Alcatraz, het walhalla voor de metalheads opende zijn poorten opnieuw in Kortrijk! Gisteren (07/08) warmden ze al op, met een avondprogramma, maar op vrijdag moest je vrij vroeg uit de veren om de eerste band, zo net voor de middag te gaan zien. Ook dit jaar stonden we te popelen om de vurige poorten van het helse en volgens ons ook best georganiseerde – en voor het eerst ook uitverkochte! – festival door te mogen, en er ons over te geven aan een deugddoend gevangenschap.
Wij startten Belgisch! Met de atmosferische black-/ doomband Splendidula. Vol bewondering, dat zangeres Kristien Cools en drummer Joachim – na het tragische verlies van hun bassist Peter in 2022 – doorzetten met dit knappe project. Met de drie nieuwe bandleden, gitarist en zanger Guy, gitarist Severijn, staan ze stevig op eender welk podium of festival! Dat ‘het volk’ dat al weet, was duidelijk, want La Morgue stond op dat vroege middaguur al helemaal vol voor de band uit Temse.
Logzware drums en beklijvende riffs kenmerken hun set, met de donker feeërieke zangeres Kristien die haar weemoedige zang daarop drapeert. De twee brandende fakkels op het podium, benadrukten het ritueel, de plechtigheid, waarmee ze hun muzikale kunnen in elke track vieren, waaronder Absentia, Echoes Of Quiet, Remain, Dalkuldar en Kilte.
Het hoogtepunt? De afsluiter, Let It Come To An End, dat in tegenstelling tot andere tracks, geen opbouw heeft naar harder, luider en meer, maar er gewoon meteen knal in vliegt. Pompend zware, doffe drums en pek zwarte, bijna venijnige zang door Kristien en Guy. Een melodieuze gitaarlijn die daar langs snijdt en de bas die er nog een extra laagje diepte aan toevoegt. Theatraal sonische rijkdom op een podium.
Er zit dit jaar een nieuw album aan te komen van de band en daaruit kregen we al wat te horen. Ze komen ook nog verrassend uit de hoek, vooral Kristien dan, die ook kan grunten! Dat doet ze niet zomaar rauw, in het wilde weg brullend, maar op een heel eigen, unieke manier, waarbij de grunts naadloos overvloeien in de melancholische zanglijnen. Ergens tussen doom en sludge. Alcatraz was nog geen uur gestart en de magie was al gedropt!
Op hetzelfde podium werd even later plaatsgemaakt voor Frayle, het muzikale liefdeskind van Sean Bilovecky en Gwyn Strang en een uniek witchrock-project! De Amerikaanse doom-/postmetalband brengt een betoverende mix van doom, triphop, stoner en postmetal, met een hoog esthetisch randje.
Esthetiek, voor oog en oor want de twee bezielers zijn ook kledingontwerpers en hun outfits waren treffend mooi. De heren met priesterkraagjes, zwarte capes en zwarte, industrieel ogende maskers met kettinkjes aan. Gwyn, in een sober lang zwart gewaad, lange blonde lokken, een hoofdtooi met zwarte vleugels en een onconventioneel gezichtssieraad (van Katz Little Factory, voor de liefhebbers: een aanrader!) met kettingen en ringen als ‘masker’, waar haar ziel uit blijkt.
Stop alle oorlogsvoering, want kernwapens zijn passé. Traag, log en gitzwart begeesterend dropte Frayle één voor één ritualistische bommetjes, met o.a. Bright Eyes, de prachtige Lana Del Rey-cover Summertime Sadness, Let The Darkness In, All The Things I Was? Ring Of Fire, Dead Inside en Darker Than Black.
Hypnotiserend mooi en verbindend. Zonder bindteksten maar met sprekende blik, legt Gwyn contact met de massa die bijeenkwam in La Morgue om hen te zien. Haar ijle, zuivere zang ging, als een bipolaire stoornis, in duet met het zware instrumentale werk. De natuurlijke, pure stem in schril contrast met de – in al zijn hardheid – oncomfortabele, confronterende geluidsmuur die de heren neerzetten. En het publiek was in de ban van de witte heks onder de zware metalen, de lichtgevende priesteres in duisternis!
