In 2023 berichtten we je over de eersteling van Witch Piss, een uit de kluiten gewassen ep. In december trekt de band alweer de studio in voor de opnames van hun tweede album, met Chiaran Verheyden (Hippotraktor, Psychonaut) opnieuw achter de knoppen. Frontman Peter Egberghs laat ons weten dat dat een killer gaat worden. Iets om naar uit te kijken dus.
Ergens heeft hij dan nog tijd om even naar een eiland te trekken met zijn drie absoluut favoriete albums. Of niet. Alleszins vroegen we de Witch Piss-zanger naar zijn eilandplaten. “Erg leuk om te doen, zo’n denkoefening, een trip down memory lane”, aldus Egberghs.
IRON MAIDEN – Live after Death (1985, EMI)
Mijn vader heeft een brocanteriezaak uitgebaat die op een moment overkop ging. Met als gevolg dat er thuis heel wat spullen uit die zaak lagen, waaronder wat vinyl. De hoezen van die Iron Maiden-platen trokken mijn aandacht. Als negenjarig ventje zat ik dus al naar Powerslave en Killers te luisteren. Maar de allereerste cd die ik zelf kocht, met mijn karige zakgeld, was Live After Death. Er was wel een probleem thuis want we hadden toen nog geen cd-speler. De enige speler binnen handbereik was die in de auto van mijn broer en dus kroop ik met enige regelmaat in zijn auto om een aanslag te plegen op de batterij.
Ik snapte de muziek als jong manneke helemaal niet. Het intrigeerde me mateloos. De nummers waren episch en op hun mysterieuze manier tijdloos. En die gitaarpartijen, over een blauwdruk gesproken. Als ik een gitaar vastpak komt er wel iets uit dat als Maiden klinkt. Mijn liefde voor Iron Maiden zat diep en dat was vooral niet populair in die tijd. Het waren toen de jaren van de grunge. In mijn vriendenkring werd Iron Maiden niet gesmaakt, maar dat maakte dat ik de band vooral voor mezelf had. Iron Maiden is een band waar ik omheen cirkel om er af en toe terug op te landen. Altijd een beetje thuiskomen.
HIGH ON FIRE – The Art of Self Defense (2000, Tee Pee)
Het jaar ontglipt me, maar ik zat met Kurt Blommé in de Vaartkapoen in Brussel. Dit was nog voor we samen Marche Funèbre leven in bliezen. High On Fire was het voorprogramma (!) die avond. Matt Pike, bloot bovenlijf uiteraard, een niet al te nuchtere grimas op zijn gezicht, blies de half lege zaal omver. Ze hadden toen net Death is this Communion uit maar de plaat die voor mij op de bovenste plank ligt, is The Art of Self Defense. Matt Pike had toen diens band Sleep ‘in de koelkast liggen’ en de invloeden van Sleep zijn op deze plaat onmiskenbaar, alleen zit er meer Motörhead en klassieke Black Sabbath in, en iets meer songgericht schrijfwerk waar ik sowieso meer fan van ben. En aanzienlijk trager dan het latere werk. De perfecte mix dus.
De invloed van High On Fire op Witch Piss is ook aanwezig, zeker in de hardere nummers en af en toe sluipt 10 000 years in onze setlist. Matt Pike is één van die helden die metal en stoner nodig heeft. Zonder al te veel franjes, zonder al te veel ego. Laat de muziek spreken en de rest is verwaarloosbaar. Mijn ethiek.
C.O.F.F.I.N. – Australia Stops (2023, Bad Vibrations)
Children of Finland Fighting in Norway, afgekort tot C.O.F.F.I.N. Beste bandnaam ooit. Australia Stops is nog maar een paar jaar oud. Ik kan niet zeggen dat dit een invloedrijke plaat is, maar het is wel een album waarop ik alles op terug hoor dat ik goed vind. Een band waarvan Bon Scott onder de indruk zou zijn. Onversneden rock-’n-roll. De vocals maken het helemaal af. Die rauwe rattle, iets waar ik als zanger me ook graag schuldig aan maak. Deze plaat wordt hier letterlijk grijsgedraaid en mijn Spotify-account denkt dat ik een verborgen liefdesverhouding met die gasten heb. Linkse jongens ook, dat resoneert hier. De pijnlijke historiek van de Aboriginals, de natuurrampen in Australië… dat allemaal zonder dat er een seconde rock-‘n-roll ontbreekt. Prachtig gewoon.
