Nicholas Merz, zoon van een tegelzetter, groeide op in Duvall, Washington. Hij bracht eerder enkele platen uit, we bespreken hier zijn derde album dat hij beschrijft als de laatste hoek van de Duvall Sound.
Een twee jaar durend project dat bijna helemaal thuis is opgenomen en gemixt. Vlak voor de pandemie verkaste Merz naar Los Angeles, sloot zich op in zijn studio en werkte samen met vrienden die instrumenten bespeelden vanop afstand, van uit Washington, NY, LA & Colorado. Laat het begrip ‘thuisstudio’ je niet ontmoedigen, de klank is het prima. Spot jij ook enkel wat ruis tijdens de break van Real Me? En hoor je ook een zaag tijdens de titel track? Humor is een deel van de Duvall Sound.
We tellen 12 nummers, en amper 31 minuten. Meer krijg je niet. We zijn benieuwd of je na het luisteren ook op zoek gaat naar de eerdere albums, die op gevoel en toon worden gebracht. American Classic is meer een blauwdruk van het working class Amerika als een log, statisch en humoristisch landschap, verkocht als American Dream, met ergens verscholen een beetje anarchie. Een van zijn vrienden omschrijft het als een ode aan de werkmens die zonder hulp van kapitalisme trots mag terugkijken op het resultaat, inclusief verdiende rimpels en grijze haren. Als je daar nu geen haar wijzer van bent geworden, wij ook niet.
Een soms vreemd album met hier en daar wat humor, naarmate het album vordert, vreemde variaties en verrassend korte nummers met een behoorlijk WTF gehalte. Inspiratie zocht Nicolas Merz in het leven van de gewone mensen.
Er wordt vaak pedalsteel gespeeld, als ode aan zijn pa, die zelf dat vreemde instrument bespeelde.
Als je country-achtige americana verwacht, naar onze mening is het meer. Great Spiders bijvoorbeeld: het flirt met Bowie, Springsteen, en andere nummers smaken naar Roxy Music en zelfs War on Drugs. De laatste track doet denken aan Johnny Cash.
Zet je klaar, het grootste deel van de trip is aangenaam.