Misschien heeft Geordie Walker de jonge gitarist van Dammit ontmoet tijdens zijn laatste bezoek aan België. Stiekem in een donker steegje. Walker vertrouwde de jongeman de geheimen van de postpunkgitaar toe. Omdat hij dacht dat zijn nalatenschap in goede handen was.
Hij had gelijk. De jonge gitarist uit Dammit kan veel partijen spelen die Geordie, Keth Levene of John McGeoch de wereld in brachten. Helaas zijn ze alle drie overleden. Daarom is het goed dat de nieuwe bands de draad oppikt.
Terwijl in de postpunkjaren veel politieke onderwerpen aan bod kwamen in de nummers, houdt Dammit zich meer bezig met persoonlijke kwesties zoals overmatig drugsgebruik, toxische masculiniteit en andere groeipijnen uit hun leven.
Deze worden krachtig de wereld in gebruld over pakkende riffs, waarbij de bas en drums ook voor een krachtige drive zorgen. Als het zweet je niet uitbreekt bij het zien van een Dammit-concert, dan ben je waarschijnlijk opgegroeid in de vrieskou. En hoorden we niet op zijn minst de herinnering aan de legendarische Wipers in Nude or Witches? Dat zou een pluspunt zijn, want de Wipers waren natuurlijk de beste punkrock- of pre-grungeband ter wereld.
De kracht van gezonde woede die een rol speelt in de liedjes hier kan soms goed gebruikt worden. Het leven is hard, maar wij kunnen harder zijn. En de energie die voortkomt uit het samenspel van de band kan je uit het diepste gat halen.
Dammit staan aan je zijde. Tenzij je een Macho-man bent. Dan misschien niet.