards sleepten ze de titel ‘best new noise’ in de wacht. De helft van hun set haalden ze uit de vorig jaar verschenen Venom-plaat. Milkie en Sam klaarden de klus niet alleen. Synthpad, drums en gitaar maakten het Wargasm-kwintet volledig en alle vijf gingen ze tot het gaatje en speelden ze alsof dit hun laatste show was. Zelden een band met zoveel dadenkracht op een podium zien spelen, en dat nog onder een loden vooravondzon. Natuurlijk was de flashy Sam een bron van aantrekking, maar dat was Milkie nog in een dimensie hoger. Ze maakte grote sier met al even sierlijke bewegingen, heerlijke hairflips en dito dans moves om met haar prachtige stem het perfecte evenwicht te vormen voor de grunts van Sam. Naast het podium was ze ook erg benaderbaar.
Het titelnummer van de laatste plaat, Venom dus, opende het concert dat de oerkracht van een tornado had. De sound van Slipknot in combinatie met de dodelijke sensualiteit van een Poppy kruidden veel nummers. Flarden Korn en Limp Bizkit (Bang Ya Head) zorgden voor een heerlijke afdronk van dit aperitief. Ze wilden al heel vroeg een wall of death in het publiek en een ziedende moshpit. Daar was Lokeren nog niet meteen klaar voor maar na een paar songs kwam er flink wat beweging in de voorste regionen. Bij Bang Ya Head wilde Sam zelfs dat we allemaal headbangden tot ons hoofd van de nek rolde. Hyperkinetisch iemand?
Wat dan gezegd van Pyro Pyro, pure Atari Teenage Riot als je het ons vraagt. Van The MiXXXtape plukten ze ook het grappig getitelde en zijn naam niet stelende D.R.I.LD.O. De set werd afgesloten met het recentere Do It So Good, een iets vlotter verteerbare en voornamelijk door Milkie gedragen Prodigy-achtige electro-banger. “You’re wearing my skin, but I see right through you. I do it so good, yeah”. Wargasm was heel overtuigend en bracht ‘angry songs for sad people’.
Volgende band aan zet op de mainstage was een duo (live met drummer versterkt) dat we al een paar keer met veel succes aan het werk zagen. Na passages in de Botanique, op Werchter en op Vestrock twee maanden geleden had de komst van het Londense Nova Twins weliswaar geen verrassingen meer in petto, niettemin speelden bassiste en springveer Georgia South en zangeres/gitariste Amy Love alweer een gedenkwaardige set. De plagerige introtape van Fire & Ice deed in combinatie met prijsbeest Cleopatra alweer hoofden en gebalde vuisten op en neer gaan en ten berge rijzen, als werd het publiek als een marionet bestuurd door een paar aalvlugge tikjes van Georgia op haar effectenpedalen. Volgens Stijn Van De Voorde hadden ze vooraf schrik wat uit de toon te vallen met hun eerder op rockriffs geënte nummers. Wargasm is met de metalriffs inderdaad een pak ruiger, maar Amy & Georgia zijn een grotere garantie op meezingers en feest.
Ook deze keer waren Taxi en Sleep Paralysis, het meest melodische maar o zo fraaie keerpunt in het midden van de set nummers die ervoor zorgden dat het heilige vuurrood niet geblust werd. De zon ging nog steeds in een oranje gloed te keer. De dikke geruite stijlvolle jas van Georgia begin juni – toen het nog winter was – werd ingewisseld voor een frivool kort zomers rokje. Op festivals crowdsurfen lijkt voor de dames geen must, maar Georgia ging wel op wandel in de middengang.
“I’m feeling like a riot if it’s a cure to the cause, then we have to get violent. I’m not into starting fires. Whoever sparked the match broke perpetual silence”.
Deze tekstlijn uit het sublieme Antagonist komt dezer dagen in regio Portsmouth wellicht fout binnen maar Nova Twins zijn op hun Instagram account wel erg actief bezig met het sensibiliseren van hun fans en al wie het aanbelangt. Het geweld wordt ten stelligste afgekeurd en terecht. Veel tijd om daar in Lokeren nog wat aan toe te voegen was er helaas niet want er moest alweer een vechter gekozen worden. Choose Your Fighter klonk een beetje routineus maar het publiek werd gek dus Nova Twins konden met een ‘opdracht volbracht’-grijns de artiestenzone opzoeken. Fun fact: Amy droeg sokjes van Korn.
