Crunch grunge in gitzwarte metalsfeer, het overwinnen van angsten en kwetsbaarheid, een drum-’n-bass-banger, een multi-instrumentaliste en heerlijk opgetogen melodieuze jazz. De derde week van januari brengt alleen maar kwaliteit van eigen bodem. Allemaal te beluisteren in onze wekelijkse Luminous Belge!
Artiesten deze week zijn Doodseskader, Ão, Gamma Rave, HAVAN en Abstact Inc.
Crunch grunge in gitzwarte metalsfeer. Bonzende drums en… kunnen snaren écht zo grommend tegen vocalen aanschuren? Voeg daar nog het lef aan doe om er af en toe wat dub-beats tussen te laten sluipen en je komt uit bij Doodseskader.
Grunts, screams, melodisch mooie zanglijnen, iets dat op duistere rap lijkt. Het duo veegt opnieuw alle grenzen van tafel, met hun nieuwe single I Ask With My Mouth, I’ll Take With My Fist.
Dat het geen doetjes zijn, hoorden we al en we waren er meteen weg van. Tim De Gieter (Amenra, Much Luv Studio) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, Paard) laten zich niet begrenzen. Ook niet op muzikaal vlak. Zo kregen we reeds de met grunge doordrenkte sludge op de ep MMXX: Year Zero te horen, maar evengoed een straffende mix van hiphop en hardcore op hun debuutalbum Year One en het meedogenloos gerap in de meedogenloze singles zoals FLF en Still Haven ’t Killed Myself.
Met keiharde, brutale teksten die een introspectieve oprechte insteek hebben, leggen ze al hun emoties bloot. “Hun muziek dient als spiegel voor het leven zelf. Soms brutaal, soms breekbaar, soms energiek, maar altijd onverwacht.” Zo lezen we. En we kunnen het niet beter verwoorden. Deze keer kiezen ze voor Engels én Nederlands om in deze nieuwe sonische sloopkogel te verwoorden wat je eigenlijk niet beter kan uitdrukken dan met hùn sound.
Ask With My Mouth, I’ll Take With My Fist belooft nogal wat, want het is de eerste single die we te horen krijgen van het nieuwe Doodseskader-album Year Two, dat op 8 maart verschijnt.
Wij vangen deze ‘punch in your face’-single graag op met gebalde vuist. En laten hem onder onze huid sluipen, om ons in de diepte te laten raken. Pijnlijk hard schoons…
2023 was voor Ão het jaar van de grote doorbraak in eigen land, met de prachtige debuutplaat Ao Mar en de fantastische live shows. Hopelijk vindt de band dit jaar de weg naar het buitenland. Op 18 januari staan ze in elk geval op het internationale showcase festival ESNS in het Nederlandse Groningen waar misschien de poort naar een internationale doorbraak al een beetje open gaat. In de tussentijd krijgen we nog een single uit de debuutplaat.
More is de afsluiter van het album en gaat over het overwinnen van angsten en kwetsbaarheid. Het nummer begint dromerig met de warme gitaarklanken van Siebe Chau en de warme, zalvende stem van Brenda Corijn. De subtiele percussie van Bert Peyffers en soundscapes van Jolan Decaestecker vullen het duo daarna mooi aan zodat we weer een prachtig en uniek geheel krijgen dat de schoonheid van Ão knap naar voor brengt.
Deze single is weer een mooi voorbeeld van hoe de vier groepsleden elkaar perfect aanvullen en zo een magisch geheel vormen.
Na hun debuutsingle Flatline, stelt de Gentse band Gamma Rave hun tweede single Crossroads voor. Will Harwood (Gadje Scum / synths, vocals), Sanne Werkers (Brazzmatazz, Kinky Star / gitaar, backing vocals), Jonas Nyaarr (Idealus Maximus, GoToEleven / bas, backing vocals) en Geert de Waegeneer (Thou, BOMA Studio / drums) worden gedreven door live elektronica. De band wil de energie van de dansvloer naar het live circuit brengen met een frisse mix van synthetische elektronische klanken en een dosis rauwe punk. Niet zo vreemd, dachten we. Tot je hoort wat ze in deze tweede single doen!
MC Willybobz vertelt het verhaal achter Crossroads: “In 2007 gingen mijn broer en ik op roadtrip door de VS. Op een nacht reden we door de straten van San Francisco wanneer we aan een kruispunt kwamen waar alle lichten gedoofd waren. Aan de overkant zagen we een silhouet van een fietser, of daar gingen we toch van uit. We wachtten tot die uit de weg zou gaan, maar er kwam geen beweging in.
Dus we zetten onze weg maar voort. Onze koplampen verlichtten het silhouet, en we realiseerden ons dat het in werkelijkheid een oudere vrouw in een rolstoel was in het midden van de weg, die ons pal aankeek. Achteraf bekeken hadden we natuurlijk moeten stoppen om te kijken of alles in orde was, of op z’n minst haar van de baan af te helpen.
