Soms hebben we nood aan een rustpunt te midden van alle ruis die ons dagelijks overspoelt. Daarvoor zorgt yadayn, hoe je het ook moge uitspreken. Adem, het eerste nummer van zijn intieme sessie op Radio Scorpio, is het ideale antigif voor toeterende auto’s, voorbijrazende treinen en te luide medepassagiers op diezelfde treinen.
Zonder één woord creëert yadayn een sfeer die het midden houdt tussen klassieke gitaarmuziek en postrock en die je meeneemt naar in blauw licht badende lagunes en met alle kleuren getooide loofwouden.
Yadayns nummers hebben dus wel een Nederlandstalige titel, maar geen tekst.
Zo heet zijn tweede worp van de avond Ruimte. Van een grot waar druppels ritmisch naar beneden vallen flitsen we naar een nacht in de verzengende woestijn, zonder dat het geforceerd aandoet. Toch verzandt de compositie na dit intrigerende begin wat in het repetitieve. In de tweede helft lijkt het alsof de gitarist nog te veel aan het zoeken is en te weinig weet waar hij naartoe wil.
Het omgekeerde is het geval in Ergens. Na een wel heel aarzelende start krijgt het nummer alsmaar meer vorm.
Wat de betekenis is van de gesamplede stem die we horen en of die iets toevoegt, is ons niet duidelijk, maar wat we wel weten, is dat we de warmte van het snarenspel toch missen wanneer het voorbij is.
Afsluiter Hier kennen we al van yadayns album Elders, dat twee jaar geleden erg in de smaak viel bij onze collega. “Uitgepuurd en zonder veel franjes gaat hij in zijn composities op zoek naar wat verschillende culturen verbindt eerder dan wat hen van elkaar onderscheidt”, schreef die toen, en daar hebben we weinig aan toe te voegen.
Yadayn, wat ’twee handen’ blijkt te betekenen in het Arabisch, benut die beide handen ten volle om ons mee te nemen op reis. Zonder kaart of kompas, maar met een warme melodie die geen woorden nodig heeft om te beklijven.
