Tekst: Azveses Van Hemeldonck
Na eerdere intrigerende single Vagues volgt Équilibre: het tweede album van Dièze, het soloproject van gitarist Diego Leyder. Met bijdragen van onder meer Sub Rosa en dear.deer.records blijft Dièze trouw aan zijn eigenzinnige interpretatie van klassiek minimalisme en de donkere kantjes van rock en pop.
Meer dan op zijn eerdere Hometape-reeks wordt op Équilibre ruimte gecreëerd voor de abstracte weemoed die Vini Reilly zo doeltreffend belichaamt. Maar dit is geen meeslepende gitaristische post-rock dat je met geweld de tranen uit de ogen wil sleuren. De abstractie is hier de essentie, en Diego Leyder is een archetypische muziekstudent zonder einde.
Het melodieus repetitieve karakter dat de ruggengraat van de composities vormt, is een welkom obstakel dat verhindert dat het resultaat verwatert tot louter contemplatie. Deze muziek zweeft ambigu – vaak zonder ooit op een tonica te landen. Die verwondering maakt dat je als luisteraar de muziek volgt omwille van de muziek zelf, in plaats van te mikken op een goedkoop spelletje met je emoties. Deze aanpak neigt sterk naar het latere werk van Ralph Vaughan Williams, dat niet toevallig vaak omschreven wordt als een ‘glitterende stijgende mist’.
Maar in al deze woelige ideeën schuilt meteen ook de zwakte van Équilibre. Als je niet radicaal kiest voor vormexperiment en ruimte laat voor een hypnotiserende weemoed, loert zelfbewustzijn al snel om de hoek. Een track als Photographie klinkt als een intrigerend idee waaraan steeds meer tierlantijntjes en herwerkingen werden toegevoegd. Hier botsen kunst en ego – er moet iets bewezen worden. Waarnaar of naar wie doet er weinig toe: de meeslepende abstractie die zo meticuleus werd opgebouwd, spat hier uiteen. Anderzijds zijn er tracks zoals Crepuscule Rose, waarbij een wankel idee met veel zelfvertrouwen wordt uitgewerkt tot een volledige compositie. En je voelt: dit kan beter. Aan ideeën geen gebrek, maar technisch begaafde muzikanten hebben bijwijlen vaak een minder scherp oor voor hun eigen werk. Op momenten is Équilibre simpelweg een vermoeiende plaat.
Maar laat het duidelijk zijn: wanneer het klikt, dan knettert het en voel je een bezielde drive alles voortstuwen. Neem even de tijd, en je valt van de ene ontdekking in de andere. Zodra de instrumentatie wordt uitgebreid met onder meer klarinet en vibrafoon, kunnen minimalistisch-klassieke referenties niet meer genegeerd worden: een track als Vagues is een modern kind van Steve Reich (zie NY Counterpoint en Mallet Quartet) of zelfs Wacław Zimpel (zie Lines). Hoe dit moeiteloos samenvloeit met de koude mist van The Durutti Column en mogelijk zelfs Frippertronics, is zonder meer een waardevolle muzikale evolutie die steun verdient – en hopelijk ook kruisbestuiving met andere muzikanten. Dat bewijzen gastmuzikanten Aurélie Muller en Nicholas Yates alvast met hun prachtige, genuanceerde toevoegingen aan de textuur en kleur van dit werk. Zo schuift Dièze bij elke release een stapje verder richting een undergroundklassieker.
Mistig en intrigerend dus, zonder grond onder je voeten.
Bandcamp – Facebook – Instagram