Mikey Doling (Channel Zero, Soulfly) op gitaar en Chris ‘Seven’ Antonopoulos (Opiate For The Masses, Vanilla Ice, Atrocity, Leaves’ Eyes, Channel Zero) achter de drums waren al reden genoeg om naar de Amerikaanse hardcore-/ punkrock- / nu-metalband SNOT te gaan kijken! In 2015 stonden ze al eerder op Alcatraz (als we ons niet vergissen, toen met Tommy Vext op zang) en vandaag keerden ze terug, deze keer op de Prison mainstage en dat ging de heren goed af!
SNOT is een band met een hevig verleden. Ze verloren hun frontman Lynn Strait in 1998 in een auto-ongeluk en stopten toen met de band. Er kwamen reünies, met verschillende zangers, maar de band hoopt nu wel stabiliteit gevonden te hebben. Met een nieuwe zanger dus en dat is Andy Knapp! Knappe pittige knaap, met aders die rond zijn keelspieren even zichtbaar zijn als op zijn bovenarmen! In januari speelde hij pas zijn eerste show met SNOT en vorige woensdag (06/08/2025) stonden ze als Alcatraz-opwarmertje al in de 4AD Club in Diksmuide.
Openen deden ze met Snot, waarin meteen duidelijk werd dat Andy de juiste hardcore attitude én stem heeft! Zijn blaffende vocalen wisselt hij af met melodieuze stukken, pittig onderstreept door Mikey en de bassist, die de backings voor hun rekening namen en Seven, nog steeds als een jong veulen, achter die drums. Agressief, met een knipoog naar het publiek hier en daar tussendoor – want tussen twee drumslagen door vindt hij wel nog altijd een kwart secondje de tijd – met zijn stokken jonglerend in de lucht. Een groot showbeest, met een even groot hart.
Joyride, The Box, 313,… en dan hoorden we “Come and get it, come and get it, GET SOME!”, wellicht de meest gekende SNOT-zin! Hun bekendste nummer Get Some werd ook luid mee gescandeerd door het talrijk opgekomen publiek. Deadfall en My Balls volgden en naar het einde toe ook Children Of The Grave, als ode aan Ozzy Osbourne. Een ferme dosis ‘poeier’ op dat podium, een energiestoot voor het publiek!
Alcatraz is het festival waarnaar we graag een kloon van onszelf zouden meenemen, eentje met een gedeeld geheugen. Je moet keuzes maken want je kan onmogelijk voor vier podia tegelijk staan, en dokter je vooraf een selectief plan uit, dan draait het in realiteit toch altijd anders uit, omdat je onderweg naar iets anders gelokt wordt.
Messa was zo’n lokkertje, want onderweg naar het hoofdpodium werden we afgeleid door de Tool-achtige, haakse riffs en zang van deze Italiaans female fronted doommetalband die ons La Morgue binnen lokten. De ijle zang van de elegante frontdame Sara Bianchin werd instrumentaal sterk ondersteund door een sonische smeltkroes van zowel prog, black metal, punk, dark ambient en jazz als blues als doom, die ze zelf mooi omschrijven als ‘scarlet doom’. Ze kwamen hun nieuwste album The Spin voorstellen en we kunnen alleen maar goedkeurend knikken bij wat we ervan hoorden. Een afgemeten strak spel van de instrumenten en de zuivere stem van Sara zorgden voor een erg cleane sound. Knap!
Tussendoor toch ook nog even reclame maken voor kunstenaar Brecht C-Arton, die ook de nieuwe afbeelding voor ons zondagse rubriek ‘Uitheems Geduister’ tekende. In de pers-bar kon je zijn prachtige werken bewonderen. Hij schildert artiesten in zijn unieke stijl. Hij maakte er dit weekend zijn missie van om zijn werken ook te laten signeren door de artiesten. Interesse in één van de werken? Neem dan zeker contact op!
