Zaterdag gaat Alcatraz de derde festivaldag in, en zoals altijd is het veel meer dan zomaar een hardrock- of metalfestival. Al sinds de eerste editie voelt het als een jaarlijkse familiereünie voor liefhebbers van stevige riffs, maar ook als een belevingsfestival dat zichzelf elk jaar opnieuw uitvindt.
Dit keer verrast Alcatraz met een bijna identieke reconstructie van de iconische bewakingstoren, waarboven Sofie Engelen van Studio Brussel live verslag uitstuurt — recht de wereld in, alsof ze zelf de gevangenispoort bewaakt.
De Tunesische metalband Myrath nam het publiek mee op een muzikale karavaan door de woestijn en dat midden in Kortrijk. Met hun unieke mix van progressieve metal en Midden-Oosterse melodieën, klonk de band warmer en meeslepender dan ooit.
Sinds hun ontstaan in 2007 uit de as van Xtazy, groeide Myrath uit tot een internationale sensatie, met albums als Tales of the Sands en Legacy. Vandaag vulden hoge zanglijnen, complex gitaarwerk en traditionele Arabische instrumenten het festivalterrein.
Met hoogtepunten uit Shehili en nieuwe nummers van Karma leverden ze een visueel en muzikaal spektakel dat het publiek van epische verhalen naar pure headbangmomenten bracht.
Even stond Alcatraz in het teken van mythologie, melodie en magische woestijnenergie.
Rond 13h40 vulde de lucht zich met donkere, sfeervolle klanken: Evergrey was terug in Kortrijk, en dat voelde als een warm weerzien met een oude vriend. Met een loopbaan van meer dan een kwarteeuw hebben deze Zweden hun plaats als vlaggendragers van de Scandinavische progressieve power metal allang verdiend.
Opgericht in 1996 om tegenwicht te bieden aan de death metal golf in hun thuisstad Göteborg, groeide de band rond zanger en gitarist Tom S. Englund uit tot een vaste waarde in het genre.
Englund is vandaag het enige overgebleven stichtende lid, maar zijn visie en stem vormen nog steeds het kloppend hart van Evergrey. Hun suggestieve, melodieuze metalnummers – bijna smekend om live gespeeld te worden – kwamen op Alcatraz volledig tot hun recht.
Op het podium van Alcatraz was dat alles hoorbaar én voelbaar. De set was een zorgvuldig opgebouwde reis: dreigende, langzame passages vloeiden moeiteloos over in explosieve refreinen, terwijl Englunds stem messcherp door de avond sneed. Elk nummer ademde pure poëzie, gedragen door zware riffs en melodieën die het publiek in trance hielden.
Het Deense kwintet Baest vindt het vintage death metalrecept niet opnieuw uit maar serveert het met een venijnige eigen twist. Met hun kenmerkende HM-2 gitaargeluid, doordrenkt van Scandinavische, Britse en Amerikaanse invloeden, sleurden ze Alcatraz door een set vol woeste riffs, verpletterende grooves en duistere melodieën.
Nummers uit Danse Macabre, Venenum en het meedogenloze Necro Sapiens klonken rauw, intens en verontrustend krachtig, precies zoals old school death metal hoort te zijn.
Drowning Pool liet zien waarom hun naam diep in de moderne rockgeschiedenis gegrift staat. Opgericht in 1996 en wereldberoemd geworden met de snoeiharde single Bodies van hun debuut Sinner (2001), blijft de band trouw aan hun rauwe energie en onbeschaamde attitude.
Het was een emotioneel geladen terugkeer voor frontman Ryan McCombs, die na zijn eerste periode (2005-2011) in 2023 opnieuw de microfoon in handen nam. Zijn rauwe, doorleefde stem gaf de set extra intensiteit, van de nieuwe single tot klassiekers die het publiek woord voor woord mee brulde.
De riffs waren scherp, de drums hamerden ongenadig, en bij Bodies ging het publiek collectief los, precies zoals de band het bedoelt. Met een nieuw album in de maak bewees Drowning Pool dat ze niet alleen op hun verleden teren, maar klaar zijn om de toekomst opnieuw keihard binnen te stormen.
Alcatraz 2025 kreeg een flinke dosis technische death metal van Psycroptic. Al 25 jaar lang zetten de Tasmanische broers Dave en Joe Haley de standaard voor strak spel en meedogenloze intensiteit.
Sinds The Isle of Disenchantment (2001) en de doorbraak Symbols of Failure (2006) combineren ze virtuoze riffs met groove-gedreven ritmes, waardoor hun muziek net zo aanstekelijk als indrukwekkend blijft.
Met materiaal van hun meest recente album Divine Council (2022) en vers van een tour met Nile en Six Feet Under, leverden ze een verbluffend Alcatraz-debuut: strak, fel en onmogelijk om bij stil te staan.
