35 Jaar Dour Festival. Het is wat met de afgeronde jaartallen bij de grote festivals. Denk maar aan de 50 bij Werchter en de Lokerse Feesten. Onder een heerlijke zomerzon ging op donderdag 17 juli de eerste volwaardige festivaldag van start. Wij kozen uit het ruime aanbod van 7 podia vooral gitaareieren voor ons geld, op een paar vreemde danseenden in de bijt na. We zagen een paar ronduit grandioze bands aan het werk en de meest overrompelende band had zangeres Lot Van Teylingen ook de wisselbeker voor ‘quote van de dag’ in de wacht gesleept.
Als je een karig opgekomen publiek – en dat bleef zo eigenlijk de hele dag duren – wil wakker porren dan is een gevaarlijk kwartet uit Gent een voor de hand liggende programmatorische keuze. Het ondertussen onvolprezen Maria Iskariot combineerde haar woeste punk met bravoure, beleving en een knotsgekke taalles Frans. Gitariste Loeke Van Houtteghem kreeg ons hard aan het lachen met “la prochaine s’appelle sucre, mais en Néerlandais, donc Suiker. C’est bon, aussi dans le “wiequand”. Loeke speelde een concert in een concert door een soort escape room te organiseren met roadie Pieter-Paul Devos. Probeer binnen het uur de gitaar van Loeke terug aan de praat te krijgen door gebruik te maken van 57 gitaarkabels die in een bepaalde volgorde geprobeerd moeten worden.
Ondertussen was zangeres Helena Cazaerck haar Frans aan het oefenen en vertelde ze over die keer op Dour toen ze Pixies zag, meteen de aanzet om Tame te coveren en zot te liggen doen in het publiek. Daar was ze uiteraard al eens gepasseerd voor haar lekkere wandeling tijdens Dat Vind Ik Lekker. Het viel ons op dat de slordigheid van de eerste maanden ergens op een charmante manier bleef hangen, maar plaats maakte voor een strak gerodeerd geluid en hun liveverhaal is gewoon geëvolueerd naar een punkband die je onmogelijk nog links kan laten liggen als je een festivalprogramma dient uit te stippelen. De samenzang met Loeke en bassiste Amanda Barbossa was aanstekelijk en er werd onder aanvoering van de alweer feilloos drummende Sybe Versluys een EN/EN-verhaal geschreven.
Van Lovelace is nog niet al teveel geweten. We weten wel dat we ze al in de AB zagen optreden tijdens het Fiftylab Festival en dat de Brusselse toen furore maakte met haar looks, podiumprésence en stem. Dour programmeert dit soort acts vaker rond het startuur op de mainstage, de zogeheten Last Arena. Het marcheert daar goed en we willen Lovelace een bijzonder gemeende dankjewel toeschreeuwen, want doe het haar maar na om op te treden voor een bijzonder karig opgekomen publiek dat bijna smolt op ‘den tarmac’. Hoewel haar stem te vaak gemaskeerd wordt met de vermaledijde autotune-truukjes bleek ze bijzonder goed te zingen met een flair en gemak alsof haar niets kon overkomen. En dat was ook zo, want wie er was zag een schitterende prestatie waarbij de variatie en kwaliteit in haar songs goed tot hun recht kwamen en Lovelace zelf dartelde frivool over de catwalk en zweepte de zwetende fans op.
We verwijzen nogmaals naar Fiftylab Festival waar we op 15 november 2024 volledig van de sokken werden geblazen door een kwartet uit Rotterdam. Library Card bracht vorig debuut ep Nothing, Interesting uit maar lees dit als ‘Everything, Exciting’. Zangeres Lot Van Teylingen combineerde ook deze keer weer rustige wandeltochtjes met begeesterende zanglijnen die vaak bedaarde prozaïsche omwentelingen maakten die uitbarstten in wilde postpunk. ‘My deepest condoleances’ – uit het briljante For The World Is Hollow – voor wie er niet bij was maar dit was bijzonder straffe vroege vooravondkost. Met een nauwelijks ingehouden ‘zie me grappig zijn’-glimlach op de lippen begroette Lot de festivalgangers met het allesomvattende “BonDour”
.
Het is iets met die Rotterdamse bands, want welk genre ze ook spelen, het klinkt altijd rauw en authentiek en voor de volle honderd procent opwindend. Kat Kalkman en Mitchell Quitz flankeerden haar op bas en gitaar en aan de drums zat Emre Karayalçin. Lot bestreek ook het grote podium als was het haar eigen woonkamer, terecht heel zelfzeker en zonder enige moeite het publiek naar haar hand zettend. In november komt een 7 inch ep uit wist Lot ons nadien te vertellen, verdeeld door Paradiso Vinyl Club. De eerste volwaardige plaat zal voor de lente van 2026 zijn. We can hardly wait.
