Er was keuze zat afgelopen vrijdag indien je een festival wilde meepikken. Wie de rimpels van Limp Bizkit wilde tellen kon naar Rock Zottegem, er was tevens de openingsdag van het Cactusfestival en wij trokken lekker richting Tielt. Als je Melkrock niet meerekent, dan liggen de rock ’n roll-dagen van deze West-Vlaamse stad al ver achter ons. Ooit was de Europahal in Tielt een gevierde concertzaal waar gewezen grootheden als JJ Cale stonden, en nu is er Dreeffestival. Een meer dan lovenswaardig initiatief van een paar jonge mensen die het alternatieve genre in de maag van de Tieltse Europafeesten willen duwen en daar zijn ze met deze affiche meer dan in geslaagd.
Wie aan de Patersdreef wilde geraken en wie zoals wij geen flauw benul heeft van het Tieltse stratenplan kon niet anders dan een baan vinden door de grote massa die Christoff aan het werk wilde zien. We hebben de blonde Vlaamse schlagergod al eens vaker vervloekt, en gisteren kwam daar nog een extra dimensie bij dat het door zijn schuld (ja!) was dat we een deel van Von Detta hebben moeten missen. De band is zo goed als aan het bevallen van hun plaat die in september uitkomt, en als die dezelfde energie uitstraalt van wat deze heren op een podium doen dan heb je een knaller in huis. Geluk komt met een ongeluk, want toen de voormalige zanger Tom Claus de band verliet, zaten de Gentse stonerrockers met een tamelijk groot probleem, maar dat werd gauw opgelost door de komst van podiumbeest Manuel Remmerie die deze groep naar een tamelijk hoog niveau weet te tillen. Luid, extreem energiek, en absoluut een band die je moet zien als je vindt dat de Queens Of Stone Age zichzelf al lang verkocht hebben.
Benieuwd of er ook vogelliefhebbers afgezakt waren naar Dreeffestival om Kookaburra te spotten. We weten het, ieder schrijfsel van ons begint met een verwijzing naar het beest, maar dan moet jejezelf maar niet gaan vernoemen naar een obscure vogel vinden we. Kookaburra is een jonge groep die onderdak heeft gevonden bij Gazer Tapes en wie thuis is in de Belgische underground weet dat dit een referentie is waar je al eens op café kan mee pochen.
Gewapend in een kleurrijke outfit (waar koop je die overalls met hun bonte kleuren eigenlijk?) en een broek vol goesting toonden Joren Verhaegen, Cédric Tielemans, Dimitri De Backer en Mads D’Hulster in veertig minuten dat ook zij één van die Belgische bands zijn met veel potentie. Een vaststelling die kan tellen: Kookaburra is er qua livegeluid met rasse schreden op vooruit gegaan. Getuige Light In Her Eyes waarmee het garagerockkwartet de set begon. Strak gespeeld, humor (want ook dat moet!) en een arsenaal songs die in iedere normale wereld een hit zouden moeten worden. Tracht maar eens om de psychpop van Psychomind Girl uit je kop te krijgen of probeer iets meer ontwapenend te verzinnen dan Mystery Girl. De songs uit de twee ep’s werden strak gebracht en met een overdonderende, maar overheerlijke fuzzgitaar die in je oren zoemt. Op een gratis festival spelen als je een obscure band bent is zeker geen cadeau. Misschien had het iets te maken met de afkeer voor Christoff, maar de aanwezigen bleven op het plein met aandacht kijken naar deze vier. Beter kan je het niet hebben als beginnende band…
We gaan ervan uit dat Nele, Jacky en David het gewend zijn geraakt dat Peuk een hype is geworden. Met de lovende woorden die de buitenlandse pers op één jaar bij elkaar verzon (want ook Nederland valt voor de drie) kan het trio reeds een dik telefoonboek uitbrengen, en wat opvalt: daar is eigenlijk geen enkel woord van gelogen. Na amper één jaar zijn ze goed als volledig het caféconcertcircuit ontgroeid en hebben ze zichzelf klaargestoomd voor de grote podia. Later deze zomer volgt Pukkelpop, over de taalgrens wacht Les Ardentes en in Nederland hebben ze zelfs een plaatsje op Welcome To The Village veroverd. Je moest geen doorgewinterde Peuk-fan zijn om in Tielt te zien dat dit concert voor het trio een uitdaging was. Voor één keer geen droog Limburgs mopje van Jacky tussen de songs door, maar volledig de concentratie op tonen waar Peuk toe in staat is. En dat is heel wat. Over onze schouders riep Jelle van dirk. dat Peuk de beste Belgische groep van dit moment is. Zo hoort u het ook eens van een ander!
Jacky had maar één handgebaar nodig om het nieuwsgierige publiek naar de voorste rijen te trekken. Tielt wist daarna niet meer wat haar overkwam, en dat had echt niets met Christoff te maken. Peuk slaagde er vanaf de eerste noot in om op Dreeffestival hun stempel door te drukken waardoor ze tamelijk uniek geworden zijn in België: Peuk speelt als een groep, drie mensen die uitblinken door hun samenspel. Er loopt in België geen enkele vrouw rond die haar keelgat zo kan open zetten dat de haren van je arm er overeind van staan zoals Nele Janssen dat doet. Maar, er is ook de finesse van de muzikale perfectionist die Jacky Willems is en David Schroyen, verscholen achter zijn lang wapperend haar, die door zijn uitmuntend, feilloos drumwerk Peuk als een sneltrein vooruit duwt. Tel drie briljante muzikanten bij elkaar op, en als die op de koop toe elkaar voortreffelijk begrijpen dan zit je ei zo na aan de perfectie.
Voor wie geen undergroundpers leest (wat doe je dan op deze pagina’s?) herhalen we maar al te graag dat Peuk de ultieme mix is van garagerock, grunge en Riot Grrrl. Vergelijken met andere bands doen we al lang niet meer. Wie uniek is vertelt zijn eigen verhaal en die van Peuk klonk in Tielt als één met een zeer mooie en lange toekomst.