In 2024 is niets meer wat het was, dat maakt dus dat op een avond die we gemakshalve als metalavond zullen omschrijven ook bands optraden die geen gitaar ter hand namen maar toch één van de meest explosieve concerten van de dag lieten noteren. Stijn Van De Voorde had Ho99o9 (waarbij de 9 als letter ‘r’ dient te worden uitgesproken) om advies gevraagd. “How should I announce you? Just tell them we are the coolest band on the line-up.” Ze zouden zomaar gelijk kunnen hebben. Eén ding stond vast. De temperatuur in Club Studio Brussel, de indoorzaal van de Lokerse Feesten, liet maar één mogelijke conclusie. De club is een sauna! Ho99o9 bestaat ondertussen 12 jaar en het is een punkrap-duo uit Los Angeles. Drummer Billy Rymer nam plaats achter de vellen maar de “horreurs” werden door theOGM en Eaddy waargenomen.
Eaddy had een soort halloweenachtige blacklight-uitrusting aangetrokken Hij droeg een oversized zwart bandshirt boven een rokje en de blote delen van zijn lichaam waren deels witgeverfd. TheOGM was overdreven warm aangekleed met een leren jas. Hij stapte bedaard naar de rand van de smalle frontstage op de tonen van de introtape van When Death Calls en sprong plots het publiek in. Er was nog geen noot gespeeld maar zijn sprong was het sein voor Eaddy en Rymer om er vol voor te gaan met oplawaai-anthems als Master Of Pain en Street Power. Ho99o9 is live een waanzinnige trip en het was in Lokeren niet anders. We zagen hen al meermaals en hun optreden op het Dour Festival in 2018 stond in onze live top10 dat jaar. Erg productief zijn ze nochtans niet. Los van een resem ep’s hebben ze slechts 2 albums uit, maar die mogen er zijn. United States Of Horror en SKIN kwamen uit in 2017 en 2022.
De 2 zijn de enige constante in het project en luisterden als tieners naar hiphop en gangsta rap. Er veranderde veel toen ze hardcore punkbands als Cerebral Ballzy bezig zagen. Ze werden fel beïnvloed door horror movies (vanwaar zou de bandnaam komen?), White Zombie en Bad Brains. Hun industrial hiphop, horrorcore, noise punk of hoe je het ook wil noemen, maakte alweer furore in een steeds uitzinniger wordende en van het zweet druipende volle Club.
Sommige lappen Ho99o9 zijn zo compromisloos dat er geen etiket meer op kan worden gekleefd. Luister maar eens op jouw streamingdienst naar tracks als Lower Than Scum of het gloednieuwe Off The Meter. Het eerste is op zijn Cerebral Ballzy’s heuse punkwaanzin, het tweede dweepte met Aphex Twin. Vaak zit hun gamma een beetje tussen de twee. De variatie in hun nummers hield het optreden steeds verteerbaar genoeg en we vermoeden dat de omstandigheden zelfs bij Ho99o9 binnen een paar jaar nog voer voor ‘weet je nog die keer in die hitte in Lokeren’ mijmeringen zal zijn. Bite My Face kan zo op een vroeg Sepultura-album plaatsnemen.
Hun idee van ‘even de voet van het gaspedaal’ manifesteerde zich in pop-interludia terwijl Eaddy en TheOGM ijskoud water dronken. We kregen de meest bizarre flarden te horen van onder meer Sinatra (My Way) en het geniale Gypsy Woman van Crystal Waters. En dat werkte feilloos. Ondertussen was de frontstage aan de zijkant volgelopen met andere bands die net als ons Ho99o9 verkozen boven Frank Carter And The Rattlesnakes. Zo stonden Rachel en Sam van Wargasm toe te kijken met naast hen de Nova Twins en ernaast een uitgelaten bende van Klakmatrak. Back to business dan met Sub-Zero. “I don’t like the way you move, the way you smell, the way you walk”. Daar hebben we de referenties naar Bad Brains.
