Muziek consumeren we vandaag vluchtiger dan ooit. Hoe trek je midden in dat oerwoud aan flitsen en prikkels nog de aandacht voor je nummers, laat staan voor een hele ep? Bex waagt het door een volledig nieuwe wereld op te bouwen. Luisteren naar The Kitchen is meegezogen worden in een kleurrijk universum vol onverwachte wendingen.
Bex, dat is de bovenaardse stem van Rebecca Driesmans, haar jazzachtergrond en haar liefde voor elektronische muziek, omringd door de fantastische muzikanten Louise van den Heuvel, Arne Nuyts, Hyung Jin Ee en Victor Khaddaj. Rebecca toonde zich voor het eerst aan de wereld als een bijzonder vaardige songschrijver met Future Mountain, gebaseerd op een bizarre voorspelling die haar vader ooit ter ore kwam. Opvolger Know me better kneedde ze dan weer uit haar eigen hartzeer en radeloosheid.
Die kwikzilveren melodieën kunnen uiteraard niet ontbreken op deze ep. Daarnaast ontdekken we het tedere Love, schijnbaar moeiteloos schudt Rebecca de prachtige zinnen: “What if all my love would gravitate towards yours? / Would it have another meaning of its own? / If I could lift the heaviness upon your face / Would it help you catch the love you once left over?” uit haar mouw. Toch is ‘Love’ hier breed op te vatten, gezien de regel “You’re my mother, after all.”
Perfect georkestreerde muzikale details maken van elk nummer een tocht vol verrassingen, nooit weet je wat er achter de volgende bocht schuilt. Die komen fel naar voor in The Kitchen, een nummer geïnspireerd door de Amerikaanse avant-gardecomponist, zanger en cellist Arthur Russell, die tijdens de jaren ’70 regelmatig optrad in het gelijknamige kunstencentrum te Manhattan. De tekst neemt ons mee naar 1973 en laat ons verdwalen in de straten van New York, terwijl een dwarrelende jazzpiano, kerkklokken, geroezemoes van passanten en subtiele blazers ons tegemoet waaien.
Op afsluiter Conditions Of Happiness klinkt Rebecca’s stem heel anders, alsof ze ergens in een groot huis aan het repeteren is en je alle kamers doorkruist op zoek naar haar. Door die lofi-aanpak (met akoestische gitaar door Wouter Souvereyns) contrasteert het lied met de rest van de ep en voelt het zelfs onafgewerkt en afgeraffeld aan. Dat bewijst echter ook hoe sterk de andere nummers in elkaar zitten en tot in de fijnste puntjes zijn uitgewerkt.
