Big next. Het is een term die de Britse pers maar al te graag gebruik(te). Je weet wel, er als de eerste bij zijn, zeggen dat jij op de eerste rij stond van een optreden van een band die ooit klein begon, en later uitgroeide tot een immense act. Democrazy doet daar ook aan mee. Nou ja, een beetje toch. Regelmatig zijn er tijdens het jaar (meestal in de Charlatan) optredens van bands die het wel eens zouden kunnen maken. En kijk, twee dagen na de eerste schooldag is er een heus festival met zo maar eventjes achttien bands die mits wat geluk (het talent hebben ze al) the next big thing kunnen worden…
Iemand moet de eerste zijn, en vandaag was dat Exploded View. Wat ons betreft mocht de nieuwe band van Anika best wat later op de avond staan, maar niet getreurd, na zes jaar zien we eindelijk de Duits-Britse blondine opnieuw op een Belgisch podium. In 2010 was Anika nog de ontdekking van Geoff Barrow van Portishead die een vocaliste zocht voor zijn band Beak, maar nu is ze de frontvrouw van Exploded View. Ondanks haar betoverende, ijskoude stem die je aan Nico doet denken is Anika nog steeds geen podiumbeest. Bedeesd, bijna verlegen, klimt ze het podium van de Dok op. Eens ze begint te zingen neemt ze je mee naar een wervelende trip vol subtiele Krautrockgeluidjes. Anika is op een podium steeds een belevenis. Ze zucht na iedere song, en soms lijkt het wel alsof ze er tegen haar zin staat, maar dat is nu eenmaal Anika. Wellicht is er niemand die haar ooit zal verstaan. Hoeft ook niet, de meeste genieën worden nu eenmaal door niemand begrepen.
Het was een beetje wachten op de psychedelische rock van Kikagaku Moyo, de soundcheck bleef maar duren. Gelukkig werd het wachten beloond, eens de Japanners aan hun set begonnen, werd je (willen of niet) in hun betoverende noiserock meegezogen. Deze band die ooit in Tokyo als een straatact begon, is inmiddels uitgegroeid tot een psychedelisch rockfenomeen dat over de hele wereld toert. Qua podiumuitstraling hebben de Japanners nog het een en ander te leren, op de manier waarop ze hun instrumenten bespelen (inclusief de sitar) valt er evenwel niets op te merken. Psychedelica van een zeer hoog niveau!
Sinds zijn prille bestaan zorgde Democrazy voor het promoten van binnenlands talent, en dat is op The Big Next niet anders. Wie verslaafd is aan Studio Brussel zal ongetwijfeld wel al hebben gehoord van Wanthanee Wadngam (om het onze tong net iets gemakkelijker te maken gewoonweg Wanthanee). Deze singersongwriter uit De Panne won dit jaar immers samen met Equal Idiots en Clear Season De Nieuwe Lichting. Alles lijkt eenvoudig, toch maakt deze jonge vrouw het zichzelf moeilijk door alleen op een podium met een akoestische gitaar te gaan staan. In een volle kantine (wat als zijpodium werd gebruikt) is vaak zoiets geen peulenschil. Bij Wanthanee kon je tijdens haar set een speld horen vallen. Het publiek viel voor haar fragiele popliedjes vol weemoed, hoop en pijn. Er zaten twee covers in de set (eentje uit de film Begin Again en Daydream van Wallace Collection), maar het waren vooral haar eigen songs die indruk maakten. Breekbaar, maar tegelijkertijd zeer sterk.
De prijs van de leukste outfit ging zaterdag ongetwijfeld naar Rheinzand. Nog nooit van gehoord, zeg je? Dat komt nog wel, want eigenlijk gaat het om een supergroepje: Reinhard Vanbergen van Das Pop, Mo Disko van The Glimmers, Stéphane Misseghers van dEUS en Bruno Coussée van MannGold. Vier topmuzikanten die samen met zangeres Charlotte Caluwaerts (wat een heerlijk sexy 80s-pakje!) voor een potpourri van disco, heerlijke kitsch en knappe arrangementen zorgen. Is het een grap? Als je de gouden schoenen van Reinhard ziet, zou je denken ja! Als je de muziek hoort, en vooral de energie zag, weet je dat je deze band de komende maanden nog vaak op een podium zal zien. Grappig zonder dat het ridicuul wordt, een ideaal medicijn voor de verbittering.
Een weekje geleden stond Charlotte Adigéry op het podium van Pukkelpop en een dag eerder in Stekene op Crammerock. Je leest alleen maar lovende woorden over WWWater, en ook in de Gentse zeehaven had de zangeres geen enkel probleem om het enthousiaste publiek in te palmen. Kwaliteit herken je nu eenmaal vanop een afstand, en het verbaasde ons niet om na enig opzoekingswerk vast te stellen dat Charlotte zowel bij Baloji en Arsenal de achtergrondzangeres was. Met WWWater brengt de Gentse iets helemaal anders: een energieke mix van soul, R ’n B, onheilspellende beats en vooral veel dynamische drums die haar sound een zeer eigen gezicht geven. Charlotte die ook al aan de soundtrack van Belgica meewerkte, heeft alles in zich om de Belgische indiequeen te worden, ook al zal het voor menig fan een afmattende taak blijven om deze pittige muziek te kunnen omschrijven. WWWater wordt zonder enige twijfel the big next…
De enige muzikale verrassing na de andere, dat is acht uur Big Next Weekend. Na de opzwepende ritmes van WWWater was het de beurt aan het Franse collectief Bon Voyage Organisation. De naam van deze band waarvan bassist Adrien Durand het enige vaste lid is, klinkt al even kitsch als de bandsnaam: maar wat een verrukkelijke kitsch! Gewapend met allerlei analoge hardware die ze wellicht voor een prikje vonden, toveren deze Fransen een soort van disco-Krautrock uit hun mouw dat zich ergens tussen Cerrone, Jean-Michel Jarre en Air bevindt. Net zoals Rheinzand eerder deze dag, zag je ook de foute (nou ja) outfits die je bijna opnieuw naar de dagen van de olifantenpijpen doen verlangen.
Terug naar België. Wat deze jonge kerels deed besluiten om zich Wooly Mammoths te noemen, mag onze vriend Joost weten, desalniettemin zijn we er zeker van dat deze vijf al eens naar een plaat van The Lemonheads hebben geluisterd. Het hoofdingrediënt van deze band is simpel: een catchy popsong met moderne psychedelica-invloeden (we zullen het maar zo laten om er weer Tame Impala bij te halen). Songs als Pulling Me Under maken je bewust dat het niet lang zal duren vooraleer deze jongens een ferme radiohit zullen scoren. Amper twee jaar samen, piepjong en toch met bravoure op een podium. Ja, we zullen nog heel wat van die wollen mammoeten horen!
De afsluiter van deze eerste avond Big Next Weekend was Szun Waves. De jazz-geïnspireerde dansmuziek van dit trio kun je allesbehalve gemakkelijke kost noemen, wie de ogen sloot kon zaterdag heerlijk wegdromen op de dromerige klanken van Luke Abbot, Laurence Pike en Jack Wyllie. Hun debuutplaat werd in de befaamde Sacred Walls-studio’s van James Holden opgenomen (vandaar de alleszeggende titel At Sacred Walls). De filmische muziek werd in de dokbox gedomineerd door een weemoedige saxofoon en allerlei minimale geluidjes. Het contrast was groot met de voorgaande acts, het meesterschap hetzelfde.