Me And That Man was ons volledig onbekend, maar het bleek een nevenproject van de Poolse Adam Darski – beter bekend als Nergal – te zijn, van Behemoth. Waar hij bij Behemoth de amandelen uit zijn strot schreeuwt en riffs de bovenhand nemen, pakt hij bij Me And That Man helemaal anders uit. Denk een beetje in de richting van Leonard Cohen of Nick Cave in een metaljasje. Folkmetal is een te beperkt woord voor dit concept. Bluesfolkmetal met een streepje americana? Zoiets. Ronduit fantastisch! Ze hebben twee albums uit – intussen ook aan onze collectie toegevoegd – met een Vol.1 en Vol.2 onder de titel New Man, New Songs, Same Shit. De enige link met Behemoth zijn dan ook de dreigende teksten. En Darski wéét dat wat hij doet onverwachts, anders én steengoed is.
Glamoureus rijke arrangementen, een podium vol charismatische muzikanten, sterke zang en warm gelaagde backings kwamen bovendrijven in nummers zoals bv. Run With The Devil en Love & Death. Ze pakken ons voor een eerste keer keihard bij ons vel met Nightride, waarbij het ritme en baslijn wat weg heeft van Depeche Mode’s Personal Jesus. Verleidelijk donker en groovy!
Slechts enkele zelfverklaarde ‘echte’ metalheads (je weet wel, die met lang haar snor en een gerafeld jeansjasje vol patches, schrijven we hier met een bevooroordeelde knipoog) zakken af naar andere oorden, maar het grootste deel van het publiek in The Swamp moet niet overtuigd worden. Hoewel dat écht hun bedoeling is. Want Adam geeft aan dat hij beseft dat hij ons verrast, met iets dat we niet verwachtten, maar dat hij ons zal overtuigen… want zijn kerk blijft zwart! En daarop volgde het ongelofelijk sterke nummer My Church Is Black, waarna ook nog het – wat ons betreft sterkste, beste, coolste – nummer Burning Churches klonk. Een spirituele chant, hell yeah. Duivels hete tracks voor de outlaws!
Soms word je afgeleid door de sound op een podium waar je langs loopt, soms door een aantal kennissen en vrienden die je overtuigen om naar Absu te gaan kijken, een Amerikaanse black-/ thrashmetalband die een sterke fanbase heeft opgebouwd gedurende hun dertigjarige bestaan.
We zien hen graag, die vrienden, maar soms moeten we ook eigenwijs ons zin doen en eigen richtingaanwijzers blijven volgen. Niet dat Absu een tegenvaller was. Zeker niet, want op Alcatraz kregen we eigenlijk nog nooit een band te zien die tegenvalt. De organisatie legt de laat hoog om ons telkens weer gegarandeerde kwaliteit te serveren! Maar wij verkiezen iets meer variatie dan wat Absu te bieden had. In een glamrockoutfit (jawel, met veel studs en witte glitter-vleder-mouwen) en een erg mooi uitgewerkt, draagbaar microstatief kwam frontman Proscriptor McGovern zelfverzekerd het podium op. De vingervlugheid van de leadgitarist sprong meteen in het oog. Wat volgde was een aanval van powerdrums, riffs en geschreeuw. Rechtdoor rammen en meer van hetzelfde! Kwalitatief, maar dit genre raakte ons op dat ogenblik maar weinig.
Het stoffigste plekje op Alcatraz is ongetwijfeld El Presidio, waar de sfeer van broeder- en zusterschap onder de metal liefhebbers het meest tot uiting komt. Geen optredens daar, maar een gezellige bar, waar ook vandaag dj’s het stof doen opwaaien. De plek waar er op de tafels wordt gedanst en dat mochten we niet missen, dus gingen we even meedansen toen Sofie Engelen en Thomas Michiels van Studio Brussel daar de dj-booth innamen.
