Als er over één ding te klagen valt op Sonic City dan is het een gebrek aan slaap. Met dichtgeknepen oogjes en nog halfdronken van de muzikale champagne die Courtney Barnett en Girls go BOOM voor ons de eerste zaterdag hadden samengesteld, trokken we de zondag op gang met The Finks. Een band die er net als Sylvie Kreusch bijkwam nadat zowel Nilüfer Yanja en Goat Girl jammer genoeg forfait moesten geven.
The Finks is wat je noemt een bedroompopproject van Oliver Mestitz. Getekend door Courtney Barnett op haar Milk Records-label en daardoor dus op Sonic City, maar waarschijnlijk ook omdat deze Australiër als geen ander scherp uit de hoek kan komen met rake sarcastische humor. Muizenissen in het hoofd van deze Oliver zijn er sowieso, de kunst om songs te schrijven en hoewel het nog vroeg op de middag was kon deze jongeman genieten van een aardig gevulde zaal die luisterwillig was. Met zo’n muziek geen sinecure!
Dat er drie podia zijn op Sonic City zorgt ervoor dat de keuzes uitgebreid worden, maar dat je ook soms genoodzaakt bent om met pijn in het hart te moeten kiezen. Het dilemma Galine op het Dansende Beren-podium versus Dream Wife deed pijn, maar uiteindelijk sleurden onze benen zich naar de grote zaal voor één van de bands die de NME heeft omgedoopt tot de toekomst. Wat voor deze drie vrouwen (en mannelijke drummer) als een grap begon is ondertussen uitgegroeid tot een goed geoliede rockmachine dat niet veraf staat van wat The Runaways ooit deden. Fris en een talent om u tegen te zeggen, één van de weinige keren dat de Britse pers wel overschot van gelijk heeft.
Logisch ook dat Courtney haar metgezel Jen Cloher uitnodigde op haar droomlijstje. Imponerende songs over uit de kast komen of over iemand die gezegend is met de ogen van David Bowie. Het zijn allemaal onderwerpen die aan bod komen in de muziek van de Australische. Enig storend minpuntje is dat de bindteksten bij momenten even lang duren als de songs zelf, maar voor de rest kunnen we alleen maar superlatieven gebruiken!
Terwijl op het grote podium Black Midi stond, was het niet meer dan normaal dat we ook de diepe kelders van de underground wilden opsnuiven. De mensen van Dansende Beren slaagden erin om met een zeer gevarieerd programma voor de dag te komen. Na de dreampop van Galine was het in de skatezaal de beurt aan de alles verschroeiende noise van Whorses. Eventjes dachten we dat deze herriemakers de zaal gingen afbreken, maar het bleeft beperkt tot het uitpersen van de decibels. We veronderstellen dat je voor Whorses het etiket noiserock moet gebruiken, maar wij zagen in Kortrijk vooral een band met een zeer eigen smoel. Waarschijnlijk een smoel dat net iets te rauw oogt voor de doorsnee mens, maar wij hebben ervan genoten.
Als gezegd geen Goat Girl, wel kwaliteit uit eigen land: Sylvie Kreusch. Het zal wel allemaal perfect uitgekiend zijn qua timing (Warhaus door de terugkeer van Balthazar een tijdje in de kast), maar toch is het meer dan zo maar een soloproject. Samen met de percussionisten Falk Schrauwen en Simon Segers schept de popkoningin een sfeer vol gevaren. Een zwarte weduwe die haar prooi in de armen sluit om die daarna met vertier op te peuzelen. Uitstraling (maar dat wist je) en met glans bewijzend dat ze ook op eigen benen één van de sterkste acts van dit land is. Iets wat je hoogstwaarschijnlijk ook wel van Snail Mail kan zeggen, maar op het kleine podium stond een bom die wachtte op haar ontsteking: Heisa.
De meningen achteraf logen er niet om, de sound van dit trio was ronduit overrompelend. Noem het grote woorden of wat dan ook, maar Jonathan Frederix is wat ons betreft de strafste drummer van Sonic City. Noise met opzwepende ritmes en claustrofobische stemvervormers. Jammer voor de rest, maar Heisa was de sterkste act in Kortrijk, hoewel WWWater ook behoorlijk dicht in de buurt kwam.
Het feit dat de Gentse Charlotte Agidéry door Courtney Barnett uitgenodigd werd bewijst welk internationaal potentieel ze wel bezit. Een stem als een klok (en dat enthousiasme!) en gewapend met het perfecte drumwerk van Steve Slingeneyer (zondag was blijkbaar de dag van de drummers) en het geniaal synthgeluid van Boris Zeebroek maken WWWater tot een act die het allerhoogste niveau heeft bereikt, en dat zonder één plaat onder de arm. Sorry voor de herhaling, maar WWWater wordt zeer groot, waarschijnlijk zelfs veel te groot voor dit landje.
Toegegeven, zondag was ook een beetje de dag van de Belgen. Niet alleen Courtney zorgde daar voor, maar ook Dansende Beren die voor hun afsluiter Rumours kozen. In alle eerlijkheid waren we er zelfs soms van verbaasd waarom sommige acts het met een klein podium moesten stellen (gewoon omdat Courtney de grote podia cureerde dus), maar wat ons betreft mocht dit viertal een paar meters verder staan. De stem van Hannah (blijkbaar zwaar onder de indruk van de wervelwind die Heisa was) is er één die door je lijf scheurt. Een brok welgemeende emoties met daartussen loeiharde, maar tegelijkertijd verterende elektronica. Zonder twijfel één van de meest originele geluiden die je vandaag kan horen. Internationaal, ja zelfs internationaal.
Poliça. Een Amerikaanse band die al met zo iedereen is van vergeleken (van The XX tot St. Vincent), zelf plakken we daar ook het mysterieuze geluid van Beak< bij. De set kon misschien best wat meer variatie gebruiken en het was bij momenten net wat te statisch, toch moet je van ijzer zijn wil je niet wegsmelten door de schoonheid van Channy Leaneagh’s stem.
Nog twee te gaan vooraleer we tevreden huiswaarts konden keren. Lonnie Holley wordt af en toe wel eens de sensatie van Amerika genoemd en dat zal zonder twijfel veel te maken hebben met het feit dat de man in geen enkel vakje past. Gewaagd, vaak gebruik makend van improvisatie en vooral vol woede over de politieke staat waarin zijn land verkeert. Gecontroleerde chaos en dus compleet wat Melanie De Biasio niet was die de laatste dag mocht afsluiten. Een Belgische artieste die al lang niets meer hoeft te bewijzen. Een ingetogen jazzy sfeer waarbij ieder detail uitgespeeld werd. Haaks tegenover het lawaai dat we eerder die dag hoorden, maar daarom niet minder mooi.
Sonic City 2018 zit erop, laten we nog één keer die slogan herhalen en hopen dat het volgend jaar een feit is: the future is female.
De revelatie : Heisa
De verrassing : Dream Wife
De bevestiging : WWWater
