Amo verwijst in elke Romaanse taal wel naar een soort manier om te zeggen “ik zie je graag”. Warm, complex, elegant en meeslepend. Laat je gerust inspireren door al deze liefdevolle termen bij het horen van de muziek van van Anke Thomassen – a.k.a. Amo. Met een melancholische, volle stem lokt ze elke nieuwsgierige luisteraar naar een plaats van dromen. De Gentse band weeft jazz en indie ineen tot een muzikaal mandje, waar je zomaar even in kan wegzinken.
Hun debuutsingle Black Panther kwam ondertussen bijna een jaar geleden uit. Toen al had Ankes stem ons bij de oren genomen om niet meer los te laten. Een volgend nummer liet lang op zich wachten, maar voor een resultaat van dit kaliber is geduld een kleine prijs. Perfectie vergt tijd. Hoe langer het duurt, hoe perfecter het resultaat? We nodigen uiteraard elk kritisch oor uit om een eigen oordeel te vellen.
Yalpelor wiegt ons in zwijm als een moeder met haar eigen kind. De tedere, maar tegelijk zelfzekere stem glijdt over onverbloemde jazz-akkoorden. Gelijkenissen met Jeff Buckley zijn haast niet te negeren. De sporadische cello van Frederik Daelmans voegt echter nog een extra element van melancholie toe en de aanzwellende gitaar van Achilles De Raedt zorgt voor wat spanning en energie waar nodig.
Onverbloemd en onbedekt, zo klinkt Yalpelor. Twee instrumenten, zo puur als ze kunnen klinken, en een stem, zo puur als die kan zijn. De single verstopt zich op geen enkel moment achter effecten of productietrucjes. Yalpelor is schaamteloos zichzelf en dit sluit naadloos aan bij het thema van het nummer. Een verhaal over stereotypen in de muziekindustrie. Amo is geen vedette en geen held. Ze is niet een resultaat van iemand anders’ willen. Amo is Amo. het is aan ons om die te ontmoeten.
“Nor will I be a rockstar, feminist, a poet or anything else you might say;
don’t form me in ways you’d like, take me as I am.”
Gun jezelf even de rust en tijd om van dit nummer te genieten. We kunnen het zeker aanbevelen.