Op vrijdagmiddag op het Prison Stage van Alcatraz 2025 klonk plots dat onmiskenbare industrial-thrashgeweld: Nailbomb was terug.
Ooit in de jaren ‘90 gestart als een “voor de fun”–zijproject van Max Cavalera en Alex Newport, ontstond het cultalbum Point Blank in een slaapkamerstudio bij de familie Cavalera.
Na decennia van stilte werd het project in 2024 nieuw leven ingeblazen, en nu staat het weer in Kortrijk met Max en Igor Amadeus Cavalera, aangevuld door leden van Pig Destroyer en Stone Sour.
Op het podium barstte de rauwe energie los. De mix van beats, brute riffs en mechanisch geweld – ooit ontketend met samples en gitaargeluid – klonk relevanter dan ooit.
Met Point Blank-klassiekers en die rauwe inslag die fans vervlochten met industrial, hardcore punk, metalcore én thrash, domineerden ze hun set als een sonore lading granaten. Nailbomb liet zien dat hun wapenarsenaal van destructieve riffs na al die jaren nog altijd explosief en onverschrokken is.
Vader bewees nog maar eens waarom ze al vier decennia tot de absolute top van de extreme metal behoren. Ooit in 1983 opgericht in Olsztyn, Polen, door Piotr Wiwczarek en vrienden, waren ze de eerste band van achter het IJzeren Gordijn die bij een westers label tekende, een historische stap, mogelijk gemaakt door het succes van hun Morbid Reich EP (1990).
Hun debuut The Ultimate Incantation (1992) werd een mijlpaal in de Europese death metal en markeerde de evolutie van hun oorspronkelijke speed/thrash-roots naar pure, compromisloze death.
Terwijl veel collega’s halverwege de jaren ’90 afhaakten, bleef Vader ongenadig toeren: in drie jaar tijd meer dan 350 shows, culminerend in hun eerste Amerikaanse headlinertour in 1999.
In Kortrijk brachten Piotr en zijn mannen – versterkt door Spider, Hal en James Stewart – een set die even strak als vernietigend was. Klassiekers vlogen je om de oren, afgewisseld met nieuwer werk van The Empire (2016) en Solitude in Madness (2020).
De riffs sneden als scheermessen, de blastbeats lieten je ribbenkast trillen, en Piotrs iconische grunt liet geen twijfel bestaan over wie hier de baas was. Vader speelde alsof de klok nog steeds op 1992 stond, maar met de kracht en ervaring van 2025. Voor de extreme metalfan was dit verplichte kost, voor de rest: een les in volharding en pure metaltoewijding.
Sinds hun oprichting in 1988 geldt Suffocation als een van de grondleggers van brute en technische death metal. Op Alcatraz 2025 bewees de band, nu met Ricky Myers als frontman, dat hun extreme rand nog altijd vlijmscherp is.
Met klassiekers als Effigy of the Forgotten naast nieuw werk van Hymns of the Apocrypha (2023) kregen we een set vol messcherpe riffs, meedogenloze blastbeats en verstikkende intensiteit. Pure death metal in topvorm.
Op Alcatraz 2025 bewees Doro Pesch opnieuw waarom ze al meer dan veertig jaar de titel Metal Queen draagt. Haar verhaal begon in 1983 met Burning the Witches, het debuut van de Duitse hardrockband Warlock. Vijf jaar later koos ze voor een solocarrière, waarmee ze niet alleen de grungegolf van de late jaren ’80 en ’90 overleefde, maar ook uitgroeide tot een van de meest gerespecteerde vrouwelijke stemmen in de metalscene.
Met klassiekers als All We Are en krachtige songs uit haar soloperiode waaronder materiaal van Warrior Soul, bracht Doro een set die evenveel energie als warmte uitstraalde.
Haar onvoorwaardelijke liefde voor muziek en haar publiek was in elk gebaar te voelen: van de eerste gitaarriff tot de laatste noot stond ze breed lachend en met opgestoken hoorns voor haar fans.
Al twee decennia lang zet The Black Dahlia Murder, een band uit Michigan de standaard in extreme metal, en op Alcatraz 2025 was dat niet anders. Met hun kenmerkende mix van melodieuze death metal en ruwe hardcore-riffs brachten ze een krachtige show vol intensiteit en precisie.
Hun recente album Servitude (2024), met gitarist Brian Eschbach als nieuwe frontman, toonde dat ze ondanks het tragische verlies van Trevor Strnad in 2022 springlevend zijn.
De set was een perfecte balans tussen furie en melodie, met snelle tempowisselingen en pakkende riffs die het publiek volledig meesleepten. The Black Dahlia Murder bewijst dat ze niet alleen een vaste waarde in het genre zijn, maar ook met verve nieuwe hoofdstukken blijven schrijven.
