Review door Nel Mertens – Foto’s door Hannelore Dieleman
Vijftig jaar Lokerse Feesten levert een spectaculaire programmatie op, waarmee we op de vierde dag meegenomen worden in nostalgie door enkele punklegendes op het hoofdpodium en frisse bands in de Club Studio Brussel!
“Te laat komen is een misdaad tegen de Liefde Voor Muziek.”, liet de organisatie voor vandaag weten en gelijk hebben ze, want The Undertones mochten de spits afbijten. De band die sinds 1975 vrijwel meteen aan een muzikale zegetocht begon met hun energieke melodieuze nummers over jeugdige bezorgdheden als de liefde.
Puberpunk die evolueerde naar pensioenpunk? Helemaal niét, want zo’n vijftig jaar later is de band met zijn bittere romantiek nog steeds energiek en de zang van Paul McLoone nog steeds melodieus genoeg om het Lokerse festivalterrein van bij de start te laten vol lopen. Het publiek hadden ze van bij de opener Jimmy Jimmy meteen mee en met herinneringen aan jeugdige verliefdheden en puberale hersenkronkels lieten ze hits als Teenage Kicks, The Love Parade en Here Comes The Summer op het nogal rustige punkpubliek. Wie was er ouder geworden??? Hoogtepunten waren zonder meer het rebelse My Perfect Cousin en afsluiter Get Over You.
Tussen de acts op het hoofdpodium door, valt er vaak ook heel wat opwindends te beleven in de Club StuBru. Daar mocht de Poolse band Trupa Trupa openen. Voor ons volledig onbekend en dat bleek ook bij de meeste feestengangers zo te zijn. We konden slechts enkele nummers meepikken, waaronder het fantastische Sister Ray en eigenlijk is het bijna onvoorstelbaar dat deze band in zijn 25-jarige bestaan de weg naar het Belgische publiek nog niet eerder vond!
De bandnaam betekent niets meer dan ‘een bende lijken’, maar dit trio brengt een meer dan levendige mix van psychrock en postpunk, afgewisseld met psychedelisch betoverende indie-arrangementen, urgente zang, stevige punkritmes en hier en daar wat rauwe oerschreeuwen. Voor ons was het ontdekken van Trupa Trupa hét cadeau van deze editie.
Rode baret en elegante man in zwart pak gespot?! Intussen bijna een klassieker op de Lokerse Feesten, want het is niet de eerste keer dat ze in Lokeren passeren! Met punk vanuit de Londense roots uit de jaren 70, bracht The Damned ooit snelle en onstuimig wilde punksongs voor het eerst op Belgische bodem in 1979 en dat doen ze nog steeds. Een legendarische band die punk in ons land binnenbracht met frontman Dave Vanian en de ronduit legendarische gitarist (aanvankelijk bassist) Captain Sensible, geflankeerd door bassist Paul Gray, toetsenist Monty Oxymoron en drummer Rat Scabies.
Geen Love Parade, maar wel een Love Song waarmee ze glansrijk openden. Het charisma van Captain Sensible, die nog steeds snedig zijn vingers over die snaren laat glijden, gecombineerd met de donkerromantische flair van Vanian maakt iedere keer opnieuw indruk.
In newwavesfeer en gothpunkstijl kregen we o.a. de klassiekers History Of The World, Neat Neat Neat, New Rose… maar ook een amusante cover (en dat terwijl we geen grote fans van covers zijn!) van Barry Ryans Eloise. Een romantisch slowke voor de punks, als het ware!
Alsof Eloise nog niet genoeg was, kregen we ook een geslaagde cover van White Rabbit (origineel van Jefferson Airplane) en sloten ze af met hun eigen Smash It Up! We wisten niet zo zeker of een tweede keer The Damned zo kort na mekaar wel zo kunnen bekoren, maar voor ons is dat uitgedraaid op een volmondige ‘ja’.
Toch nog even langs de Club gepasseerd om de sfeer van de Ierse band The Saw Doctors op te snuiven en dat was die van een gezellige Ierse pub. Nee, niet de geur van verschaalde Guinness, maar klassiek orende Ierse folkpunk, die neergezet werd door zeven getalenteerde muzikanten,. Rijkelijk warm (met saxofoon!) met gezellige praatjes tussendoor van frontman Davy Carton, aan iedereen met een bandshirt vroeg waar en wanneer ze dat wel gekocht hadden.
(c) Hans Vermeulen
Het is dan toch wel weer een twintigtal jaar geleden dat we “Hey Mr. Pop, let me be your Miss. Punk!” riepen (onbezonnen en zat van de maatschappij en wellicht ook van bijhorende pinten), nog voor hij een noot kon zingen toen hij het strandpodium op stapte. Huwelijken zaten er niet in, maar we blijven trouw op die eerste rij, voor rocklegende Iggy Pop, de – ooit – stagedivende held zonder cape die de Nobelprijs ontving voor het uitvinden van punkrock. Hij is nog nooit een onopgemerkte voorbijganger geweest… en wij waren enorm benieuwd hoe dat anno 2025 op 78-jarige leeftijd zit.