In het absolute slot waren we met zijn allen volledig gemarineerd en bij Knuckle Up had TheOGM zijn bovenkleding eindelijk verwijderd om dan op het drumstel te klauteren en zich bij de laatste drum roffel gewoon in de drum te laten vallen. Hij viel met de helft van het drumstel naast het drumpodium en bleef tussen de brokken drums liggen. Roerloos gedurende een minuut of 2. Een plek als een ander om te bekomen van een hardcore punkoptreden in een sauna. Het was best entertainend hoe iedereen bleef applaudisseren en afwachtte wat er zou gebeuren. Maar als de dood roept moet je roerloos blijven liggen. Ho99o9, we kunnen het iedereen allen maar hard aanbevelen.
Als er één band behoorlijk veel stennis veroorzaakte op de onthutste Kaai voor de mainstage, dan wel The Dillinger Escape Plan. In verhouding tot deze Amerikaanse metalcoreband zijn de heren van Korn doetjes. Je zou verwachten dat iedereen een zucht van opluchting zou slaken want “jaaaaa dit is is hardcore metal”, maar de waarheid was dat de sound van de heren voor velen een metalbrug te ver bleek. Dat hoorden we in de coulissen en ook toen we navraag deden in het publiek. Wij lustten er wel pap van. Het is niet de muziek die je thuis gaat opleggen met je schuifraam open want de buren zouden zelfs bij een collectief maai- en snoei-offensief nog de duimen moeten leggen. The Dillinger Escape Plan (TDEP) was genadeloos, compromisloos maar op de één of andere manier zo echt dat het respect groot was.
Het concert werd een beetje opgevat als een ode aan het 25-jarige debuut van de band: Calculating Infinity. Dat is ook niet abnormaal omdat de band eigenlijk acht jaar geleden gestopt was met touren maar hierop dit jaar terugkwam met de melding dat ze het debuut zouden vieren met – tromgeroffel – de originele frontman en zanger Dimitri Minakakis. Het begrip zanger is voor interpretatie vatbaar natuurlijk maar Minakakis was al zomaar eventjes 23 jaar weg bij de band en schreeuwde dus enkel op Calculating Infinity. En of hij indruk maakte. Mogen we ook even een minuut appreciatie-stilte vragen en bidden voor de drummer? De drummer is met name Billy Rymer. Jazeker, de man die net bij Ho99o9 en bij temperaturen rond de 50 graden een potje hardcoreroffels ten beste gaf.
Van de originele bezetting schiet voor de rest uiteindelijk enkel gitarist Ben Weinman over. Aan geldingsdrang ook helemaal geen gebrek. Weinman leek vaak het slachtoffer van een bijenaanval want speelde op sommige momenten gitaar terwijl hij ondertussen denkbeeldige insecten leek dood te meppen rond zich. Dat zag er allemaal heel spectaculair uit.
Bassist Liam Wilson tekende in 2000 voor de eerste line-up wissel in de band en is er dus ook nog steeds bij. Weinigen zullen het goed beseft hebben maar de band is in metalkringen best wel een legende. In 2017 werd TDEP gehuldigd tijdens de Association Of Independent Music Awards waar ze de prijs kregen voor “outstanding contribution to music”. TDEP werd geroemd als één van de meest invloedrijke heavy bands van de laatste 20 jaar, dit omwille van hun legendarische optredens en hun drang om zich van genres niets aan te trekken en een ongekende kracht in hun songs te stoppen.
Lokeren kreeg inderdaad een uppercut te verwerken van dissonante structuren en onconventionele drumpatronen. De volledige debuutplaat werd erdoor geramd, niet in de gekende volgorde en er volgden nog een paar extraatjes waaronder een redelijk sublieme versie van Come To Daddy van Aphex Twin.
Sta ons toe te zeggen dat vooral het begin van de set de kracht van een paar verzamelde orkanen had. De dissonantie en tegendraadsheid hoorden we al meteen bij Destro’s Secret dat veel weg heeft van Rolo Tomassi. Eigenlijk dien je dat omgekeerd te interpreteren want Minakakis en co waren veel sneller op de bal. Hij loopt ook niet geschift rond op het podium maar eerder bedaard, wat erg contrastbevorderend werkte.
Als je hem dan gewoon tussen het publiek in de middengang een wandeling ziet maken om tegelijk een nummer als Jim Fear te schreeuwen, was dat dan ook uitermate plezant. Dit nummer klonk overigens als een fast forward gespoelde duivelsuitdrijving. Sugar Coated Sour moest in volle hevigheid niet onderdoen en in het ultieme slot was Clip The Apex…Accept Instruction een vlag die de lading perfect dekte. The Dillinger Escape Plan speelde hondsbrutaal maar slaagde er ondanks de pletwals in toch respect af te dwingen want dit was een metal-excursie op de rand van de afgrond en de brokstukken liggen beneden. Ga ze maar tellen.
