Wie zich een weg wil banen door de muzikale schizofrenie van Pawlowski kan best investeren in een goede GPS. Hoewel we vermoeden dat, in dit geval, zelfs de beste technologie weinig soelaas zal brengen. Waar de gemiddelde reiziger bij aankomst in auditieve steden als: Gruppo Di Pawlowski, Possessed Factory, Radical Slave, … schuimbekkend in elkaar zou stuiken van angst, verwarring en onbegrip, lijkt de weg naar Eternal Sunday Drive iets minder voorzien van dissonante obstakels. Dat een groter aantal reizigers zich voor deze bestemming zal aandienen, lijkt ons dan ook maar logisch. Zoveel blijkt alleszins uit het tour agenda van Pawlowski, die met Eternal Sunday Drive ook verschillende culturele centra zal aandoen.
Openen doet Mauro met het zeemzoete, poppy Always Someone. Met de openingstrack trekt Mauro duidelijk de kaart van de toegankelijkheid. Hoewel sommigen het nummer zullen afdoen als een makkelijke meezinger, is het veel meer dan dat. De elektronica binnen de track voorziet Always Someone van een mysterieuze zweem en warmte en geeft het de nodige nuance om echt van een kwaliteitsvol nummer te spreken. Een sterke start, zonder meer!
Blijkbaar heeft Mauro iets met het verlaten van plaatsen want na zijn Afscheid In Kloten is hier nu Leaving Montreux. Leaving Montreux mag het dan wel wat rustiger aan doen dan zijn voorganger; de parlando-achtige vocalen in combinatie met arpeggio’s zorgen echter opnieuw voor een mysterieus geheel. Het nummer bevat verder ook een breed scala aan auditieve nuances waarin we duidelijk de hand van producer Jasper Maekelberg herkennen.
Spotlight sluit muzikaal naadloos aan op Always Someone. Dat Mauro ook wat funk door zijn aderen heeft stromen, wordt in deze track meer dan duidelijk. Een schitterende, strakke groove tussen bas en drum met daarover een trage, funky riff op gitaar regeren grote delen van het nummer. Voeg daar nog wat spacey eighties synths, een piano en wat tekst over een onbestaande vrouwelijke schone aan toe en je krijgt een behoorlijk origineel nummer. Ook de stukken waar Mauro even hoog uithaalt en vervolgens nonchalant begint te fluiten, vonden wij top en bovendien erg verrassend!
The Silent Sky en Out Of The Storm hadden wel een tweeluik kunnen zijn. Mysterieuze arpeggio’s voorzien in beide nummers de achtergrond voor de melancholische vertelsels van Mauro. Het instrumentarium in beide nummers complementeert overigens perfect het timbre van Mauro’s zang, waardoor we luisterbeurt na luisterbeurt gereduceerd worden tot een starende massa terwijl we Mauro’s hypnotiserende vocalen proberen op te nemen.
What It Takes heeft iets meer punch dan de vorige nummers. De vocalen mogen dan wel op en top Mauro zijn, zijn zeemzoete alter ego lijkt hier echter even plaats te ruimen voor pure ernst. Hoewel What It Takes naadloos op de plaat past, weet het zich duidelijk te onderscheiden van de andere nummers door de minimalistische elektronica die doorheen de track wordt verweven. “I want you baby, tell me what it takes. I really want you, tell me what it takes”, klinkt het in het refrein. Deze woorden in combinatie met die schitterende whoooo uithaal van Mauro maakt dat het refrein zo van een Beatles track had kunnen komen. Twist And Shout!!!
Eternal Sunshine Drive is een dromerig, instrumentaal intermezzo dat ons wat aan de sfeer van Always In Bloom van Shy Dog doet denken. Experimentele elektronische percussie en harp-geluiden staan centraal in deze track. Zeker niet iets dat we op deze plaat hadden verwacht maar eens beluisterd, zeer welgekomen.
Wat een coole baslijn is me dat! Godmade Trouble lijkt wel een ode te zijn aan 80’s funk en doet ons bij momenten zelfs een beetje aan een spacey versie van Chic denken. Wij hebben alvast onze wijde disco pijpen vanonder het stof gehaald en ons aan the hustle bezondigd.
Op Suspected Man laat Mauro de funk even voor wat het is en pikt hij terug de sfeer op van de eerste vijf nummers. De elektronica binnen Suspected Man zorgt voor een echte 80’s retro feel die ons bij momenten zelfs wat aan Toto doet denken.
We worden er zo blij van als van het gemiddelde ELO-nummer en geloof ons dat is behoorlijk blij. She Moved On mag dan wel ietwat zwaarmoedig starten met een breed scala aan strijkers; de drums en gitaar weten echter al snel enige luchtigheid in het geheel te brengen. Strijkers, vocalen overdubs, elektronica en subtiele noties van gitaar zorgen voor een memorabel en sterk geheel. Jeff Lynne, eat your heart out!
Playing is de laatste track van de plaat en bevat piano-geluiden die zo van een Rudy Trouvé track hadden kunnen komen. De noten mogen dan misschien niet altijd even volledig toonvast lijken, maar laat dat net nu één van de elementen zijn die het nummer karakter geven. Een kort en krachtig einde van deze mooie plaat.
Het is alweer 20 jaar geleden dat Mauro zijn eerste soloplaat Songs From A Bad Hat uitbracht, een plaat waar we, tot op de dag van vandaag, nog steeds grote fan van zijn. Zeggen dat Eternal Sunday Drive een tweede Songs From A Bad Hat is, is echter de bal compleet misslaan volgens ons. Op Eternal Sunday Drive horen we een geluid dat, net zoals Mauro zelf, een aantal zomers rijker is sinds zijn eerste solo-plaat. Wat zich vertaalt in een matuur, gelaagd en genuanceerd geluid.
Mauro, de man zou wel een genre op zich kunnen zijn. Een genre waarin alles kan en mag maar waarin vooral het verwachte geschuwd wordt. Iets dat hij met Eternal Sunday Drive opnieuw weet waar te maken. Opnieuw puur Mauro en toch weer helemaal niet!
Naast Mauro wensen wij toch ook zeker nog eens onze waardering uit te spreken jegens Michiel Venmans voor al dat visuele moois en Jasper Maekelberg om ook van deze plaat opnieuw iets speciaal te maken. Luminous Dash salutes you!!
Hieronder hebben we je alvast voorzien van enkele relevante links om je van jouw aanschaf van de plaat en concert-tickets te verzekeren. Eternal Sunday Drive is verkrijgbaar op goud of wit vinyl, cd of digitaal. Naar die lokale platenwinkel en kopen maar!
Geniet alvast van de rit!
MAURO PAWLOWSKI: BANDCAMP / FACEBOOK / WEBSITE
RECENSIE: Spotlight / Always Someone / The Silent Sky