Wat. Een. Avond. Wat een heerlijk hilarische heisa van HEISA, een zalig fuzzfeest met gretige gitaren vol emotie en teenage angst van Teen Creeps. Of om het met de woorden van de onvolprezen popkenner uit Antwerpen (eigenlijk Mortsel) te zeggen: “Jesus wa was da?”
Zaterdagavond 8 november was Mechelen getuige van een geweldige double bill bij de Concertzaak. Teen Creeps speelde er zowat hun hele nieuwe plaat, die bulkt van de voortreffelijke gitaarrock, met veel gevoel ook en ongelooflijk strak en ritmisch en HEISA jaagde een ongelooflijk energieke geluidstorm door de Club; hard, funky, subtiel en ruw en het zweet van de bandleden spatte van het podium. Of we nu overdrijven? Goh, een beetje misschien?
Dat we heel erg blij zijn met Today is The Day, de jongste worp van Teen Creeps, dat heb je wellicht al gelezen. En ondertussen dragen we de bandshirt met die leuze met trots. Groot was de blijdschap dat die plaat het hart van de set vormde zaterdag. En today was thé day, tonight was the night, zoveel is duidelijk. Maar we kregen ook knallers uit Birthmarks en Forever voorgeschoteld.
Met No Show maakte de band een vliegende start, meteen manisch en super-precies drumwerk van Ramses Van den Eede, altijd een plezier om die man aan het werk te zien, zo vol expressie, passie en vuur. Knappe zang van Bert Vliegen en stijlvolle gitaarlijnen van Joram De Bock.
Vliegens bas was iets prominenter aanwezig in een zalig Mercury (uit Birthmarks), lekker vet en strak, De Bocks gitaarlijnen heerlijk waaierend en Vliegen nog beter bij stem nu. Terug naar de nieuwe plaat: Hiss klonk nog lekkerder dan op de plaat, de True Love Always-referentie gaat nu iets minder op, maar des te genialer klonk de compositie. De Bock liet zijn gitaar waaieren en ronken dat het een lieve lust was.
Als er nu één reden is om het nieuwe album te kopen, dan is het zeker Anywhere, de koninginnenrit op de plaat. Live klonk dat dus nog straffer. Geweldig gezongen, heerlijk gespeeld en een song waar bands als Teenage Fanclub, Pavement gerust jaloers op kunnen zijn.
Teen Creeps bevestigde nogmaals met een subliem, gebald, stoer en super ritmisch Fall Out (Forever) om ons dan naar nog zo’n hoogtepunt van de nieuwe plaat te brengen. Windows Open klonk deemoedig en zacht en vol emotie, met zalig energieke ontploffingetjes, emocore meets postrock, meets genialiteit.
Een lekker vuil Engine volgde waarop Vliegen vroeg of ze nu een triestig nummer mochten brengen. En Automatically greep ons niet veel later bij de keel, met de vocalen van Vliegen die sneden tot het pijn deed. De song sleepte heerlijk, met logge drums, zuinige gitaarlijnen. En we bedachten ons: “Zo klinkt Dinosaur Jr. met een nog betere zanger”.
“Tonight’s the night”, zong Vliegen die heerlijke gitaarpop-classic Stay Here, ja nu al, op gang en dat was jammer genoeg al meteen de laatste traktatie uit Today is the Day zaterdagavond. “We hebben ook merch bij, en we gaan er nu nog twee doen”, waarop de band ons de fuzzy rock-‘n-roll die Hindsight (Birthmarks) en Crash/Land (Forever) uitademen cadeau gaf als toetje. Wow!
“We komen net terug van een tourneetje, blij dat we terug zijn, maar nu zijn we in de verkeerde provincie!”, grapte Jacky Willems, tussen het razen en workouten door in die fenomenaal energiek set van HEISA. We hebben ons weinig beziggehouden met het bijhouden van de setlist en lieten ons compleet meevoeren in wervelstorm die de band door de zaal blies.
Jacky op toetsen en en hyper-strakke bas, met een stem die doorheen de set raasde en spookte. Waar Jonathan Frederix diens drums ongelooflijk onverbiddelijk hard deed knallen en de gitaarpartijen van Koen Castermans altijd oh zo subtiel klonken.
De band zoog ons mee in een trip die vaak erg dansbaar was, en immer hyper-de-hyper-energiek, met toch ook hier en daar wat meer verfijnde soundscapes. De bas en gitaar ragden, waarbij de gitaarlijn soms ook net die subtiele toets waren. De toetsen brachten ons soms in pure industrial-mood of zelfs vol heimwee naar de jaren tachtig, allicht was dat tijdens 80’s Song?
Wat een lekkere sound was deze ongelooflijke trip, soms hyperfunky, dan weer ongenadige hard, van pure mathrock over no wave, soms zelfs wat proggy en ook flirtend met postrock. De set van HEISA klonk alsof Big Black en Shellac, Prong, Tool, Battles, Mogwai en The Cassandra Complex een pact sloten, en/of supergroep hadden gevormd. Niets is minder waar natuurlijk, en dit eigenzinnige sympathieke Limburgse trio smeet zich compleet en meer en liet een absolute bom barsten in de Club in Mechelen.
Geen tour-moeheid te merken, of het moet dan het overslaan van dat ene nummer geweest zijn. Al sprak Castermans de woorden “dat slaan we toch altijd over”. Maar dat knalde de band dan als niet voorziene bis de zaal in. Fantastisch!
Wat was dat, zaterdag? We gloeien nog na verdorie! Heeft Concertzaak Mechelen het nu weer geflikt met een double bill met twee toppers? Jawel, en de afwezigen hadden kilometers ongelijk. Amen!