Festivals bezoeken, dat is ook altijd een beetje afzien. Voeten die protesteren, een lichaam dat je naar de richting van je bed duwt, maar het muzikale brein dat je opnieuw naar het wondermooie Minnewaterpark brengt. Na de nodige fruitvitaminen (ook al moet je daar niet veel van geloven) in het lijf stonden we al weer vooraan het immense podium voor Taxiwars.
Taxiwars omschrijven als het jazzhobbyprojectje van Tom Barman schept misschien wel de nodige aandacht, maar het is oneerbiedwaardig omdat dit zo veel meer is dan dat. Barman is door zijn charisma wel het uithangbord ervan, maar wat saxofonist Robin Verheyen, bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre tonen is straf. Het is ook een straffe kost voor de festivalganger om op zijn nuchtere maag geconfronteerd te worden met free jazz. Geen makkelijke hap dus, maar hoe moeilijk de muziek is, blijft Taxiwars om de één of andere manier toegankelijk. Jazz is nu wel hot, maar Barman is niet één van die vele mannen die inpikt op deze rage. Iedereen weet hoe passioneel de Antwerpenaar met dit genre omgaat en dat toont hij ook met Taxiwars, zelfs een zware nacht kan daar niets aan veranderen. Groots, en niet in het minst dankzij de saxofoonkunst van Robin. Een lastige start om te verteren, dat wel, maar soms mag muziek je ook wel eens een inspanning kosten.
Zoals we het hebben gezegd bij de eerste dag, of nog beter volgens Chris Dusauchoit was deze editie er één van de Belgen. Ongelooflijk om te zien hoeveel binnenlandse artiesten er op deze editie staan die het op vrije korte tijd helemaal hebben gemaakt. Aan de zijgang van het podium stonden er ellenlange rijen fans aan te schuiven die een handtekening van Coelywilden. De Antwerpse is een ster, en ook al was het om twee uur in de middag, de weide lag plat voor haar en gehoorzaamde op haar talrijke bevelen om de handen in de lucht te steken. Laten we maar meteen ook stoppen met al die onnodige vergelijkingen: Coely is Coely. Haar versie van Could You Be Loved van Bob Marley, Don’t Care, Wake Up Call of My Tomorrow (hoe toepasselijk!), ze stonden er allemaal! We waren er zelf bij in de Nosta toen de jonge muzikante haar try out gaf en echt, het is een bom die op een festival met volle kracht explodeert. Met dank aan partners in crime DJ Ephonk, DTVCH Norris, Yann Gaudeuille en haar band weliswaar. Dat weet ze zelf ook, maar de heerser van Brugge. Eerste hoogtepunt van de dag? Een van de hoogtepunten en stukken straffer dan hetgene later op de avond kwam, Tim Vanhamel niet meegerekend. A star is born, en hoe!
Een enorm contrast met Rhye zo bleek. Er is niets mis mee met de funkjazzpop van dit Canadees/Deense duo, maar hun optreden ging door het luide geroezemoes van de festivalgangers compleet de mist in. En eerlijk is eerlijk, je kon het de Cactusgangers niets eens kwalijk nemen, want hoewel met klasse gebracht, ontbrak de pit en tja, dan zoekt een mens zeker op een driedaags festival al eens andere oorden op.
En nu tijd voor seks op het podium fluisterde een vriendin in mijn oor. En jawel, wat een contrast veroorzaakte met zijn set! Het geluid moest hoger van Tim. De hype is waar, Sciencing is gewoon de beste Belgische plaat van dit jaar (alleen maatje Pawlowski die met zijn Gruppo roet in het eten kan gooien), en live voor een comeback zorgt die je lijf doet trillen. Naar verluidt had Tim Vanhamel wat last met de stembanden, maar dat kon je geen seconde horen en zeker niet zien. De Limburger slaagde erin om één of andere cactus uit een decor te ontvreemden, zette die op het podium en aanbad die een paar seconden om dan met de allergrootste kracht een liveshow neer te zetten die hetzelfde effect heeft als een orgasme om in sekstermen te blijven. Vergeet Broken Glass Heroes, Magnus (alhoewel beter niet) en The Hickey Underworld en wees blij met de terugkeer van de enige echte Millionaire. Deze zomer nog op diverse plaatsen te zien. Uitchecken, en achteraf niet komen janken dat je het hoogtepunt van 2017 hebt gemist. Millionaire is alles wat een rockband hoeft te zijn, waarmee we niet meer willen zeggen dan dat je op een podium rock ’n roll moet uitstralen. Millionaire is rock ’n roll, en naar het schijnt ook seks… O ja, om met superlatieven te blijven gooien, Wastelands is ook de song van het jaar.