Daar zullen vermoedelijk nummers op verschijnen als People Pleaser, het fraaie Dog Barking of Breakfast en Champions. Local Newspaper met de ‘Nothing, interesting murder, rape, pleasure, not to worry, grapes grow’ zinsneden die achteloos als een gedicht gelanceerd werden zwol aan tot een weergaloze postrocker. De spanning werd bijna ondraaglijk opgebouwd met Lot die op de knieën de eerste twee minuten van het nummer van de nodige epische pathos voorzag. Library Card hield onze aandacht een uur lang vast en we hielden non-stop onze adem in, want de band wist ons voortdurend te verrassen en te begeesteren. Well, Actually, dit is de reden waarom festivals zijn uitgevonden. Een verwend publiek overdonderen met virtuoze alternatieve gitaarsongs die bulken van het gevoel en de emoties.
Na een techno-intermezzo in de Balzaal met Shawiya Tribe keerden we graag op onze stappen terug naar de Garage die ze evengoed hadden kunnen omdopen tot Le Hangar als we de nieuwe look van de jongste tenttelg van de Dour-familie zo even voor ogen hielden. Daar kwam een kwartet uit Luik een stevig potje poprocken. Het werd een zeer aangename kennismaking met Aucklane, het alter ego van zangeres/gitariste Charlotte Maquet. Volgende omschrijving schoot ons tijdens het concert te binnen: voor fans van Olivia Rodrigo en St. Vincent. Het werd een energiek optreden waarvan we kunnen stellen dat Charlotte niet de miljoenen fans en grammy’s kan voorleggen, maar ze niettemin een flinke rockchick met een geweldige uitstraling wist neer te zetten. Later op de avond zouden de olijkerds uit Arlon, genaamd Marcel, op datzelfde podium ook een masterclass energetisch rocken etaleren.
Tijd dan voor een dubbele portie gevestigde waarden in de vermaarde La Petite Maison Dans La Prairie. Dubbele vaststelling ook dat beide bands stonden te spelen voor nog geen halve tent, zeer opmerkelijk gezien hun staat van dienst. Zo verkocht Nilüfer Yanya twee keer in evenveel jaren de Orangerie van de Botanique uit, toch goed voor rond de 650 fans. Als er nu twee derden van dit aantal aanwezig waren dan hebben we goed geschat. Yanya is een vingervlugge gitaarvirtuoze die vooral met de ogen gesloten speelde maar er vooral van aangedaan was dat British Airways hun materiaal was zoekgeraakt waardoor ze dienden te improviseren maar dat leek ons geen probleem want ze heeft een straffe band rond zich verzameld. Het was haar debuut op Dour overigens, best wel verrassend.
Jazzi Bobbi speelde ook deze keer saxofoon, maar evengoed keyboards of pedalen-elektromechanica om het even zo te omschrijven. Beth O’Lenahan perste veel noise uit haar basgitaar, wat een verrassend effect teweegbracht op het geluid van het optreden. Ellis Dupuy vormde het betrouwbare drumsluitstuk en een andere hoofdrol was toebedeeld aan gitarist Wilma Archer. My Method Actor – haar laatste album – is minder hoekig en klinkt gemoedelijker dan Painless wat Nilüfer wellicht deed besluiten vooral de rockkaart te trekken en ruim de helft van de songs uit Painless te plukken. Juich hoera vier!!!. Ready For Sun was het meest overtuigende nieuwe nummer en het hoge rockgehalte was daar niet vreemd aan. De ‘pijnloze’ klassiekers kregen zo ook in deze kwintet-bezetting een forsere rock-benadering.
Lansen zullen we blijven breken voor de hemelse pracht van het duo The Dealer/Stabilise en Nilüfer blijft de rockwereld overtuigen om eens naar de plaat Rid Of Me van PJ Harvey te luisteren. Hoewel ze dit nummer bijna integraal naspeelt bleef het nu ook weer keet schoppen, niet in het minst omdat de heksenstem van Polly vervangen werd door de saxofoon van Bobbi. When Polly meets Bobbi. Het dromerige Midnight Sun bezorgde ons in volle zomer alweer kippenvel toen de groovy gitaarsolo van Nilüfer middenin de song de melodie openbrak en een episch slot aan de set naaide. Nilüfer was nooit verrassend maar ze was een pak dwingender dan vorig jaar in de Botanique. Waarvoor diep buigend hulde!
Over voorspelbaar gesproken dan…. Blonde Redhead toert nu al een drietal jaar met dezelfde setlist en dat is dus al zo van vóór de release van Sit Down For Dinner, een ingetogen plaat die ver afwijkt van de glorie van de eerste platen, ondertussen al bijna een kwarteeuw geleden. Onlangs speelden ze nog Violent Life maar deze vorm van euforische nostalgie werd ons niet gegund. Onze verwachtingen waren daarom niet al te hoog hoe zwaar fan we ook zijn van de Italiaanse broertjes Pace (Simone op drums, Amedeo op zang en gitaar). Er is natuurlijk altijd de bezwerende factor genaamd Kazu Makino. De Japanse is een beetje de katalysator want als zij in vorm is, dan maakt Blonde Redhead furore. En of dit op Dour het geval was.
