In Zaal De Zwerver waren de ordediensten nog lang in de weer om de ravage op te ruimen die Raketkanon had veroorzaakt aan het slot van Leffingevrijdag. Zaterdag werd regio Middelkerke wakker onder een stralend nazomers zonnetje.
Een feestje vroeg op de dag, waarom niet? In de zaal zagen we The Blinders. Deze Britten uit Manchester brengen vette punk rock aangevuld met psychedelische poëzie. Nog maar vorig jaar brachten ze hun debuut uit na veel te hebben getourd en dat was er aan te merken want het zijn podiumbeesten van jewelste. Ze doen wat denken aan The Stooges meet Jon Spencer Blues Explosion en hebben een aantal leuke songs zoals L’Etat C’est Moi, Gotta Get Through Rage en The Rat In The Cage die ze uiteraard allemaal brachten. De afsluiter was een door Jim Morrison geïnspireerde, langgerekte ode aan… Brutus. Vandaag heette de afsluiter Brutus/Es Tu/Berlin Wall. Mogelijk verwezen ze al naar de geluidsmuur die Brutus later op de dag zou optrekken. Dikke aanrader.
Leffingeleuren blijft laveren tussen locaties, van Zaal De Zwerver tot de gezellige kapeltent, en tussen muzikale stijlen en genres. Van de felle gitaren bij The Blinders ging het naar Cheap Wine & Paris van een klein meisje uit Namur.
Martha Da’ro laat zich op synths begeleiden en kronkelt van links naar rechts over het podium terwijl ze een niet-alledaagse cocktail uitbraakt van soul en funk, telkens met een vette r&b-saus overgoten. Summer Blues en het verstild gerapte en best indrukwekkende Shut The Fuck Up maakten indruk op een verward ogend publiek. Het feit dat ze haar pretoogjes als wapen gebruikt zal daar niet vreemd aan zijn. Leuke kennismaking met deze talentvolle vrouw met Angolese roots.
We waren ten huize Luminous Dash al helemaal niet te spreken over The Coral, maar lieten ons overhalen de mede-oprichter, die al een paar platen het succesvolle solohazenpad had gekozen, in zaal De Zwerver een kans te geven. Hebben we ons dit beklaagd? Zelden zoveel berichtjes gekregen vóór een concert. “Bill Ryder-Jones moet je zeker zien, die is live briljant.” Wij krompen in elkaar van de spierverlammende saaiheid. Een vijfkoppige band stond de zaal op te wachten en deed dan iets vreemds. Het eerste deel van de set werden zijn singer-songwritercreaties vakkundig de kop ingedrukt door een wall of sound waarbij zelfs Phil Spector maagtabletten zou geslikt hebben. Mooi gekunstelde songs werden in een onnodige Dinosaur Jr.-achtige brij verwerkt, wat in schril contrast stond met de apathische podiumprésence van de band. De bassist was net papa geworden. Van een hoerastemming was geen sprake. We waren het moment aan het afwachten waarop de man rechtstaand in slaap zou vallen.
Net toen we van plan waren the bill te vragen aan the waiter haalde Ryder-Jones alsnog verrassend uit. De band bracht nu gewoon de nummers waarvoor je zo een handvol gitaristen en een bassist laat duelleren. De sound kwam nu wel tot haar recht, maar kon de mislukte Buffalo Tom-poging van het eerste half uur niet meer rechttrekken. Een akoestische herkansing hebben we hem niet meer gegeven.
Leffingeleuren is een fantastisch familiefestival. Het gezellige aangeklede kerkplein baadde in de septemberzon en het was een feest voor jong oud. De gratis randanimatie viel overal in de smaak. De man die in zaal De Zwerver de bands aankondigde had het over “De zon brandt buiten, maar hier wordt het donker. Een zwart wolkendek doet de temperatuur dalen. Het wordt kil.” De pathos werd steeds grappiger. Crows uit the Isle of Brexit maakt strakke post-hardcore punk en we hebben niemand zien wegkwijnen als een katje in het donker.
