Naar goede gewoonte gingen we ons na het ontbijt op zaterdag laven aan het festival in het festival. The Official Unofficial loodste ons richting Tiki’s Bar waar Kinda Weird Magazine cureerde en ons terug in de armen van onze New Yorkse helden van Tea Eater dreef. Het decor in de pub was redelijk onvergetelijk en we zijn er wel zeker van dat Ryan Smith zijn drumstel voor het eerst tussen een aantal leren zetels in een inham had opgesteld. Ook dit namiddag concert ging van start met een grappige noot waar deze keer de band zelf voor zorgde. ET vs Jesus werd ingezet tijdens de soundcheck maar de band leek volledig te zijn vergeten dat het nog niet ‘voor echt’ was tot de geluidsman hen daarover een vraag stelde.
Vram Kherlopian zei dan al lachend dat dit concert ‘a neverending soundcheck’ zou zijn. De set werd met drie songs ingekort vergeleken met daags voordien maar er stond nog een concert in de studio van De Doelen gepland minder dan vijf uur later. Bovendien speelden Tarra en co drie nummers die ze in Roodkapje niet weerhielden. Het geweldige, retestrakke Fuck The DMV vormde zo bijna halverwege de set een heerlijk riot-momentje. Tarra ging deze keer dansen in het publiek tijdens slotnummer Butter terwijl Vram weer zijn toer met de gitaar deed en een welgekomen gast aantrof. De geluidsman van dienst is ook muzikant en speelt onder meer bij BED. Koud kunstje voor hem om even de gitaar over te nemen. Wij mochten ook even mee tokkelen. Tea Eater, we missen je nu al!
Laten we het dan alvast even hebben over Robin Kester. De Rotterdamse speelt straks in de Paradijskerk maar cureerde op zaterdag het namiddagprogramma in café Vrijmoed. We weten van Robin dat ze een geweldige smaak heeft maar met May Rio wist ze ons toch redelijk stil te krijgen. De jonge van oorsprong Texaanse singer-songwriter uit New York heet voluit May Rio Sembero en bracht met French Bath haar eerste solo album uit en liet een bijzondere indruk na. Niet alleen omwille van haar verbluffend mooie stem, de mooiste van Left Of The Dial 2024, maar omwille van het sarcasme dat haar wellicht al jaren overeind heeft gehouden en haar persoonlijkheid. De manier waarop ze kijkt en haar bindteksten bracht smeekten om een rol in de serie Twin Peaks. Dat ze fan is van de serie bleek achteraf en verwonderde ons voor geen meter.
French Bath bijvoorbeeld is gewoon zich proper maken door parfum te spuiten in plaats van een bad of douche te nemen. Ooit speelde ze in een indierockband Poppies en in Vrijmoed zat ze solo hoewel ze in de States een heuse band in de garage heeft staan. Toen we haar tijdens het optreden vroegen waar haar band was zei ze kort met een fijn lachje: “at home”. Haar muziek is beïnvloed door popmuziek uit de jaren ’50, en de gekende bands als Beatles en Rolling Stones waaraan ze later Pixies en Television toevoegde.
Haar teksten zijn vaak vlijmscherp zoals in Party Jail en Mr. Horny Puke Man. Ze bracht dit jaar een Elegant Ensemble versie uit van haar nummers. Wil iemand hier in de zaal voor mij een glas water halen? De manier waarop ze die woorden uitsprak en ons aankeek had haar evengoed 25 glazen water kunnen opleveren. May Rio is een tengere meid maar we zijn nu al grote fan van alles waarvoor ze staat.
We hadden de idee opgevat Parsnip nog eens te gaan bewonderen maar konden ons verblijf in Perron Big maar voor een halve set volhouden omdat we de terugweg naar de Paradijskerk dienden aan te vatten. Niettemin zagen we Parsnip alweer gedreven indruk maken. Een podium als Rotown heeft een groter rock-’n-roll gehalte maar sinds Winter Gardens vorig jaar weten we heel goed dat de belichting op Perron Big heel sfeervol is. Laat het nu net ook dat zijn waarin Parsnip goed is, het brengen van sfeervolle tijdloze nummers. Geen tijd dus voor een bijkomend praatje over groenten en de florerende Australische muziekscene. Daags voordien hadden we gelukkig wel gemeld dat we hen zagen optreden op de exacte dag dat we de review publiceerden van de nieuwe plaat van hun stadsgenote Kylie Minogue.
