Wie zin heeft in een potje uitermate aanstekelijke postpunk kan terecht bij Ecstasy of Ruin van Autobahn. Elk van de tien nummers klinkt heel geslaagd en de band doet bovendien zijn best om niet te veel te lonken naar hun grote voorbeelden uit de jaren 1980. Dat lukt niet altijd maar met nummers als het swingende, dansbare en licht naar EBM neigende Silver mogen ze ons altijd wakker maken.
De band uit Leeds lag nochtans tot voor kort op apegapen. Na debuut Dissemble (2015) en opvolger The Moral Crossing (2017) leek het over en uit. Een paar jaar stilte volgde. Het label bleef echter in de band geloven en nu blijkt dat die overschot van gelijk hebben. De drummer mag het dan wel zijn afgebold, het resterende kwartet besloot uiteindelijk om niet bij de pakken te blijven zitten en het geluid ietwat om te gooien. Samples van percussie en een drummachine mochten hun vroegere bandlid waardig vervangen en zie: Autobahn klonk nooit eerder zo urgent als nu.
Het openingstrio Post History, Silver en Acid Child is voldoende om ons te overtuigen. Fields Of Blood is net een beetje te veel Joy Division, net als de intro (lijkt wel gejat) van Breather, dat voor het overige wel een heel sterk nummer is. Cylinder klinkt als een instrumentaal tussendoortje, een rustpunt maar eigenlijk overbodig en het haalt wat de sfeer uit de plaat.
Met Vanity, dat Modern English uit zijn poriën ademt en het titelnummer dat hier en daar een eerbetoon aan The Fall lijkt, eert de band zijn idolen. Nostalgie zo hier en daar maar door een nummer als Class War ook heel hedendaags en ook echt Brits. Voeg daar een zeer overtuigende zanger als Craig Johnson aan toe en dan weten we: dit Autobahn is een blijvertje.
Facebook – Instagram – Website – Tough Love Records
