Uit Brooklyn komen ze aangewaaid, maar duidelijk beïnvloed door het San Francisco van de jaren 60. Sloppy Heads meanderen tussen vrolijk zonnige pop en psychedelisch experiment.
Afwisselend vrouwelijke en mannelijke leadvocals zorgen voor de nodige diversiteit. Muzikaal wordt er overwegend uit het vaatje klaterende gitaren getapt wat in combinatie met de vrouwelijke vocalen dan klinkt als The Birds die op wietthee visite gaan bij Mazzy Star, wat meteen al in opener Possession tot volle uiting komt. Een grommende bas in combinatie met vrolijk orgeltje én analoog klinkende synth experimenten voeren de boventoon in single Love Is Disease en halen echo’s van The Cramps en vroege Roxy Music bij ons naar boven. Helaas wordt er naar onze smaak iets teveel saaie americana door de saus geroerd (Try Again, The Happening, How Long Is Forever) om onze aandacht te blijven vasthouden. Gelukkig komen ze ook vaak catchy uit de hoek zoals in Still Right Now dat dan halverwege nog een lang uitgesponnen psychedelische bolwassing krijgt.
Ranziger en steviger worden de gitaren in de Grateful Dead cover New Speedway Boogie, in combinatie met de mooie samenzang is dit een zeer geslaagde versie. Het uptempo Shannon’s Song blinkt uit doordat het overkomt alsof de zusjes Deal in een hippiecommune zijn verzeild geraakt.
Dé ultieme popsong poging van het album komt helemaal op einde met Baby Becoming, maar helaas is het vruchteloos wachten op variatie op de twee akkoorden of een echt refrein. We krijgen wél een heerlijke noise uitbarsting met fuzz gitaren en een lekker orgeltje.
Yo La Tengo lid James McNew contribueert op het album, maar wat en op welke songs, wordt niet gespecificeerd.
Veertien nummers telt de telg en dat is best veel, mede door het slepende en langdradige karakter van sommige songs zijn we dus niet over de hele lijn overtuigd. Toch bevat het album zeker voldoende lekkers.
Facebook – Instagram
