Voor ons was het al wat jaren geleden dat we Leffingeleuren nog eens bezochten en waarom eigenlijk? Dit gezellige festival staat meteen terug op ons lijstje voor de komende jaren. Je ziet er een massa bands aan het werk en de programmatie doet je fronsen, genieten, uitkijken, dansen,… Soms zelfs allemaal tegelijk tijdens één concert! Het aanbod is zo ruim en zo verschillend. Je kan er wel drie andere festivals mee vullen.
Maar in Leffinge hebben ze het begrepen: zorg dat er voor ieder wat wils is en dan komt het publiek vanzelf. Niet voor niets was het festival al een tijdje uitverkocht.
Op het plein heb je allerlei foodstands, voor ieder wat wils. Van curryschotels tot een puntzak friet. Van pizza tot kibbeling. Van beenham tot een barbecue worst met pepersaus. Voor de grootste carnivoor tot de veganist: iedereen kan hier iets eten.
Alle tatjespap nog aan toe! Jaja, ook verkrijgbaar op het plein: Tatjespap/totjespap/toatjespap, al naargelang van welke streek je bent. Google zelf wat het precies is want wij waren hier voor de muziek!
Aan muziek geen gebrek op Leffingeleuren. Je kan er terecht in zaal De Zwerver, Café De Zwerver, de Apollo of aan de Busker Stage. Wij kozen voor zaal De Zwerver omdat daar enkele interessante groepen geboekt stonden en omdat we nu jammer genoeg ook maar een mens zijn en geen verslaggeving kunnen realiseren van op vier locaties. Kiezen is altijd wat verliezen.
De bands die we zouden zien, waren respectievelijk: ILA, Ibibio Sound Machine (UK), Dylan Leblanc (US), McLusky (UK), Loverman en King Hannah (UK).
Goed voorbereid als we zijn, waren we meer dan op tijd voor het eerste optreden. Al meteen kwamen we een goedgemutste Pim De Wolf tegen. Geluidsman met net dat tikkeltje fingerspitzengefühl waar we zo gek op zijn. Als hij in de buurt is, kan je maar beter voorbereid zijn op wat komt. Hij leerde de stiel zowat overal maar onder andere ook bij Arno, Blues Pills,…
“Vriend, zet u schrap als ze eraan beginnen want ge gaat uit uw sokken schieten. Hier, een pintje, ge gaat ’t kunnen verdragen.” We waren gewaarschuwd.
ILA kennen we nog als laureate van De Nieuwe Lichting 2022 en uiteraard van hun single Leave Me Dry.
Pim had niet gelogen. Terwijl hij zich staande hield door zich vast te houden aan zijn mengpaneel werd de rest van de zaal van de eerste toon aan gort gespeeld. Wat. Een. Opener. Het beukte, het hakte, het deed wat het moest doen.
Maar beuken en hakken is niet genoeg. Het zat hem vooral ook in de details. Het snerpen op de korte stukjes snaar voor de brug, het spel, de goesting, de blikken,…
Als ILA de voorbode was van wat nog moest komen, zou het nog een gezegende dag worden.
Als tweede band hadden we Ibibio Sound Machine. De meest kleurrijke en exotische band van de avond, zou blijken. Compleet anders dan wat we net hadden gezien maar wat een charisma, wat een force,… Buiten scheen de zon maar de echte zomer was aan de gang op het podium in de zaal.
Muzikaal een heel sterk ensemble en de twee blazers waren een enorme meerwaarde. Geraak je binnenkort in een winterdip? Boek hen! Vanaf de eerste song waan je je in een stralende zomer. Heel sterke band en verdomd goed in hun genre.
Daarna was het aan Dylan Leblanc om het publiek te entertainen. De man kan een stukje gitaar spelen, dat is geweten. We waren dan ook heel nieuwsgierig naar wat zou komen.
En ja, hij stond er wel maar… Precies toch ook niet helemaal. De man, geboren in Louisiana, heeft 5 volwaardige albums uitgebracht. Om een set van een uur te vullen was het dus, althans volgens ons, niet nodig om twee ellenlange solo’s in zijn set te steken? De tweede solo was zo mogelijk nog langer dan de eerste. Uiteindelijk eindigde hij wel sterk maar we zullen zijn keuze van playlist nooit begrijpen.
Mclusky is een Britse hardcore band die de podia onveilig maakt sinds 1996. In 2005 gingen ze een tijdje uit elkaar maar zoals elke goede band, kwamen ze achteraf toch weer samen. Al een geluk!
Ook zij namen het publiek weer van bij de eerste toon bij de strot om pas een uur later opnieuw te lossen. Wat een kracht! Er ontstond zowaar een moshpit, het publiek wist duidelijk waarom ze dit optreden hadden uitgekozen. Enorm van genoten!
Loverman zorgde wat ons betreft voor het meest vreemde moment van de dag. Soms leek het wel alsof hij zijn instrumenten wou pijnigen, zowel zijn gitaar als zijn piano. Er kwamen met momenten vreemde klanken uit zijn keelgat. Soms daverde hij over het podium als door een wesp gestoken, lijdend aan een vorm van adhd die door de wetenschap nog niet is beschreven.
Op andere momenten speelde hij zo ingetogen, zo broos en mooi. Om dan terug over te gaan in geschreeuw. Dit was een vreemd optreden maar zeker niet slecht. Op het einde van de rit had hij de hele zaal op zijn hand, wiegend, zingend, helemaal mee in zijn wereld waar het aangenaam vertoeven moet zijn. Met momenten toch, op andere momenten zijn we daar liever niet, als het voor jou hetzelfde is.
Het genre is wat ongekend en dus ook wat onbemind maar het publiek was er compleet wild van. En het publiek heeft altijd gelijk. Het is dus aan ons om deze interessante man wat meer te gaan opvolgen. Van één ding zijn we zeker: Loverman legt zijn hart en ziel in zijn muziek, ook live.
Tenslotte konden we uitkijken naar King Hannah. Vorig jaar debuteerde ze op Leffingeleuren, dit jaar sloot ze het festival af. Tja… de band is dan ook volwassen geworden en enorm gegroeid. Niet de meest vrolijke songs altijd maar heel krachtig gebracht en alleen al daarom een waardige afsluiter.
De stem van Hannah Merrick is altijd al top geweest en past gewoon bij songs als Big Swimmer, Davey Says of State Trooper. Haar samenwerking met Craig Whittle is een unicum.
We hopen nog veel te horen van King Hannah. Tot dan kan je luisteren naar hun meest recente album Big Swimmer dat uitkwam in het voorjaar van 2024. Maar ook hun debuutplaat I’m Not Sorry, I Was Just Being Me is zeker ook een aanrader, stijl Portishead of PJ Harvey.
Rest ons nog om de organisatie van Leffingeleuren te bedanken voor het warme welkom, het vertrouwen en de gastvrijheid. Bedankt voor dit heerlijke festival!