Op dag 5 besloot men bij de Lokerse Feesten ons nog van een extra portie metal te voorzien. Een krachtpatsersaffiche, met bands die het elk op een eigenzinnige manier doen op de ‘riffdag’!.
Een masterclass aan riffs en riffs en nog meer riffs kregen we zeker en vast van Helmet, die zich als opener vandaag niet inhielden om de bezoekers meteen onder te dompelen in het hardere werk, met veel snarengeweld en stevige drums.
Ze brachten in 2023 hun nieuwste plaat Left uit, maar de New Yorkse band bestaat al sinds 1989 en is gekend om hun zachtaardige aanvallen die aardig hard klinken! Ook vandaag vuurden ze hun peleton aan krachtige hits af, met heel wat nummers van hun legendarische Betty-plaat (2024) die intussen 30 jaar oud is. Toch klonken nummers als Milquetoast, Sam Hell en Rollo nog steeds als toen we ze voor het eerst op StuBru hoorden, met ons oor aan de luidsprekers van de radio genageld!
Dé reden waarom we al jaren fan zijn van de Helmet-sound, heeft nog niets aan kracht ingeboet: de ronkende bas en de integere frontman Page Hamilton, gewapend met zijn rauwe, krachtige maar melodieuze stem en – vandaag ook – roze gitaar, die hij regelmatisch tegen zijn versterker aanschuurde voor de psychedelische touch! Maar ook Kyle Stevenson was een furie achter zijn drumstel. “Just credit time for showing up again…”
Unsung (dé track van hun album Meantime (1992), bracht toch wel wat beweging in het verder vrij rustige metalpubliek en dat wisten ze met de wall of sound en de ongelofelijke gitaarsolo in Tic ook wel uit te lokken. Naar het einde toe ook nog een hulde aan Mr. Ozzy Ossbourne? Uiteraard. Integer en respectvol… Helmet is nog steeds iconisch!
En dan kregen we enkele pioniers te zien op dat podium! De Amerikaanse luide-gitaren-en-bulderende-drums-band Melvins geraakte – ondanks de opleving van het genre in de nineties – niet echt in die grote zalen, maar speelden toen wel tal van Amerikaanse clubs kapot. Met invloeden van Black Sabbath, Black Flag, maar evengoed de eightiespunk vormden ze hun eigen sound, waarmee ze op hun beurt zelf heel wat nieuwe bands inspireerden. De riffs van de Melvins weken altijd al wat af van doorsnee metalriffs, wat hen het labeltje ‘stoner witch’ opleverde, maar blijven toch nog steeds donker sludgy, maar ook lekker psychedelisch toegankelijk.
Als de Melvins naar Europa afzakken, doen ze dat meestal met een nieuwe plaat onder de arm en dat is ook nu het geval, met hun 29ste (!) album Tarantula Heart (2024). Toch kregen we daar slechts 1 nummer uit te horen: openen deden ze met Working The DItch. Het waren ook vooral hun oudere tracks als The Bloated Pope, A History of Bad Men, Blood Witch of Revolve die de festivalgangers in beweging zetten.
Dé blik- en oorvangers? De doorzichtige gitaar en deinzende zilveren krulletjes van frontman Buzz Osborne ‘King Buzzo’, de ‘god ziet alles door een pauwenoog’-kostuums van de bandleden, maar vooral de drummers, uiteraard! want met Dale Crover (jawel, diezelfde als van Nirvana en Dave Grohls favoriete drummer) als enige vaste bandlid naast Buzz en Coady Willis stonden daar twee fenomenaal sterke drummers als middelpunt van de band! Bassist Steven Shane Mcdonald kon je overigens ook met zijn band Redd Kross in de Club Studio Brussel zien.
Als je naar een optreden van Amenra gaat, wéét je dat dat een impact heeft op het publiek. En toch waren we opnieuw helemaal ontsteld door een fenomenaal optreden van de Kortrijkse post-/doommetalband die de vorige twee bands met gemak kwalitatief overtrof en geadoreerd wordt door een intussen gigantische fabase. En ja, wij doen mee… want met dit optreden zet Colin H. van Eeckhout muziekreviewers aan om op zoek te gaan naar nieuwe woorden voor muziek, voor kunst… voorlopig doen we het met eerder gebruikte woorden.