Integendeel, de nummers van Silver Tongues werden met de precisie van een feilloos afgestelde kruisraket op de eerste rijen afgevuurd en de kraaien stortten zich als hongerige honden op hun prooi. Klinkt dit raar? Wellicht, maar wie erbij was zal nu even glimlachen. Het was onze hond immers niet die op het podium verscheen. Nummers als Chain Of Being of Wednesday’s Child zijn tegelijk oerbrits als licht tot zwaar geniaal. Perfect uitgekiende visuals onderstreepten een Crows band in bloedvorm wat tot een onstuitbare wall of noise leidde. James Cox is overigens ook een frontman uit de duizend. Présence, stem, beweeglijkheid. The man has what the band possesses. Punkattitude, rechtstreeks van de bron getapt. Eén van de hoogtepunten van Leffingeleuren.
Indra Dunis en Aaron Coyes uit San Francisco brachten hun zoontjes mee naar Leffinge maar tot erg grootse daden heeft hen dit niet geïnspireerd. De psychedelische pop van Peaking Lights klonk geen enkel moment als Moon Duo en was in het beste geval heupwiegend van aard. Een afgrijselijke wolk uit het zo gedateerde rookmachinetijdperk deed het duo baden in visueel ongezond blauw licht en vergalde de pret. De sound verzandde – we zitten tenslotte in Middelkerke – in een ongezouten Aphex Twin-loungetrip. De eerste tien publieksrijen ebden weg alsof we op het strand naar een vertraagde versie van laagtij stonden te kijken. En er was geen zonsondergang. De lichten piekten niet. We want High Lights.
Geen nood echter. High Lights kregen we in overvloed. In de grote zaal maakte de Gentse Charlotte Adigéry haar opwachting. Boris en Charlotte stonden mooi zij aan zij. Hij in smoking, zij in een lange leren jas van waaronder bij momenten een stukje bloot vel werd onthuld. Zedig en elegant, maar ook heel uitdagend. De beats van Boris brachten de zaal op tempo en Charlotte zorgde met wulpse bewegingen en haar zalvende stem dat alle ogen en ledematen mee gingen in het ritme. Haar guitige “çava? was uiteraard ook van de partij.
Voor Charlotte werken de reacties van het publiek altijd als olie op een open vuur. Vandaag was er héél veel reactie en dus gingen Charlotte en Boris ook alsmaar heftiger dansen en springen. “Paténipatpaténipatpaténipatpaténipat” met de bijhorende stroboscooplichten en black&white deewee-visuals waanden we ons 45 (of 54?) minuten in de Studio 54. Lang geleden dat we zo gedanst hebben.
Nog helemaal in de Charlotte-dansvibe, bezweet en dorstig, snelden we naar het cafe, waar de Amerikaanse nachtegaal Molly Sarlé te zien was. Are you Ok? Hijgend mompelden we iets maar dat was wellicht niet zo luid als gehoopt want ze reageerde wat kribbig – I am too, thank you for asking. Haar humeur was aangetast door de vermoeidheid van een lange trip, deze morgen was ze nog in Ierland. Om dan te staan zingen voor een mak publiek van bezwete veertigers is wellicht niet waar je van droomt als je met je gitaar uit de VS vertrekt naar Europa.
Haar slechte humeur draaide evenwel bij toen halverwege de set de belichting de geest gaf. In pure improvisatie schakelde ze over op Where Are The Lights? Bij het koude licht van een gsm ze ging even later toepasselijk verder met een spookachtig liedje. Heel knap hoe ze met die muziek ons weer helemaal zen kon maken. Met de temperatuur in het café leek het wel op bikram-joga.
Onze hoop was dan gevestigd op één man. Steve Gunn heeft een muzikaal verleden bij Kurt Vile en Angel Olsen, en kwam zijn kersverse plaat The Unseen In Between voorstellen. Gunn combineert lo-fi indiefolkrock met bedaarde countryriedels. In 2017 viel hij erg in de smaak op Sonic City en in Leffinge deed hij dit kunstje koud over. Uiteraard koud, want het was in die zaal waar de wolken steevast samenpakten. Gunn is een vagebond en sluipschutter die de luisteraar op het verkeerde been zet.
