Een rapper die zichzelf Yesus noemt? Toegegeven, we hielden ons hart vast. Iemand die zichzelf vergelijkt met de Messias of met Kanye West (we weten niet wat we het ergst vinden), wat valt daarvan te verwachten? Goudeerlijke raps en een kristalheldere piano, zo blijkt uit de Scorpio Session van deze woordwaterval met Brussels accent, dinsdag in de studio van Radio Scorpio.
Toch blijven we wat op onze honger zitten. We schreven al eerder dat zingen in het Nederlands extra durf vereist: er is minder om je achter te verstoppen, elk woord voelt zoveel directer aan, zinnen die mank lopen vallen meteen op. En we weten best dat rappen moeilijker is dan het lijkt: het publiek verwacht een stroom aan woorden, je tekstuele output moet zoveel hoger liggen dan bij de gemiddelde singer-songwriter. Yesus doet dus een meer dan verdienstelijke poging, maar bewandelt te zeer de platgetreden paden. “Ik leer minder in boeken dan het leven mij ooit leert” klinkt lekker ritmisch, maar als we tien euro krijgen voor elke keer dat in een liedje voorkomt, kunnen we elk kind ter wereld naar school sturen.
Van Yesus’ tweede nummer, Y.I.B., weten we helemaal niet wat te denken. Is dit een parodie op andere rappers of een serieuze poging om de eigen carrière toe te lichten? We krabben onszelf in de haren.
Hoe valt dit toch nog te redden? Door het derde nummer Dwangneurose, is het simpele antwoord. Hier voelt de rapper zich immers als een vis in het water. Ondanks het zware thema, of net dankzij: Yesus lijkt opgelucht dat hij het verhaal van zijn obsessief-compulsieve stoornis met de wereld kan delen. “Stap de trappen op, skip de tweede trede / zoekend naar een reden / maar ik weet ’t niet”. De tekst en de al even donkere beat klikken perfect samen en leiden ons rond in het labyrint dat Yesus’ brein is. En zo krijgen we uiteindelijk toch nog een mirakel geserveerd.