Vervloekt zijn zij die na Millionaire moeten spelen, want ze zullen nooit de hemel zien. Een verschrikkelijk moeilijke opdracht dus voor die wel een muzikant is die menig jongelui een poepje kan doen ruiken, maar ook de saaiheid zelve is om naar te kijken. En dat na die knettergekke Limburger! Het werd afwachten of Winwood ons ging bestoken met zijn eightiesrommel of niet, maar het bleef gelukkig beperkt tot Higher Love: het soort afgezaagde chanson dat een Nostalgie-luisteraar tot dansen aanzet. Maar die oude Hammondpiano die ouder was dan Winwood zelf deed het beste vermoeden. Geen 80’s-synth, wel bijvoorbeeld een conga. Steve Winwood is blijkbaar op zijn 69e op zoek naar nieuwe erkenning. En dus wil hij van zijn 80s-imago af en zoekt herbronning door terug te grijpen naar de bluesrock van The Spencer Davis Group of Traffic. Hits als I’m A Man of Gimme Somme Lovin’werden luidkeels meegebruld. Te soft om de Millionaire-orkaan te doen vergeten, maar beter dan we gevreesd hadden.
De avond daarvoor stond Richard Ashcroft met de nodige f-woorden zijn afschuw voor de wereldleiders van vandaag uit te spuwen. Een mens die daar een ander antwoord voor heeft is de Britse Jamie Lidell die met zijn funksoul (waar ook wat jazz in zit) een glimlach op je gelaat probeert te toveren. Feelgoodmuziek heet dat. Soul uit de sixties dat net geen variété wordt. Er werden wat songs uit zijn gloednieuwe plaat Building A Beginning gespeeld, maar ook de grijsgedraaide hits Another Day en Multiplywerden samen met zijn begeleidingsband The Royal Pharaohs uit diens soulmouw geschud. We moeten eerlijk blijven (liegen is niet schoon), maar hoewel dat niet voor ons gold, was Jamie Lidell voor heel wat Cactusgangers het hoogtepunt van deze tweede festivaldag.
De klokwijzers waren al na elven en dus tijd voor afsluiter Kaiser Chiefs. Wat zou dat worden? Door ondergetekende jaren geleden gezalfd als de enige waardige opvolger van The Clash en verleden jaar er zo waar erin geslaagd om met Stay Together de slechtste plaat van het jaar te maken (echt waar!). Zanger Ricky Wilson snapt nog steeds niet dat hij zijn fans met een misbaksel eerste klas heeft opgezadeld, maar op een podium merk je daar niets van, ten minste als ze die nieuwe songs niet spelen. Dat werden er vanzelfsprekend een paar, en geen mens die niet in zijn broek stond te pissen van het lachen, maar de vele klassiekers werden grandioos gespeeld. Wilson gebruikte alle truken van de foor. Na iedere song werd de micro met de nodige show op de vloer gekegeld, werd het publiek om de minuut uitgenodigd om wat lalala’s ten gehore te geven of zelfs een confettikanon werd op het podium gesleurd! Maar het werkte en hoe! Wilson kan nog steeds voor geen meter zingen, maar I Predict A Riot, Everyday I Love You Less and Less, Na Na Na Na Naa, The Angry Mob, Ruby of Oh My God zijn klassiekers en met bravoure gespeeld. Ze zullen nooit The Clash worden, op zijn minst hebben ze wel Ever Fallen In Love van de Buzzcocks gespeeld. Tja, bij momenten zowat het slechtste optreden van het jaar, maar minstens even veel reden om het de festivalshow van het jaar te noemen. Oh my God!
DIDIER BECU