Een voetbalongeluk leverde hem op zijn oude rocksterdag een kreupele heup en vergroeide ruggengraat op, maar dat houdt hem niet tegen om dat overjasje al na enkele seconden op het podium uit te trekken. In zijn hoofd lijkt hij nog steeds dat seventies-jochie te zijn, wat al helemaal tot uiting kwam in 1970. Aan charisma en ook stem gen gebrek, zo bleek meteen met de nummers T.V. Eye, Raw Power en I Got A Right. Ook monsterhits The Passenger en Lust For Life zaten al erg vroeg in de set en zorgden voor een magische verbondenheid in het publiek. Want daar stonden we, van prille twintigers tot zeventig – (tachtig?) – jarigen, samen mee te brullen en te springen. Vooraan op die eerste rijen, tegen mekaar aan dansend tot alle generatieverschillen weg waren. Dat dit tot een hoogtepunt kwam bij I Wanna Be Your Dog was te verwachten, samen met het besef dat James Newell Osterberg jr. als ‘Godfather Of Punk’ nogal een stempel naliet op de muziekgeschiedenis.
“I have no idea where I am.”, liet hij het publiek weten. Maar dat hij er graag stond en nog steeds zin in heeft, was duidelijk. Want ook nu, met een kapotte heup en bijna 80 decennia op de teller, kon hij het niet nalaten om naar het publiek toe te gaan. Niet al stage-divend (hoewel hij enkele keren vol energie aan dat podiumrandje ging staan en we angstig dachten ‘Dàt gaat hij nu toch écht niet meer doen…!?!!’), maar gewoon via de trap, met wat hulp. En dàt maakte het publiek nog enthousiaster en dankbaarder voor de zestien nummers die hij als professor in de punk het publiek in gooide. Met als afscheidscadeau de Teddybears-cover Punkrocker!
Een optreden dat ons de komende vijf jaar een glimlach op ons gezicht zal blijven bezorgen.
De Sex Pistols. In de jaren zeventig door evenvelen bezworen, vervloekt en geband als geprezen, maar intussen zonder enige twijfel wereldwijd de kroondragers van de punk. En dat eigenlijk met een muziekcarrière van maar 2,5 jaar en slechts 1 plaat en vier wereldhits.
Gelukkig kennen ook de Sex Pistols het woord ‘reünie’. Al lang niet meer met de legendarische frontman Johnny Rotten, want sinds 2008 wisselde hij geen woord meer met zijn gitarist. Tegenwoordig doen ze het dus met een nieuwe frontman. En met ‘ze’, bedoelen we de originele bandleden: gitarist Steve Jones, bassist Glenn Matlock en drummer Paul Cook, De jonge Frank Carter neemt zowaar de fakkel over van Rotten. Dat deed hij aanvankelijk voor een éénmalige Sex Pistols-reünie op een benefietconcert, wat intussen tot een succesvolle wereldtournee uitgroeide.
Carter zagen we vorig jaar op de Lokerse Feesten, toen hij met zijn punkrockband Rattlesnakes de dansvloer deed ontploffen. Als 41-jarige zanger en heerlijk vol, getattooëerde tattooëerder is hij dus geboren in de eighties en muzikaal vooral in de nineties en de nillies opgegroeid. Zijn eigen punkrockband is dan ook punk van nù en dat klinkt best knap en strak. De verwachtingen waren dus hoog, hoewel Johnny Rotten deze formatie ‘niet meer dan een coverband’ noemt. De fakkel die Carter brandend moet houden, is dan ook geen lucifertje…
Bij de opener Holidays In The Sun rende hij meteen het publiek in en werd meermaals het middelpunt van een (weliswaar vrij brave) circle pit. De voet van zijn microfoonstandaard bleef daar toch ergens achter, waarna hij de rest van het statief dan maar het podium op keilde tijdens New York. “I’m a lazy sod. I’m so lazy” zong hij alles behalve lazy in Seventeen. Eén voor een Pistols-hits die voorbij gingen: Pretty Vacant, Anarchy In The UK, God Save The Queen, No Fun…
We kunnen echt geen slecht woord zeggen over Carter., Een sterke punkverschijning, een entertainer die het publiek uit zijn handen laat eten en een steengoeie zanger. En toch… heeft Rotten een punt en moeten we toegeven dat naast ‘coverband’, zelfs ook de gedachte aan een ‘live miniplaybackshow’ in ons hoofd opdook. Baanbrekende punkhits hebben hier vanavond hun ziel een beetje verloren…
De punksound die Frank Carter met de Sex Pistols hier neerzette is in geen verste verte te vergelijken met het origineel, ook al staat de band er instrumentaal helemaal en is Carter een voorbeeldige zanger/ frontman. Maar dit matcht helemaal niet. Er zitten enkele generatiekloven te veel tussen? Zoiets. De nillies punksound die Carter strak en gepolijst neerzet kan in ons punkhart maar niet versmelten met de oerdegelijke, anarchopunk van de Sex Pistols. De eerste generatie punks dropen dan ook in grote getale af na enkele nummers, de jonge generatie hadden deze Sex Pistols met Frank Carter wél helemaal mee. Mooi dus, dat cultnummers op deze manier doorgegeven worden aan de Gen Z-punk-Z!
Dus… John Joseph Lydon, Mr. Rotten… we hebben je gemist en het was superman Iggy Pop die vanavond perfect de kroon paste! Als de circle pits vandaag al hevig waren, dan kijken we des te meer uit naar de volgende Lokerse festivaldag, met… nog een extra lading metal!
Lokerse Feesten: Facebook / Website
Bands: The Undertones / The Damned / Iggy Pop / Sex Pistols / Frank Carter