Maar dus hop met de beentjes naar de Paradijskerk. Toen we de kerk binnenstapten stelden we tot onze tevredenheid vast dat de heilige mis volgens Robin Kester héél veel gelovigen lokte. Robin en haar gloednieuwe band speelden voor een volle kerk. Geloof dat maar!
Bijna anderhalve maand eerder zagen we Robin haar laatste optreden mét band geven in het kader van de Honeycomb Shades plaat. Rond hetzelfde tijdstip bracht ze haar nieuwe ep Patch uit en in de paradijselijke kerk startte ze een nieuw hoofdstuk mét een andere band rond zich. We hoorden een paar nieuwe songs in “full electric band” modus en het waren blauwdrukken van de typische dromerige intense en ‘naar adem doen happende’ branie van de Rotterdamse. Het Left Of The Dial-publiek liet nog maar eens zien wat voor een fijnproevers ze zijn, want achteraan dienden de mensen al recht te staan. Het kan ook een terechte staande ovatie geweest zijn uiteraard.
Geheel nieuw is de band natuurlijk niet want Sam Van Hoogstraten is haar vaste luitenant op gitaar en we zagen ondertussen Annemieke van den Born ook al voor de derde keer achter de drums plaatsnemen. Sam speelde deze keer echter basgitaar want Tessa Raadman nam de gitaarakkoorden voor haar rekening. Toetseniste Anne Lieke Heusinkveld had een stoel mee op haar t-shirt maar ze bleef toch vroom rechtstaan. Over t-shirts gesproken, “Sadness sets me free” stond er te lezen bij Robin. Het is een nummer van de Welshe muzikant Gruff Rhys en we vinden het logisch dat Robin dit droeg want haar nummers hebben tegelijk iets droevigs en bevrijdend. Robins stem klonk helender dan de meest pakkende preek van de Paradijspriester en haar feeërieke nummers kwamen nog beter tot hun recht in de natuurlijke klankkast die een kerk is.
Als ‘Robin kenners’ waren de eerste drie nummers niet nieuw. Faux Folky en Dog hoorden we uiteraard nog nooit met band. Idem dito voor Long Dark Sleep. De nadruk lag dus vooral op nieuw materiaal van een nog te verschijnen album. Enkel een episch klinkend Blinds was nog ‘old stuff’. Bij Departure – als we goed hebben opgelet – vertelde Robin over het aangename geluid van kerkklokken op zondag en die integreerde ze in het nummer. Game Sounds en Happy Sad waren de uptempo afsluiters die tegelijk rockten en heel melodisch klonken. Robin maakte zich even zorgen over het feit of dit soort nummers niet te stevig waren om in een kerk te brengen. Sam beeldde die zorgvraag uit door met zijn wijsvinger naar het plafond te wijzen, hopend dat alle lusters zouden blijven hangen. Dat kwam allemaal in orde want iedereen ‘lusterde’ de hele tijd met open mond en prevelde een dankjewel Robin.
Niet zo gek ver verwijderd van de Paradijskerk ligt een knap zaaltje langs het water op weg naar De Doelen. Dat zaaltje is Uniek en daar zouden we een nog unieker concert beleven en ondergaan van het Londense zestal Weaving In Purgatory (WIP). En als een half concert al de moeite was, dan is een volledig gebracht verhaal dat in het zesvoud. Zo werkt het ook bij WIP. De som der delen is een exponentieel verhaal.
De spilfiguren van de band zijn de mooie zangeressen en gitaristes met de artistieke krulletjes, Tonia Coletti en Scarlett Woolfe. Er wordt niet zichtbaar gecommuniceerd maar er gebeurt zoveel en altijd onverwacht dat ze ook nog eens volbloed dirigenten zijn van een buitenissig ensemble dat elementen van horror, mystiek, mistbanken en ontplofte pompoenen omhelst.