Ondanks het feit dat er ruim een uur verstreken was sinds de passage van Ho99o9 was de temperatuur maar matig gezakt in de StuBru-Club. Wie Mexico zegt, zegt pit en sinds dinsdag ook wel een beetje The Warning. Deze alternatieve rock- en grungeband uit Monterrey is een trio en niet zomaar een trio. Men weze gewaarschuwd voor drie muzikale zussen van het geslacht Villarreal Vélez. Bassiste en tweede stem Alejandra is met haar 19 jaartjes de jongste telg. Aan de drums zat de 22-jarige Paulina en de leadzangeres en gitariste is de 24-jarige Daniela.
Alejandra was pas 7 toen ze in 2013 met de band begonnen en ze koos voor de basgitaar. Ze leerden met de hulp van een videogame rocksongs spelen en begonnen aan hun powertrio-opmars in 2013. We zijn vandaag aan hun vierde album toe, Keep Me Fed. Kirk Hammett was vol lof over de zusjes toen hun interpretatie van Enter Sandman met 25 miljoen YouTube views viraal ging. Metallica is dan ook één van hun invloeden, net als My Chemical Romance, Pink Floyd, Queen, Sheila E., Placebo en K-pop en J-rock.
Opener S!CK liet vooral garagerock horen met een ritmesectie als The Darts die zich gitaargewijs bijschoolden bij Muse. Daniela zong erg zuiver en is gewoon een uitstekende zangeres tout court.
Klonk The Warning goed? Ja maar ondanks dat het nog steeds boven de 40 graden was werden we er niet zo warm van. Komt erbij dat de drie zusjes mooie verschijningen zijn en dat maakt voorgaande zin nog een tikkeltje opmerkelijker. Satisfied zette Alejandra op het voorplan met een rollende baslijn. Het publiek smaakte het wel allemaal en live zit er veel drive en overtuiging in, maar we zijn iets grotere fan van muziek met een paar weerhaken die best verroest mogen zijn.
Dat de meiden al op erg jonge leeftijd muziek speelden en dat met passie deden, straalde wel af op hun technische bagage. Ze kunnen inderdaad nogal een portie rock-’n-roll vertolken. Daniela is een uitstekende gitariste. Hell You Call A Dream klonk als Roxette dat nooit iets anders dan Royal Blood heeft gehoord. We weten dat dit onmogelijk is want de vervanger van Queens Of The Stone Age op Pukkelpop is pas geboren lang na het overlijden van Marie Fredriksson. En toch was dit een heerlijk nummer. Automatic Sun was – ondanks de heerlijke doch voorspelbare break halverwege – het sein om de tocht naar Korn aan te vatten. The Warning overtuigde niet maar ontgoochelde ook niet en het was evenmin een zaak van dertien in een dozijn. We zijn gewoon niet al te happig op powerrock.
Terug positie innemend aan de mainstage was hét moment aangebroken, dat moment waarover al een hele dag intense zenuwachtigheid ronddwaalde op de Kaai. Korn speelde hun exclusieve Belgische show en wat een euforie bracht dit teweeg. Korn speelde een concert dat past bij de bravoure van wat Blur vorig jaar presteerde, met een bijna vergelijkbaar straffe programmatorische stoot. Korn is misschien de ongekroonde nu-metal king in town. De Californiërs bestaan nu zowat 30 jaar en zijn voor toch nog 80% origineel voltallig. Gitarist James Shaffer en bassist Reginald Arvizo waren bij de oprichters in 1993 en ze kregen toen compagnie van gitarist Brian ‘Head’ Welch en zanger Jonathan Davis. Enkel drummer Ray Luzier kwam er 15 jaar later bij.
