Sinds 2010 vormen Jared Artaud en Brian MacFadyen samen The Vacant Lots. Inspiratie halen ze bij inheems Amerikaans drumwerk, Indiase tanpura, vroege rock-‘n-roll en bands als The Gun Club en Television. We zetten vorig jaar al enkele van hun nieuwe nummers in de kijker, waarna ze hun album Closure uitbrachten. Hoog tijd om die vierde lp van het postpunk-/ synthpopduo uit Brooklyn in the picture te zetten.
Closure is het resultaat van creaties in isolatie. De pandemie en zijn gevolgen hebben dus zeker een invloed gehad op de intense 23 minuten die ze hiermee aanleveren.
Hun minimal sound laten ze los in maximale salvo’s die in een 8 tracks de soundtrack van de ontwrichtte samenleving vormen. Want hoewel de skyline van New York de voorbije eeuw enorm veranderde, nemen The Vacant Lots ons zonder problemen mee in de onsterfelijke geest van de outcasts en underground cultfiguren van de stad, die ze met de hedendaagse apocalyptische tijdsgeest laten versmelten.
Met opener Thank You wanen we ons meteen in een Amerikaanse club waar disco volop floreert. Terwijl de baslijn donker trilt en de vocalen koud klinken, lopen we helemaal warm door de uptempo beats en de funky toetsen waartussen die rockgitaar even goed zijn werk doet. De verbittering door de dualiteit van liefde en haat in een relatie proeven we zeer sterk: “Thank you for wasting my time. Thank you for fucking up my life.”
Traag uitgerekt, met prominente drums en een weids elektronisch achtergrondpalet hult Consolation Prize zich in een desolate Cramps-sfeer, met vocalen zoals Iggy Pop ze zou brengen.
“In het begin van elke relatie kun je jezelf echt verliezen in een ander. Er is iets inherent oneindigs, maar ook iets verschrikkelijk vluchtigs aan de liefde. Deze dualiteit tussen ‘het eeuwig duren’ en ‘het duren voor nu’. Je reikt eerst naar de sterren en uiteindelijk denk je dat het leven je troostprijs is. En dan is er de muziek, als langzaam dansen op benzo’s. Muziek voor eenzaten en geliefden”, legt Artaud uit.
In een heel andere clubby stijl klinkt synthpopper Eyes Closed, met zijn etherisch dromerige synths en ‘genietende’ tekst. Ook Red Desert klinkt in eenzelfde zachte sfeer.
Synths bubbelen, klinken helder en worden vooruit gestuwd door melodisch gitaarwerk in Disintegration. Obsession klinkt een stuk grimmiger, waarbij het repetitieve obsessief wordt doorgetrokken in het repetitieve in de sounds, zonder enige tijd te verspillen.
Chase contrasteert opnieuw met veel meer funky grooves, vergezeld van retro toetswerk. MacFadyen vertelt: “Chase is een song over verlangen, over de strijd van liefde over tijdzones heen. Het gaat over het verlangen om die kloof van scheiding te dichten, maar ook over de anticipatie en de opwinding die opbouwt tussen elke ontmoeting. Het gaat over een gevoel van weten hoe het zou moeten zijn voordat het effectief zo is.”
Voor deze track gebruikte het duo slechts een Synsonics drummachine en een Yamaha CS-10 synthesizer. Een goed voorbeeld van hoe je het maximum haalt uit zo weinig mogelijk instrumenten.
Burning Bridges is een dynamische afsluiter die mooi samenvat waar de band voor staat.
De teksten zijn suggestief verscheurend en worden emotieloos, afstandelijk gebracht waardoor ze hun effect niet missen. Terwijl gitaarscherven aanvallend tussen etherische synths schuren, in koude electro, denken we aan bands als New Order, Suicide en Jesus And Mary Chain. Postpunk, waarin we groovy elementen terugvinden, maar even goed disco eigenaardigheden ontdekken. Niet baanbrekend origineel maar wel een kwalitatief sterk album!
Closure is digitaal en op lp verschenen bij Fuzz Club.