Maar ik schaam me om te zeggen dat we gewoon zijn doorgereden. Het leek alsof we in een nogal ruwe buurt waren, en het hele voorval had ons erg zenuwachtig gemaakt. Het was bijna iets uit een horrorfilm.
De hele ervaring bracht me aan het denken. Wie was deze vrouw? Wat deed ze daar en hoe is ze daar terecht gekomen? Zo zag Crossroads het licht, een nummer over zij die door de barsten van onze samenleving vallen en worden achtergelaten, en hoe we hier allemaal medeplichtig aan zijn. Mezelf inclusief.”
Crossroads opent met rap. Die klinkt nogal droog als intro, tot de drums al snel invallen en aangevuld worden met heerlijke gitaarriffs. Wat eerst als een vrij klassiek, Amerikaans getint rapnummer klonk, transformeert met pompende ritmes tot een drum-’n-bass-banger! Geniaal, de transitie die dit nummer ondergaat! Volledig tegen alle gangbare muzikale regeltjes in, wordt hier vloeiend in één track geswitcht tussen en geblend met verschillende genres.
De Brusselse multi-instrumentalist Hanne Vanhyfte-Dollery producete als tiener haar eerste cd om met de opbrengst een “gap-jaar” te financieren in Zuid-Afrika. Ruim vier jaar na haar middelbare studies keerde ze uit het buitenland terug en begon ze aan de opleiding Muziekproductie aan het Conservatorium in Gent, waar haar liedjes de aandacht trokken van Jan Hautekiet en Gert Bettens. Nu is ze, met haar project HAVAN, klaar voor een volgende stap in de muziekwereld waarin Hanne vanuit een eclectische visie een geluid vertolkt van deze tijd. Ze wil dat haar liedjes de mens weerspiegelen in al zijn aspecten: divers, complex en fragiel. Dat doet ze door uiteenlopende genres en soundscapes te combineren.
Aan het debuutplaat Words For Who heeft HAVAN zes maanden hard en creatief gewerkt. Ze kreeg hiervoor ondersteuning van gitaristen Simon Raman en Matt Swanton, bassist Ruben Van Hijfte en drummers Thijmen Molema en Natan Goessens. De mix en productie deed Hanne samen met Willem Theersen. Het resultaat zijn elf straffe composities waar het talent van HAVAN van afdruipt.
Hanne heeft een geweldige stem waar we af en toe wat van Alanis Morissette en Joni Mitchellin herkennen. Ook haar songs liggen wat in de lijn van deze Canadese singer-songwriters, even helder en met evenveel variatie. Het enige nummer wat een iets andere vibe heeft is het duet Sing dat ze heeft opgenomen met RAMAN. en waarin we een bluesy country sfeertje krijgen. Het is knap hoe de twee stemmen elkaar mooi aanvullen.
In elk nummer werd veel aandacht besteed aan de brede arrangementen waarin we af en toe een subtiele jazzy toets horen. Maar ook in haar meest uitgepuurde vorm maakt HAVAN indruk. De akoestische improvisatie Break The Isolation is intens mooi en laat horen dat Hanne ook zonder veel toeters en bellen diep kan raken.
Words For Who is een heel straf debuutalbum waar we erg van onder de indruk zijn. We hopen nog veel van HAVAN te horen in de toekomst.
Belgisch gitarist Machiel Heremans werd er vorig jaar 30, een van die arbitraire mijlpalen in een mensenleven die al eens aanleiding durven geven tot grootse plannen en ideeën. Een eerste album met je ‘nieuwe’ band (opgericht in 2018) uitbrengen bijvoorbeeld. Als je die plaat dan ook nog eens Goodbye Big Idea noemt, dan is de cirkel toch een beetje rond.
Heremans verzamelde met Abstract Inc. een heerlijk sextet rond zich bestaande uit bevriende muzikanten die hij leerde kennen aan het conservatorium. Abel Jednak blaast leven in de altsax, Joos Vandueren doet hetzelfde met de tenorsax, Leonard Steigerwald betast de piano en de Rhodes, Otto Kint doet de snaren van de contrabas trillen en Daniel Jonkers bestiert de drums.
Het resultaat van al dat betasten en bestieren is een heerlijk opgetogen en melodieus jazz album dat bruist van de positieve energie. De nummers variëren van ingetogen soundscapes (Schakelaar), over zweverige gitaarpracht (Martial Lawn) naar hyperkinetisch Telewerk.
Luistermuziek die een glimlach op ons gezicht tovert en tijdens Il Boscetto zelfs een zomers zonnestraaltje uit onze luidsprekers laat verschijnen. Om maar te zeggen dat we enthousiast zijn.
Veel luistergenot!