De commerciële doorbraak van hun tweede plaat, Life Is Peachy (1996), werd een wereldwijd megasucces met de albums Follow The Leader (1998) en Issues (1999). Requiem uit 2014 was toch al hun 14de pronkstuk. Met meerdere platina-albums, 2 Grammy Awards en ruim 40 miljoen verkochte platen zijn ze ondertussen al lang wereldtop. Follow The Leader haalde vijf keer platina en was verantwoordelijk voor ruim een kwart van de verkoopcijfers van de band. Een groot metalen hekken zorgde voor een soort kooi-effect en toen in een helse sfeer de bandnaam groots en statisch op de backdrop verscheen, was Lokeren klaar voor een optreden vol moshpits en uitzinnige vreugde. Korn zou uit 9 albums plukken om de fans een onvergetelijke avond te bezorgen. Het viel eigenlijk non-stop op hoeveel bekende nummers ze in hun repertoire hebben, ruim voldoende voor een soort greatest hits avond.
Opener Rotting In Vain, met een backdrop van een berglandschap in zwaar weer, werd bij het omhoog schuiven van het hekken op euforie onthaald toen legendarische nummers Here To Stay en A.D.I.D.A.S. werden ingezet. Het hekken zou nog vaak neergelaten worden om daar dan knappe visuals op te projecteren. We kunnen moeilijk Davis als de best geklede muzikant van de avond nomineren met zijn gruwelijke groene trainingsbroek maar zijn taak als zanger en volksmenner wist hij een optreden lang als geen ander vast te houden. De gekende afwisseling tussen grommend en zuiver zingen blijft ook vandaag nog een sterke troef.
Na de obligate en behoorlijk overbodige drumsolo hoorden we achter ons iemand zeggen “en nu komt wat mij betreft hun beste nummer ooit”. Het eerste nummer van de eerste Korn-plaat in 1994 was inderdaad de bom die het optreden voorgoed dynamiteerde. Blind is dan ook een episch nummer en met Got The Life en Falling Away From Me was het tweede hoogtepunt een feit.
Fan van fratsen als brokjes We Will Rock You en One iets verderop in de bisronde gaan we nooit worden, net omdat deze band geen flarden publiekscovers nodig heeft om het vuur laaiend te houden. Het was dan toch vooral het massaal meegescandeerde Y’All Want A Single dat de doorstart vormde voor een glorieuze finale.
De doedelzak van Davis in Shoots And Ladders en het grommende Twist lanceerden Divine uit hun debuut om dan onaangekondigd met hyperhit Freak On A Leash en een komen en gaan van moshpits en crowdsurfers een bijzonder gedenkwaardig slot te breien aan een strak gespeeld en visueel bijwijlen verbijsterend optreden.
Het zal niet verkeerd ingeschat zijn als we zowat 95% Korn-adepten de uitgang zagen opzoeken maar er was nog een apotheose in de maak in de Club. Dat was een jarige apotheose want Brennt Vanneste was jarig. Dat was hij daar vorig jaar ook al met STAKE en daar zit enige kalenderlogica achter. Genoeg partyvolk in de juiste mood om dat op gepaste uitbundige wijze te vieren. Brennt was daar geboekt onder zijn knotsgek techno alter ego Klakmatrak. Het feestcollectief Klakmatrak omschrijven is muzikaal gezien iets tussen verstoorde ambient, gabber, speedcore, industrial, disco, punk en trance, liefst alles door elkaar als het kan. Bekijk het als een no-nonsense niet al te serieus maar bikkelhard zijproject dat live vorm krijgt door het in al haar facetten uit te vergroten op een hilarische manier.
Dreeten Van Maris koos er een bloedhete avond uit om in kostuum zijn jarige kompaan te assisteren. Brennt zelf opteerde al snel voor een blote bast. Er was een gemaskerde danser die wel in een donsdeken gehuld leek, waarvoor ons eeuwig respect. Een disco-rolschaatster en twee danseressen maakten het spektakel volledig. Anders dan op Dour vorig jaar opteerde Brennt ervoor om zijn opgejaagde gabbermuziek te ridiculiseren met vervormde versies van onsterfelijke hits uit lang vervlogen tijden die op hilarische doch herkenbare wijze gebracht werden. En zo kregen we een bijzonder bevreemdende maar dolgedraaide dj-set met nummers van Rick Astley, Andre Hazes, The Bangles en Kim Wilde. Op deze ‘in your face’-dag smeet niemand er met zijn klakmatrak naar want ‘we got the life’.
Links naar de socials:
Lokerse Feesten / Wargasm / Nova Twins / Ho99o9 / The Dillinger Escape Plan / The Warning / Korn / Klakmatrak