Natuurlijk konden we onze oldschool harten ophalen tijdens het verbluffende openingstrio Bipolar/Falling Man/Doll Is Mine. Dat laatste kwam van het meesterwerkje Misery Is A Butterfly dat toendertijd al een serieuze koerswijziging voor de band inhield. Het onklopbare duo van het al 18 jaar oude 23, Dr. Strangeluv – top 100 aller tijden – en SW met de energieke rock-epiloog hielden het concert op kruissnelheid en hoog niveau. Ondanks deze wetmatigheid waren we nog het meest onder de indruk van de nieuwe nummers Melody Experiment/Not For Me waarbij Kazu de gitaar voorgoed opzij gelegd had. Breekbaar gebracht en Kazu die begeesterend rond haar keyboards dartelde. Ze trok dan een t-shirt aan voor en over Palestina en zette het op een uitbundig dansen tijdens het tijdloze 23. Blonde Redhead slaagde er met een verwachte set in om de eerste tien rijen aan het ritmisch handklappen en dansen te krijgen. We zagen weinig bands hen dit nadoen vandaag en bij uitbreiding dit jaar.
In Le Labo was het dansen geblazen en liep de frontstage vol groupies en fotografen voor de komst van de van origine Vlaams/Marokkaanse Dina Ayada die tien jaar geleden net niet de finale van The Voice Kids haalde, maar ondertussen al furore maakt in Los Angeles waar ze al bijna een Superstar is om even fijntjes te verwijzen naar de ep die ze in 2023 uitbracht. Ze brengt een hyperpopulaire mengeling van hiphop, trap en urban en vond dat ze veel energie kreeg door ons te zien dansen. Ze gaf veel uitleg bij haar nummers wat de vaart in het concert gelukkig niet minderde. Ze had haar dj bij en die wist duidelijk perfect wanneer hij de start –en pauzeknoppen diende in te drukken. Muzikaal vonden we het eerste kwartier eerder pover maar het laatste halfuur was eigenlijk wel bijzonder sterk met gedreven en uitstekend uitgewerkte rapsongs. Aanradertje toch wel.
Headliner SPRINTS had in de Garage haar naam niet gestolen want de Ierse band uit Dubin sprintte onder aanvoering van de fabuleuze frontvrouw Karla Chubb aan een ontzagwekkend tempo door de set. Geen spaander liet ze heel van de Garage noch van de fans want die moesten mee in een dik uur kolkende woestenij waarbij pret, branie, muzikaal genie en punkattitude op zaligmakende manier verenigd werden. Wie ze vorig jaar in de Cactus Club of zaal Trix zag kan er zich ongetwijfeld iets bij voorstellen. SPRINTS is anno 2025 ook Sam McCann (bas), Jack Callan (drums) en Zac Stephenson (gitaar). Letter To Self was hun felgesmaakt debuut in 2024 en in september maakt de volgende al haar opwachting, All That Is Over heet die wat mysterieus.
Karla was gisteren jarig en dat zorgde voor een hilarisch “happy birthday” want geen 10 festivalgangers kenden haar naam, hoewel McCann haar duidelijk als ‘Karla’ had voorgesteld. Toen het punt in de song was aangebroken om haar voornaam luid te zingen veranderde het nummer in geroezemoes, tot hilariteit van de band. Wat een frontvrouw overigens. Woest uithalend, krachtdadig zingend en op de barricades om iedereen op te stoken en aan te vuren en er een doldwaas punkfeest van te maken, inclusief circle pit en een aan het eind crowdsurfende Chubb. We hoorden veel gelijkenissen met Lambrini Girls, maar ze hebben meer en betere nummers en Chubb maakt indruk zonder al te veel stennis te moeten maken.
Het aan Mclusky verwante Feast was een woest imploderende powerrocksong die bijzonder veel indruk maakte. How Does The Story Go? Moeilijk om te voorspellen waar de sprint een finishlijn bereikt maar we gokken op minstens een marathon. Een marathon sprinten? Onmogelijk? Wie SPRINTS live aan het werk zag weet dat deze Ieren veel in hun mars hebben. Laat daar geen Shadow Of A Doubt over bestaan. Programmeer SPRINTS nooit op de mainstage van Tomorrowland want het loopt daar gegarandeerd vurig mis. Ondertussen waren ze de gedroomde punk-exit van de eerste volwaardige dag van Dour 2025.
INSTAGRAM:
DOUR/ Maria Iskariot / Lovelace / Library Card / Aucklane / Nilüfer Yanya / Blonde Redhead / Dina Ayada / SPRINTS