Beginnen met het slechte nieuws. Je zal niets terugvinden op streamingdiensten want WIP heeft nog geen nummers uit. Het kost handenvol geld, de cijfers bespaar ik jullie. Toeren met 6 is al evenmin goedkoop. Achter beide gitaristes zat drumster Hannah Mason en naast haar stond violiste Miranda. Aan de andere zijde zat de backing vocaliste, pianiste en ‘lieriste’ of hoe heet iemand die op een lier speelt? In ieder geval heet ze Emily Izen Row en de inbreng van de lier gaf het geheel extra pigment.
Over pit gesproken, Aimée Ruhinda was de sterspeler met de vrije rol op het middenveld. Ze deed gedurende het optreden aan smaakmakende performance art. Denk aan Bokrijk en aan moderne dans en probeer beiden te combineren zonder een been te breken. Dat lukte haar wonderwel ondanks de halsbrekende plooien die ze in haar lichaam legde. Het zal wel allemaal met balans te maken hebben maar het was hoe dan ook de eerste keer dat ze een microfoon met kabel in haar act integreerde.
Puur op basis van de klederdracht kunnen we snel een link leggen met The New Eves en The Last Dinner Party, maar waar de eerste band te folky is vergeleken met WIP is de andere te gepolijst. Als we de muziek puur ontleden horen we een heel uniek geluid dat zeker kan gelinkt worden aan obscure postpunk, aan Anna Von Hausswolff, Kate Bush en PJ Harvey. Anna omdat er constant spanning wordt opgebouwd, Kate omwille van de frivole hekserij in beeld en klank en Polly omdat het gitaargeweld van Scarlett en Tonia daar vaak mosterdzaadjes geplant leek te hebben. Meestal filmen we fragmenten van optredens maar nu kwam die gedachte nooit in ons op omdat het simpelweg allemaal te spannend was. Hun optreden leek heus een tocht door het vagevuur.
Emily, Tonia en Scarlett wisselden vaak van positie en stonden recht, zaten rug aan rug of gewoon op de rand van het podium, met of zonder instrument. De nummers werden ook steevast in een andere plooi gelegd, er vielen onverklaarbare en onverwachte stiltes die ofwel resulteerden in aanzwellende muziek, in angstaanjagend geroep, in een stukje gefluisterde proza door Scarlett, maar evengoed in niets. Geen enkel einde van een nummer was voorspelbaar en de aanwezigen waren eigenlijk altijd te laat met applaus want vaak zette WIP al het volgende nummer in voor we doorhadden dat het vorige afgelopen was. Dit alles maakte dat het de hele tijd erg spannend bleef want je wist niet waar eerst kijken. Wie gaat nu wat doen? De blik in de ogen van Tonia en Scarlett maakte alles nog veel aangrijpender want hun kunst is duidelijk hun leven en daar zal niet van worden afgeweken, en terecht.
De naam Kate Bush zal in elke review over de band vallen. Is dat jammer? Neen. Beide zangeressen hebben prachtige stemmen en ze zijn erg complementair. Het is ook één van de moeilijkste bands om in een review te gaan samenvatten want zonder setlist voor je neus is het een onnavolgbaar theaterstuk waarvan de plot constant lijkt te worden herschreven en hoe heerlijk is zoiets op een podium van een showcasefestival. We kunnen met zijn allen alleen maar hopen dat WIP massaal genoeg aanslaat zodat ze kunnen blijven toeren en muziek opnemen. In Londen komt er in ieder geval hip en jong volk naar hun shows, het is dus zeker een band die bij jongeren aanslaat maar ook de oudere fans rond ons keken euforisch toe.
Verwacht geen teksten over banaliteiten. Hands Around My Throat klonk als een b-kantje van The Cure’s Pornography en de songtitel zegt al genoeg. Scarlett haalde noise-geluiden uit haar gitaar vanuit een bizarre positie terwijl Tonia rare geluiden uitstootte. Verwacht het onverwachte en je wordt nog constant op een verkeerd been gezet. Zowel gisteren als vandaag kwamen de bandleden meteen na afloop bij elkaar staan en omhelsden ze elkaar in een kringetje. Het zegt iets over hoe diep ze gegaan zijn en hoeveel dit alles voor hen betekent. Weaving In Purgatory was voor ons dé ontdekking van Left Of The Dial 2024. Scarlett overhandigde ons de fysieke setlist en we gaan die als een relikwie opbergen want we verwachten grootse dingen van Weaving In Purgatory.
