Misschien zijn ze ook wel te lief voor rock-‘n-roll. En ‘ze’ zijn Vincent Van Malderen en Mick Windey en ze hebben wel al wat gedaan maar hoe meer ze doen, hoe beter ze worden in dat doen van dingen. Dit is hun eerste ep, zes songs en niet één is er te veel aan. Maar luister vooral zelf. Daar gaat het hier toch om of zijn we weer wis? Sorry, mis?
Hedgehog in the Fog opent en opent goed. Kon van de prille Neil Young geweest zijn toen die vanuit een boshut zijn en onze wereld aanschouwde. En wat opvalt: het gitaarspel tussen Vincent en Mick klopt en klatert en dat kan je ook zeggen van hun samenzang.
Ze zullen het misschien niet graag horen maar The Wild Regrets klinkt héél begin jaren zeventig, terwijl ze niet echt zinnens zijn om hun broekspijpen te laten groeien. Maar ja, hier zit dus America in en wat van Love maar bovenal is dit de soundtrack bij de herfst zo anno nu. En die herfst is nog bezig als ze op 9 november dit alles voorstellen in de Gentse Begijnhofkerk, wat qua locatie kan tellen en nee, zelf tellen ze niet van one tot four, nee, ze doen het zacht en lief wegens te lief voor rock-‘n-roll. En dat is ook al iets.
Een conclusie dringt zich op: goeie ep, die doet verlangen naar meer en doen we dat uiteindelijk niet allemaal?