Alcatraz staat erom bekend een aantal gevestigde waarden op het podium te droppen. Klassiekers, maar allesbehalve vergane glorie. Zo werd op het hoofdpodium de Arena Of Pleasure ingenomen door W.A.S.P., de glamrock-/ shockrockband met al meer dan vier decennia op de teller! De gelijknamige hit (1992) van de band kregen we niet te horen in de set, maar openen deden ze met I Wanna Be Somebody. Dat frontman Blackie Lawless nog steeds veel energie en goesting had, was snel duidelijk. L.O.V.E. Machine, Hellion, On Your Knees, The Torture Never Stops, Wild Child, Blind In Texas,… nummers die meegebruld en nog steeds meer dan gesmaakt werden door het steeds stoffiger wordende publiek.
De mooiste ontdekking was King Buffalo. We hadden wel al muziek van de New Yorkse band horen passeren, maar om één of andere reden – wellicht het grote aanbod dat op ons afgevuurd wordt – stonden we er niet bij stil hoe goed deze band wel is. Heavy blues en psychedelische stoner. Nee, niet echt een mix, maar een versmelting, waarbij ze beide genres afwisselend en ongezien in mekaar laten overvloeien. Zonder dat je de overgang nog maar een seconde opmerkt en plots ontdekt dat het nummer een toch heel andere sound heeft dan bij aanvang.
Het trio Sean McVay, (gitarist/zanger/keys), Dan Reynolds (bassist/keys) en Scott Donaldson (drums) laat ons moderne psychrock horen waarbij progritmes, zweverige synthsounds en felle gitaar- en drumstoten samensmelten. Ze grepen ons vast, en lieten hun lang uitgesponnen tracks op ons los, waarbij we verdwaalden in een heerlijk broeierige trip. Perfectionistisch uitgewerkte en meeslepende tracks volgden mekaar op, uit hun trilogie, waarvan de laatste worp, Regenerator, in 2022 verscheen. Grifter, Loam, Balrog, Burning Cerberus… Eén voor één nummers die vaak sloom en traag beklijvend starten, maar meerdere explosief sterke uitbraken kennen in hun verloop. Hoe schoon ze de ruimte creëren om vanuit verstilling op te bouwen naar een overstuurde geluidsmuur… Extreem dankbaar om King Buffalo live te mogen ontdekken. Nog nooit een band aan het werk gezien die met hun diepgrommende bas onze oorlelletjes zo hard lieten trillen!
Wie Mastodon nooit eerder live aan het werk zag, moet zijn definitie van ‘wall of sound’ wellicht even bijstellen. Het is bijna onmogelijk om niet van een ‘mastodont’ van een band te spreken, een gevestigd zwaargewicht in de metalscene. Nog zo’n klassieker, die als beste metalband van hun generatie beschouwd wordt, met een intelligente mix van rock, metal, thrash, punk en psychedelica.
Intussen ook al 25 jaar op de planken en dat nog steeds met de bijna originele line-up met Troy Sanders (bas/zang), Bill Kelliher (gitaar/achtergrondzang) en Brann Dailor (drums/zang), weliswaar zonder Brent Hinds . Ook vanavond zetten ze het hoofdpodium in lichterlaaie met loeiharde tracks als The Motherload, Pushing The Tides, Black Tonbgue, Megalodon, Ember City, More Than I Could Chew, Mother Puncher, Steambreather, Blood and Thunder…
Er was veel interactie met het publiek, dat van aan de front tot aan de Swamp present was. De band was zo ongelofelijk dankbaar voor de opkomst, het rondspattende testosteron, de meebrullende meiden, de crowdsurfers die op handen gedragen werden… dat ze zelfs een Belgische vlag bovenhaalden aan het eind van de show, net nadat ze de Black Sabbath-cover Supernaut speelden. Antoher one for Ozzy! Hun nieuwe plaat is bijna klaar en verschijnt volgend jaar. En dat zagen ze als de perfecte gelegenheid om zichzelf uit te nodigen om die te komen voorstellen op Alcatraz 2026! Wat ons betreft: Graag!
Alcatraz: Website / Facebook / Facebook event
Artiesten: Splendidula / Frayle / SNOT / Messa / Me And That Man / Absu / Sofie Engelen / Thomas Michiels / WASP / King Buffalo / Mastodon / Brecht C-Arton