Het eerste deel van de set is steevast zachte americana met mondharmonica maar jaagt niemand weg. In het tweede deel komt de veelzijdigheid naar boven en wordt het geweer geladen. Naar de traditie van grootmeester Moore wordt een sonisch slot ingezet waarbij reverb, overstuurde gitaren en complexe songs stevig maar kordaat de bovenhand nemen. The clouds are gunn….
Twee Belgische headliners op dag 2 van Leffingeleuren, alstublieft! Headliner in de kapel waren The Germans. Voor een band met totaal ondefinieerbare muziek kan dat wel tellen. The Germans brengen muziek die je moet voelen. Ogen dicht en meegaan in het ritme. Als je niet zoekt naar klassieke songstructuren en niet al te nuchter nadenkt dan is het perfect uitlegbaar dat je danst op Greek Flutes, als een vogel vliegt doorheen een rookgordijn en samen een liedje over William zingt terwijl Charlotte Adigéry wat opwindende kreetjes door een micro zingt. Improvisatie van het moment van de vreemdste soort lijkt het wel maar dit is een avond als een andere in het leven van Jakob Ampe.
Als we nog vertellen dat er ook nog Fine White C aan te pas kwam zou in een conservatief midden de dwangbuis wellicht binnen handbereik liggen maar het publiek in Leffinge deed mee van de eerste gitaarrif van Vincent tot de laatste elektrobeat van Boris. De schoudertjes op en neer en de heupen wiegden in alle richtingen. Op het podium doemden Lennert en Timothy bij momenten even uit boven het rookgordijn en gaf Jakob centraal vooraan het dansritme aan met alsmaar minder kledij om de lenden. Tijdens Animals, dat laatste nummer van 20 minuten riep een dame op de eerste rij: “Ik wil mijn borsten laten zien!” Euh!? … dat is wat The Germans doet met hun muziek: elke wervel in beweging brengen en elke remming open wrikken met opzwepende muziek.
Wie had dit 5 jaar geleden voor mogelijk geacht? Brutus absolute headliner op Leffingeleuren! We zeiden het nog na het Handelsbeursconcert eind mei. Dit trio is België stilaan ontgroeid. De orkaan Brutus landde gisteravond in De Zwerver en Stefanie Mannaerts heerste vanop haar feeëriek verlichte drumstel. Knaloptredens op de Lokerse Feesten en Pukkelpop illustreerden wat we sinds de release van Nest allemaal weten en wat in de social mediakringen tegenwoordig als volgt wordt omschreven: “Brutus is the shit!”
Of Stefanie enerzijds groeit in haar dubbele dagtaak als drumster/zangeres, of anderzijds de nummers van Nest beter op haar frêle lijf geschreven zijn, is nog niet erg duidelijk. Wat wel opvalt is dat het zelfvertrouwen dat ze uitstraalt op haar kompanen Vanhoegaarden en Mulders wordt overgedragen met een paar welgemikte mokerslagen. Tijdloze hit War zat gelukkig vrij vroeg in de set en deed de vlam in de braadpan slaan. Flink wat deining en moshy moshy op de eerste rijen, en dat deed de band een versnelling hoger schakelen met een furieus Techno. Het publiek was uitzinnig en wanted to dance in the big big city of Leffinge. Stefanie Mannaerts steekt in de vorm van haar leven en raast door de set. Even dachten we dat Peter Mulders zich aan haar drumkit kwam vasthouden bij al dit geweld, maar hij lachte nog spontaan.
Er zijn voor- en tegenstanders van de combinatie zang/drums, wij behoren tot de eerste categorie en waren weer danig onder de indruk van songs als Justice De Julia en Baby Seal. De break tijdens de traditionele nestbewaker Sugar Dragon maakte het duidelijk. Ritmisch handengeklap van een volle zaal. “Sugar dragon, how I feel your flames. When you say my name, I’m lost.” Brutus was episch, strak, meedogenloos en ook wel mooi ja.
Hans Vermeulen – Wout Meganck