Café Charlatan, thuishaven voor smerige en vieze rock ’n roll die achteraf lekker aan je billen blijft plakken. En dat was exact wat The Rats afleverden. Hun missie was niet van de minste, want de show in Gent werd tevens de voorstelling van hun eerste ep Disco To Disco.
De band heeft echt wel iets met juist gekozen namen. In een vorig leven zaten ze bij London Bullet waardoor ze hun liefde voor de Britse underground niet onder stoelen of banken staken en ook met The Rats slaan ze de nagel op de kop. Een allesbehalve originele naam, maar de enige die bij deze zenuwpezen past. Het mag dan ook een klein wonder zijn dat De Charlatan na afloop nog een podium had.
Het vijftal begon met Blank Verse. Wilde gitaren en een sound die meteen doet denken aan IDLES. Emile Dekeyser – in turnbroek – liet er geen gras over groeien. De nijdige vocalen werden genadeloos uitgespuwd. Van chillen geen sprake, rock ’n roll recht in je smoel, zonder goedkoop te gaan. Emile Dekeyser kan door zijn grootte nog op zijn dooie gemak op de schoot van Sinterklaas gaan zitten, maar wat een energie heeft deze kerel. Fluisterde de redacteur van de rockblog Turn Up The Volume ons niet in het oor dat Emile Dekeyser eigenlijk gewoon Emile Rollins heet? En of hij gelijk heeft!
Het tempo werd nog wat hoger getrokken door het vrij fantastische Machinery waarbij alle demonen aan diggelen werden geslagen. Tijd dan maar voor de titeltrack van de ep, Disco To Disco. Ook al hangt er in De Charlatan een gigantische discobal – een ideale boksbal dixit Dekeyser – heeft dit niks te maken met disco, wel met de Viagra Boys of Fat White Family. Niet alleen Dekeyser danst zich het ziel uit het lijf, ook gitarist Sander Dewispelaere lijkt wel een op hol geslagen marionet waarvan de touwtjes zijn doorgeknipt. Geef ze een Brits paspoort en deze jongens worden sterren, maar ook als Belgen geraken ze er wel. Als je het aan ons vraagt, zelfs even ver als hun labelmaatjes Equal Idiots.
Disconnected begint zowaar met een baslijntje dat van Joy Division komt, maar al gauw wordt het door de funky toestenklanken omgebouwd tot iets unieks waar we geen woorden voor vinden, hoeft ook niet. Bij Last Chance Saloon was De Charlatan al lang ontploft. Jammer voor zij die op dat moment een pintje haalden. Chaos in de goede zin van het woord en als er een Britse versie van Rage Against The Machine bestaat dan heet de groep The Rats. Hebben we trouwens al aangehaald dat Gilles Dierickx één van de zotste drummers van dit land is? En evenveel pluimen in het gat van gitarist Gilles Menu en bassist Michiel Van Maele.
Het optreden werd afgesloten met Old Flames. Volgens onze fotograaf het beste nummer van de band en iedereen weet dat je fotografen nooit ongelijk moet geven! Dat vond ook het publiek dat er niet genoeg van kreeg en achteraf mooi aanschoof om een vinylplaatje aan te schaffen. Zou je ook moeten doen, The Rats hebben zowaar alles in huis om zich tot de koning van rock ’n roll in dit land te kronen. Sla ze tot ridder, Sire!