Het tweede, behoorlijk ambitieuze album van Thorium, Empires in The Sun blies ons in 2021 redelijk van onze sokken. Op de langverwachte opvolger Extraordinary Journeys Part 1, zet de band met brio de ingeslagen weg verder, maar met nog meer finesse en durf. Opnieuw is het volop genieten van uitgekiende, nu nog meer conceptuele, en grootse composities, machtige melodieën en een feest aan riffs en geweldig gretige gitaarlijnen, geschraagd door een sublieme ritmesectie. David Marcelis toont zich nog steeds een fenomenaal goede zanger, de glasheldere productie is fantastisch.
De titel verraadt het al, Extraordinary Journeys Part 1 is de eerste in een tweeluik, waarbij de band een aantal avontuurlijke saga’s en verhalen in de kijker zet. Thorium neemt de luisteraar mee op een reis, doorheen geweldige concepten en verhalen. Daarbij laat de band moeiteloos een veelheid aan muzikale invloeden op ons los in schaamteloos melodieuze, soms wat ingewikkeldere progressieve epics, met heuse koorpartijen en voldoende bombast, heerlijke akoestische gitaarpartijen, heftige shredding riffs en overal een prachtige showcase van Marcelis’ machtige keel.
Allicht ook zo bedoeld, komt Extradordinary Journeys Part 1 nog het best tot zijn recht als je het album in zijn geheel beluistert. Wat niet wegneemt dat wij nu al een aantal songs kunnen opnoemen die we wat graag ergens zien opduiken in playlists en, beter nog, uiteraard in liveshows van de band. Morgen zijn dat vast weer andere favorieten. Die composities? Wel, nu zijn dat, zéker puike single aka oorwurm Nightfall die reeds vooruitgestuurd werd, Gladiator, Age of Adventures of toch Across The Nations?
Eigenlijk is Extradordinary Journeys Part 1 opgebouwd uit hoogtepunten, daar gaan we niet flauw overdoen. Van de sacrale bombastisch opener Overture 1828: Time and Generations, met fraaie akoestiek en geweldige koortjes dat naadloos overloopt in Age of Adventures, met nog meer koortjes, geweldige ritmiek, vette riffs en een eerste showcase van Marcelis’ krachtige keel. Tot en met de ronduit sublieme epische ballad Echoes Of Lost Souls dat het album besluit is het één groot feest.
Niet dat we er bewust naar op zoek waren, maar we konden niet één dipje vinden op deze magistrale plaat van Thorium. Werkelijk waar. Goed, Thorium, de song, is misschien niet bijster origineel, en niet het prijsbeest van de plaat, maar ‘gewoon’ wél een ongelooflijk lekkere ‘banger’ waarin geweldig gemusiceerd wordt. Misschien een van de meest conventionele metalsongs op het album. Of samen met Bushido! (Disposable Heroes Theme) dan, waarin stevig gas wordt gegeven, met als adagium ‘live by the blade and die by the sword’. En hoe heerlijk wordt hier gesoleerd, jongens? Lekker hoor, nog choco!
Graag breken we een lans voor een compositie als Across The Nations dat behoorlijk Iron Maideniaans opent, om dan een compleet andere wending te nemen, met fijn elektrisch en akoestisch gitaarwerk, vette baspartijen, zalige percussie. Veel variatie binnen deze song met zijn geweldige melodieën. Een instant fave? Check! Dat geldt vanzelfsprekend ook voor Nightfall, de puike single die al vooruitgestuurd werd. Machtig riffwerk en een sublieme ritmesectie. En wat een geweldig oorwurmpje ook. Toch? “At least we know we are alone in the universe”, wedden dat ook jij de David Marcelis in jezelf loslaat en mee keelt, ook nog minuten na dat de song voorbij is? Misschien wel tijdig de buren waarschuwen?
Een absoluut prijsbeest van het nieuwe album is wat ons betreft zeker de suite Morituri te Salutant – Gladiator. Aan bombast géén gebrek in het korte inleidende Morituri te Salutant. Terwijl het koor plechtstatig zingt, wordt een felle gitaarlijn gespeeld onder een stevige gebetonneerde ritmesectie, waarop een hevig riff-feest losbarst en we haast ongemerkt in een Romeinse arena zijn beland, bij de geniale compositie Gladiator. Stoere gitaren, koortjes, een hemelse akoestische gitaar, Marcelis die zijn keel volledig opengooit, met hoge screams. Nee, hij moet nog steeds niet onderdoen voor de Halfords, Dickinsons en Blitzen uit de metalen wereld. Gladiator is een meerlagig, virtuoos en eclectisch feest. In net minder dan zeven minuten gebeurt ongelooflijk veel. Zou Jon Oliva niet een beetje heel jaloers zijn op composities als deze Moroturi te Salutant en Gladiator, maar ook Overture 1828: Time and Generations en Age of Adventures?
Met To Sleep Neath Mountain Waves wordt de vette baslijn best brutaal in ons gezicht gesmeten, Marcelis scheurt meteen zijn keel machtig open, schreeuwt geweldig en zingt prachtig, nog meer fijne riffs en koortjes. Een masterclass heavy metal, volgt. Mama!
Waar hadden we die lans die we gingen breken alweer gelegd? Dat Echoes Of Lost Souls een magistraal en majestueus episch werkstuk is, mag meteen als understatement van formaat gelden. Marcelis gooit alle registers open en croont en zingt werkelijk fantastisch in deze ballad. Wat een beklemmend sfeertje, wat een groots geluid, die keel van Marcelis, en wat een geweldige gitaarlijntjes ook weer. Wow!
Nadat Thorium vriend en vijand compleet genadeloos en liefdevol omver blies met Empires in the Sun, doet de band dat trucje anno 2023 losjes over, met nog meer genialiteit. Een verrukkelijke, melodieuze, eclectische heavy blend, sterke concepten, prachtige melodieën, en groots muzikaal vernuft, in een glasheldere productie.
Terwijl wij stiekem al benieuwd zijn naar Part 2, maar dit eerste luik nog veel draaibeurten gaan gunnen, kunnen we je Extraordinary Journeys Part 1 van Thorium alleen maar heel warm aanbevelen, uit bij Freya Records. Kopen die handel, je zal het je niet beklagen, geloof ons vrij.