De band opende met Razoreater er dat zorgde ervoor dat de metalhoofden op de weide simultaan in dezelfde beweging gingen meeknikken op het ritme van de basdrum en de gitzwarte riffs. Als van Eeckhout op het podium staat, zou je bijna durven vergeten dat hij omringd wordt door ijzersterke muzikanten, die de nummers dragen.
En veel meer dan één nummer hadden ze niet nodig om de luisteraars mee te zwelgen in hun trip, want al bij Salve Mater verdronken we mee in hun geluidsmuren die ze opbouwden rond hun eigen ethiek en religie. Altijd in dualiteit, want duisternis wisselt af met felheid, met thema’s die zich ook sonisch laten verscheuren tussen dood en geboorte, licht en donkerte, pijn en offer. En dat verklankt Colin H met zijn veelzijdige stem.
In Plus près de toi (Closer to You) bijvoorbeeld, waarin hij weent zonder tranen, schreeuwt vanuit zijn hart en dan weer heldermelodieus een zachte traan over de weide zingt, als een angstige jongen die schoonheid ziet in een sprankel hoop.
Ook de Nederlandstalige tracks De Evenmens en Terziele.tottedood en het beklijvend sterke A Solitary Reign, Am Kreuz en Silver Needle. Golden Nail volgden.
Voor ons was het het eerste optreden dat we ze zagen met de vrij nieuwe bassiste Amy Tung Barrysmith. Een mooie aanwinst, want ook zij draagt met haar ijle stem mooi bij aan de zang. Amenra nam ons opnieuw helemaal mee in hun concept, waardoor we zelf tijdsloos werden. Geen idee hoe lang we daar zo kort in die massa stonden, maar als we op de klok keken was het plots verbazingwekkend veel later.
Beethoven was de metal van de 18de eeuw. Amenra is de Beethoven, Bach, Mozart, Chopin en Tsjaikovski van vandaag. Kunst is nooit uit schoonheid ontstaan en dat bewees Colin H vandaag in Lokeren. Hij doorleeft zijn muzikale leven als een kunstwerk. Niet vanuit lust, niet vanuit de drang om de grootste showman te zijn… Vanuit pijn, frustratie en alle rauwe emoties die het leven maar kan kennen. En – zoals meestal – met de rug naar het publiek, in zijn eigen schaduw… Er rest maar één woord om hierover nog te schrijven: dankjewel.
En toch doken er op de Lokerse Kaai méér Gojira-tshirts op dan van Amenra. Alsof het nog niet beter kón, deed het verpletterende viertal – dat vorig jaar samen met operazangeres Marina Viotti de openingsceremonie van de Olympische spelen sierde en daarmee ook nog eens een Grammy voor beste metaloptreden in de wacht sleepte – en deed dat ook vanavond in Lokeren. Ze stonden hier al eerder, in 2018 en bewezen vanavond dat het altijd, immer en wederom nóg beter kan.
Geen muren, maar kathedralen van decibels trokken de heren van de Franse prog-/deathmetalband daar op, van bij het openingsnummer Only Pain al, waarna The Axe en Backbone volgden. Maar de moshpits deden het zomerstof vooral opwaaien bij tracks als Flying Whales en Stranded. En die gingen er iets harder aan toe dan we al ervoeren vandaag!
Slechts heel even werd al dat geweld stil gelegd door drummer Mario Duplantier die met een bordje op het podium heen en weer liep waarmee hij 5 minuten non-stop drums met dubbele pedalen zou laten horen. Wat daar op volgde, waren 5 minuten vol strakke dubbele kickdrums die de razernij onderstreepten. Razernij en frustratie, over de wereld die ten onder gaat, werd uitgesproken door frontman Joe Duplantier, wat Another World inluidde. Naar het einde toe kregen we ook de Black Sabbath-cover Under the Sun/Every Day Comes and Goes, waarna ze afsloten met The Gift Of Guild. Snaren van gitarist Christian Andreu en bassist Jean-Michel Labadie bulderden als schreeuwende stemmen in de lucht. Het applaus van het publiek na elk nummer als een zegepraal voor de band! De helft van de Lokerse Feesten zit er op. Oh, what a night.