Ken je de muziek van Belly, Throwing Muses, Bettie Serveert of recent Pip Blom?
Ja? Wel, dan ken je ook de muziek van Annabel Lee. Niet echt natuurlijk maar heel origineel is dit plaatje dus niet. Het Brusselse Annabel Lee is gevormd rond Audrey Marot (gitaar en zang). Die Audrey Marot deed het niet heel lang geleden nog solo maar werkte voor deze debuutplaat met bassist en drummer. In 2017 volgde de ep Wallflowers.
Ook deze keer hadden ze misschien beter geopteerd voor een ep. Hoewel de plaat maar 32 minuten duurt, kan ze toch niet helemaal boeien. Met het betere snoeiwerk was dit een goeie ep geweest. We verklaren ons nader.
Powerpoptrio’s kenmerken zich door gebalde songs, kort en krachtig en (hopelijk) voorzien van mooie melodieën. Schoonheid in de beperktheid van de instrumentatie. We kennen er wel zo’n paar. De songs op Let The Kid Go zijn gebald en krachtig maar ze weten te weinig te boeien.
Exemplarisch is openingssong Astronaut. Voorspelbare intro, puberale tekst en makkelijke invulling. Als een gitaarsolo gewoon de zanglijn naspeelt is de pret hier rap van de baan. En zo staan er nog enkele liedjes op de plaat. Farewell Everyone en single See You Naked zijn té vrijblijvend en zó vergeten. Saai is ook een woord.
Want laat ons duidelijk zijn, ze kunnen ook boeiende dingen maken. Luister maar naar Blue Dress of Never Ever. Nummers die iets ruiger zijn, sneller ook waardoor ze aandacht opeisen en verdienen. Ook Let The Kid Go is er zo eentje. Mooie melodie en het toont wel waar ze toe in staat zijn.
Het nummer L.A. is een duet met Etienne Kinkle (van Mountain Bike) en bubbelt ook lekker weg. De twee stemmen accorderen heel goed samen. De Brusselse Hazlewood en Sinatra quoi.
