De 24-jarige Amerikaanse singersongwriter Alec Duckart groeide op met de muziek van Sufjan Stevens, Bon Iver, Iron & Wine en The Decemberists, een grote invloed op Duckart. In zijn tienerjaren begon hij zijn nummers met de wereld te delen op SoundCloud en recent op Tik Tok zodat hij wat bekendheid kreeg.
Twee jaar geleden bracht hij onder de naam Searows zijn debuutplaat Guard Dog uit. Hierdoor kreeg hij een platendeal aangeboden van Last Recordings On Earth waarop nu zijn tweede ep Flush verschijnt.Voor deze ep trok Duckart de studio in met producer Jonathan Pearce (The Beths) die onmiddellijk geraakt werd door de stem van dit talent en diens prachtige songs. Het is dan ook weer een mooie breekbare ep geworden vol intieme liedjes die heel diep raken. Searows heeft niet veel nodig om prachtige songs te maken, zijn stem is indrukwekkend mooi, enorm fragiel en vol emotie.
Daarnaast koos hij ervoor om zijn songs in te kleuren met subtiele arrangementen zodat zijn stem nog meer kan schitteren. In Martingale begeleidt hij zichzelf op akoestische gitaar en komen er af en toe strijkers om de hoek kijken terwijl hij bij het prachtige To Be Seen achter de piano zit. Voor Toothache neemt hij terug de akoestische gitaar in de hand met knappe alt-country als resultaat.
Calico zou zeker niet misstaan in het oeuvre van Bon Iver. Deze song is zo mooi opgebouwd, vier minuten kippenvel. Afsluiter (There Is Still Time) is een sublieme pianoballade die alles in zich heeft om klassieker te worden. Searows heeft met deze Flush een wondermooie ep gemaakt die schittert in zijn eenvoud en schoonheid.