In 2017 maakten we kennis met Juanita Stein, toen spelend op de Summer Stage van British Summer Time in Hyde Park, waar die dag Tom Petty & The Heartbreakers zouden aantreden als hoofdact. Alleen gewapend met haar groene stratocaster maakte deze jonge vrouw indruk op ons, met haar sterke stemgeluid én gitaarspel. De frontvrouw van The Howling Bells maakte toen haar solo-debuut en deed dat met brio.
Ondertussen is Stein toe aan haar vierde soloplaat. The Weightless Hour kwam vrijdag 29 november uit op het Agricultur Audio-label.
De vooruit gestuurde singles, het lieflijke Carry Me en het wat ruwere Motionless, alsook het stoere, rauwe Mother Nature Scorn schiepen beste wel verwachtingen. Op The Weightless Hour worden die zeker ingelost, met meer akoestische of geëlektrificeerde pracht. Een fraaie collectie liedjes, waarop de muzikante het bij de essentie wou houden. Op The Weighthless Hour horen we alleen haar mooie stemgeluid en gitaarspel; geen toeters noch bellen, of toch weinig. Een bewuste keuze van de zangeres om de songs meer te doen ademen, oprechter en intenser te laten klinken. Daarom koos ze voor de productie opnieuw voor Ben Hillier (Doves, Blur, Elbow, Depeche Mode), die in 2020 voor de productie van haar vorige album, Snapshot, tekende.
Op The Weightless Hour hoor je dus behalve Steins mooie stem en gitaarspel weinig andere geluiden op de plaat, drums zijn volledig afwezig zelfs. Minimalistisch dus, en toch: de productie van Hillier zorgt voor een mooie volle warme klankkleur. En de stuk voor stuk sterke songs, of verhalen die Stein vertelt, spreken voor zichzelf. The Weightless Hour is een “intensief menselijk document”, dixit Stein.
Het album opent met de titeltrack, een zachte donkere serenade. Het machtige stemgeluid van Stein mooi op de voorgrond, en in de koortjes in de achtergrond. Een erg mooi, vol geluid, met akoestische gitaar, en zijn dat uitwaaierende elektrische gitaren op de achtergrond? The Weightless Hour heeft ook een fraaie gloomy sixties vibe over zich. Machtig mooi.
Mother Natures Scorn klinkt een pak steviger. Een wat overstuurde akoestische gitaar, wat ruwe galm van gitaar en Juanita’s liefelijke stem er overheen als warm dekentje, meerlagig ook. Een nummer over hoe wij te weinig beseffen hoe fragiel moeder aarde is. “Ik wil geen campagne voeren, maar wel aandacht vragen voor de kwetsbaarheid van onze planeet”, aldus Stein. Waarvan akte.
The Game is een akoestische parel, je hoort Stein over de snaren glijden, geweldig gitaarspelen en machtig mooi zingen. Het lied baadt in een donker sfeertje, met die stem van Stein als zoete troost. Het wat spooky, country-esque klinkende Old World, klinkt gewoon bloedmooi.
De single Carry Me moet daar absoluut niet voor onderdoen, met lichte tremolo in Steins stem, en ook weerom wonderlijk mooi zingend. Liefelijke vogeltjes die kwetteren, een versterkte gitaar en Juanita Stein die de sterren van de hemel zingt: “Oh, this is my life, this is her life, oh, carry me…”. Oh, zaligheid!
Motionless schreef Stein over de onweerstaanbare drang om steeds in beweging te blijven. “Ik zit nog liever in een wagen die achteruit rijdt dan dat die stilstaat. Welke richting de trein ook uitgaat, als hij maar rijdt”, aldus Stein. “Maar ik blijf leren hoe bewegingsloos te kunnen zijn”. Het leverde een potige, gebalde song op met stevige, versterkte akoestische gitaar en ferme zang.
In het opmerkelijke Daily Rituals horen we toch zowaar wat meer arrangementen en instrumenten, met een stevige rauwe gitaar op de voorgrond en Stein die hevig door zingt, onder het credo “You don’t have all the answers, there’s pleasure to be had in the mysteries of life”. Ja, dat vinden wij nu ook zie. Ook hier is Stein te horen in de fraaie koortjes op de achtergrond. Wow. Op Ceremony omgordt Stein de elektrische gitaar waarop het lekker raggen is, vuig rokerig rockend. Cool, deze punky folktrack. Niet het nummer van de eeuw, wel gewoon lekker.
Driving Nowhere baadt in een donkere Lynchiaanse sfeer. Ook de geest van Leonard Cohen waart hier overduidelijk rond. En is dat de stem van Iggy Pop die we horen naast Steins krachtige en liefelijke zang in het refrein? Briljant zijn ook die harmony vocals en het aanhoudend beklemmend sfeertje. In welke film van David Lynch gaat deze track gebruikt worden, Juanita?
De plaat besluit sfeervol en lichtjes cabaretesque met Delilah, tongue in cheek, met lichte dancehall-vibes ook, maar dan toch ook weer met Lynchiaanse insteek, of ook met de donkerte van Nick Cave en diens The Carny. Of zoeken we het nu té ver? Lichtvoetig, maar toch niet helemaal. En Stein zingt weerom prachtig.
Een plaat maken is voor Stein louterend; een krachtige manier om afstand te nemen van dingen, zaken van zich af te schrijven. Voor Stein voelt The Weightless Hour als thuiskomen. En als dat al niet het geval was, vond ze alleszins haar mojo. Sinds we haar zagen in Londen in 2017 op die veel te kleine summer stage, is deze zangeres enorm gegroeid.
The Weightless Hour werd een prachtig plaatje. Je weet wel, zo eentje dat je in huis moét hebben. Dus waar wacht je op? Ideaal voor de koude winteravonden…
The Weightless Hour is uit op Agricultural Audio, en te vinden op de gekende streaming platformen.