De Doelen lieten we daarnet al even vallen. Daarheen ging onze tocht voor het volgende concert. Deze prachtige multifunctionele muziektempel verwelkomde in De Doelen Up, de zaal bovenin, de New Yorkse Ian Sweet. Opmerkelijk hoeveel fraais er uit New York was afgezakt naar Rotterdam dit weekend. De stad zal daar leeg geleken hebben… Ian Sweet stond eerder deze week in de Botanique en toen we daar even allusie op maakten antwoordde ze “Brussels was nice, but Rotterdam is better”. Ze zei wel – en dat meende ze dus ook echt – dat deze tour ‘the world meant to her’ en hoopte dat ze in Europa kon blijven toeren. Humor ging haar vanavond minder af want ze kon alleen maar op mopjes komen die ze al had gemaakt en dat was volgens haar oervervelend voor haar twee muzikanten die weer hetzelfde zouden moeten aanhoren.
Gelukkig stond Jillian Medford, zoals ze eigenlijk heet, niet geboekt voor stand-up comedy maar om Sucker te presenteren. Dat is haar vierde album die een klein jaar uit is. Drinking the Lake (uit Show Me How You Disappear) opende zonder dralen de set. Ian zag er beeldig uit in een zwierig rode rok en rode sokjes. Haar stemtimbre deed ons overigens vaak aan Sabrina Carpenter denken, het ultieme synoniem voor zwoel. “Kiss me like you mean it, your spit tastes different” beet ze ons met de glimlach toe in Your Spit.
Akkoord dat de nummers live stevig klonken als in een heavy rockshow maar we werden toch vooral vrolijk van haar nummers ondanks de weerhaken die er in bepaalde teksten slopen. Jillian noteerde trouwens onderaan de setlist haar leidmotief “Rock ’n Roll !!”.
Smoking Again was voluit gespeelde indierock, versterkt door de nodige gestes van Ian Sweet op het podium. Leuk dat ze zelf euforisch werd van haar eigen nummers. Het breekbare Clean volgde en Jillian bedankte het publiek om zo talrijk te zijn opgedaagd en zo intens te luisteren. Iemand op de eerste rij antwoordde “to me you are today’s headliner”. Een beetje voorspelbaar voor wie de Botanique-set meemaakte hoe het optreden zou aflopen. Sucker werd gevolgd door Sword uit 2021.
Ian Sweet greep ons nooit echt bij het nekvel, nochtans bleven we tot de laatste noot heupwiegen en we bleven aandachtig zoals ze vroeg in “My body is a sword. Pay attention.” De nummers zijn echt grote klasse en ze heeft een geweldige stem maar haar liedjes wijken niet af van het gekozen pad en dat is soms wat jammer.
Vorig jaar was het ons niet gelukt, dus nu moest het er van komen, optredens meepikken in zalen Salsability en Sahara. In de eerste zaal, een salsa club inderdaad, trad Gia Ford op. Wat is dat toch met die artiestennamen? Gia is 27 jaar, komt uit Sheffield, verandert van haarkleur alsof ze een ‘giameleon’ is maar heet eigenlijk Molly McCormick.
Lang leve May Rio en Robin Kester want Ian heet Jillian en Gia heet Molly. Transparent Things is het kersverse debuut van Gia Molly. En ondanks het feit dat kostuum en haartooi van Molly en de kaakbeenderen en haarsnit- en kleur van gitarist Conor Houston luid één naam schreeuwen, zijnde Daaaaavid Booooowieeee, kwamen we maar nooit in de ban van de, zeg maar saaie nummers. Ze bracht de nummers vol overgave en ze zingt knap maar het was vervelende eenheidsworst.
Streng? Ja wellicht te streng en we gaan Gia Ford zeker een tweede kans geven want we zeggen niet zo rap Ford. We hebben ons knus geïnstalleerd in de salsa lounge en we zagen op de eerste rij mensen voluit genieten maar Molly was voor ons geen Polly en we kozen het hazenpad.
Het hazenpad was kort en krachtig en bracht ons in de Sahara. Op papier leek Liz Lawrence ons een zoveelste singer-songwriter. Maar o jeetje, hoe zaligmakend groovy zijn haar songs? We vonden haar de juiste Liz op de juiste plaats om een festivalpubliek in gang te houden.
Het zijn traditioneel de eerste rijen die niet laten betijen maar deze keer waren die rijen wel heel uitgelaten aan het dansen en we snappen die houding volledig. Liz is een 34-jarige singer-songwriter uit Stratford-Upon-Avon die net een plaat uit heeft, Peanuts, maar deze zomer haar zus (36) op tragische wijze verloor. Eindeloos respect dus voor Liz om toch naar Rotterdam af te zakken. Van opener Big Machine over The Good Part in het midden tot afsluiter None Of My Friends maakten Liz en haar band grote sier met heerlijke indierocksongs volgens de leer van Nilüfer Yanya. Zonder het publiek te groeten was ze heerlijk aan het grooven op haar echt wel fantastische songs. We stonden aan het eind mee te springen tussen de enthousiastelingen rond ons. En stuiven dat het woestijnzand deed.
Het festival naderde haar einde dus zochten we terug onze weg naar het epicentrum rond Arminius en Rotown want daar werd de afterparty ook georganiseerd. De naam Disgusting Sisters was simpelweg te mooi om te negeren, dus we vertrokken spoorslags naar Rotown. Volgens de pers gaat dit om Jules & Josie, maar wij noemen ze toch nog gewoon liever Josephine Darcy en Julianna ofte de Hopkins Sisters. Het zijn jonge meiden uit Londen die onwezenlijk aanstekelijke rocksongs brengen met rond zich het triumviraat drum-gitaar-bas. De jongens in de band kunnen zich voluit geven en dat doen J&J nog meer in een niet aflatende choreo met duo-zang, duo-dans en vrijwel identieke outfit. Julianna droeg een zwart sport-topje, Josephine een wit.
Ze zijn nagelnieuw maar staan op een podium met de flair van een ‘doorherfste’ girlband. Na tien minuten vreesden we dat hun act niet geloofwaardig zou blijven maar jawel hoor. Nummers als toekomstige single Killing It of Not Cool zitten zo goed ineen en dat gold zeker voor hun performance skills. Liggen, hurken, springen, het leek een work-out dvd van Jane Fonda en zelfs de fancy sixties brillen en kapsels gaven ons gelijk.
Natuurlijk valt of staat zo een performance met de nummers zelf en die waren echt leuk. Hoe degoutant je ze ook mag vinden, de sit-down en de uitbundige dans tussen de Rotowngasten was gewoon super leuk. Slotnummer Calvin Klein deed ons beseffen dat we meer wilden. Julianna en Josephine zijn ook gewoon charmante dames die vol voor hun band gaan. Veertig minuten alles geven in canon, doe het hen maar na! We zijn fan.
Een beetje hetzelfde scenario voor hun landgenoten die Rotown in as legden, The Orchestra (For Now). Nul releases op hun palmares maar wel spelen voor een tsjokvolle Arminiuskerk. We waren niet zo heel erg onder de indruk. Het was teveel rock-opera met Ok Computer-achtige onderbrekingen, tempo-wissels en arrangementen verrijkte nummers. Je hoorde cello, gitaar en desnoods het hele orkest maar telkens werd de avant-garde richting ingeslagen en deze keer pakte de mayonaise niet. De schreeuwerige zang leek ons te veel artificiële moeilijkdoenerij maar misschien waren we ook gewoon al te moe om nog deftig te genieten van dit orkest.
Tot zover. En ook tot zover Left Of The Dial. De afterparty onder de parasols werd iets later geteisterd door een zondvloed. Wij kregen een lawine ook heerlijke bands over ons heen. Hoor je ons klagen? Ik dacht het niet. Tot volgend jaar Rotterdam!
LEFT OF THE DIAL / TEA ATER/ MAY RIO / ROBIN KESTER / PARSNIP / WEAVING IN PURGATORY / IAN SWEET /
LIZ LAWRENCE / DISGUSTING SISTERS
