Op 25 november was het exact 50 jaar geleden dat Nick Drake op 26-jarige leeftijd overleed aan een overdosis amitriptyline, een antidepressivum. Hij maakte slechts drie album maar dat zijn alle drie klassiekers geworden vol prachtige, breekbare liedjes. Dit jaar trokken Annelies Van Dinter (Echo Beaty), Renée Sys (Marble Sounds), Jan Swerts, Gianni Marzo (Isbells, Marble Sounds…) en Nicolas Rombouts door ons land om een passend eerbetoon te brengen aan Drake. Omdat hun bewerkingen zo de moeite waard zijn, hebben ze ze ook opgenomen onder de naam The Nick Drake Remembrance Sonorities zodat iedereen nog lang kan genieten van deze unieke versies.
In De Roma kwam de tournee van dit gezelschap tot zijn einde en dat wilden ze in schoonheid vieren. Daarom werden er een resem gasten aangekondigd en dat waren niet van de minste: Rosa Butsi, Naima Joris (zij ging normaal mee op tournee maar moest op het laatste moment afhaken), Guido Belcanto, Gregory Frateur, Frank Vander Linden, Porcelain id, An Pierlé en Talk Talk-bassist Paul Webb die we ook kennen als Rustin Man (hij bracht in 2022 het album Out Of Season uit dat hij opnam met Beth Gibbons van Portishead). Guido Belcanto en Porcelain id waren helaas afwezig maar er was gezorgd voor deftige vervanging met Sam De Nef, Myrthe Luyten alias Astronaute, Sjoerd Bruil en niemand minder dan Howe Gelb.
Op het podium stonden niet enkel de instrumenten van de band maar ook een soort van slaapkamer opstelling. Het stelde de slaapkamer voor van Drake, de plek waar hij overleed. Achter de band werden foto’s getoond van Nick en zijn familie en voor het optreden begon, kregen we een mini interview te zien met de ouders en zus van de singer-songwriter. Gianni Marzo was de ceremoniemeester van dienst. Hij leidde ons door de avond en stelde de band voor als “het slaapkamer orkest”.
De band opende met een bloedmooie versie van Place To Be dat Jan Swerts met veel gevoel zong. Het verbluffend mooie Hanging On A Star volgde waarbij Swerts een duet zong met Renée Sys. Sam De Nef bracht vervolgens solo All My Trials met zijn breekbare stem en prachtig gitaarwerk. Met Northern Sky bewees Marzo dat hij niet alleen een straffe gitarist is maar ook geweldig kan zingen en heel diep kan raken met zijn stem. Frank Vander Linden zette Times Had Told Me volledig naar zijn hand. Ook vertaald naar het Nederlands klonk het nummer heel boeiend.
Twee dagen voor het concert werd aan Astronaute gevraagd om mee te doen met de tribute avond. De Nick Drake songs waren echter al bijna allemaal ingenomen, dus koos hij voor een nummer van Nicks moeder Molly. Luyten bracht een mooie, gevoelige, folky versie van I Remember dat eigenlijk mooier klonk dan het origineel. Daarna was het terug de beurt aan de band die Parasite brachten en dat Swerts weer heel gevoelig bracht. Vreemd dat dit nummer niet op de tribute plaat is beland (de plaat is trouwens al uitverkocht). Voor Things Behind The Sun nam Renée Sys de akoestische gitaar en de zang voor haar rekening en dat deed zo geweldig dat we het origineel bijna vergaten.
An Pierlé zong vanachter haar piano een meeslepende versie van Which Will met een extra vleugje drama, of wat had je verwacht? Voor River Man werd de band uitgebreid met gitarist Sjoerd Bruil en Paul Webb. Ze brachten samen een machtig donkere versie die best veel indruk maakte. Annelies Van Dinter ruilde voor Know de drums in voor een akoestische gitaar en zong, ondersteund door Seys op achtergrondzang, deze prachtige klassieker op ronduit sublieme wijze. Naima Joris bracht een paar maanden geleden haar versie van From The Morning uit als single en dat klonk magisch, live klonk het echter nog intenser en ze pakte ons van de eerst tot de laatste noot volledig in. Niemand had Howe Gelb verwacht in De Roma maar hij was er en de man was niet alleen, hij bracht ook een zangeres mee waarmee hij Saturday Sun in duet zong. De herkenbare schurende en doorleefde stem van Gelb samen met de mooie heldere stem van de zangeres vormde een heel knappe combinatie. Van At The Chime Of A City Clock kregen we een speelse psychedelische versie met Sys.
Roos Denayer alias Rosa Butsi bracht een opzwepende versie van Hazey Jane die helaas een beetje in het water viel toen het geluid in de zaal het liet afweten. Gelukkig was het probleem tegen het midden van het nummer opgelost en konden we toch nog genieten van Roos’ prachtige versie met de band. Voor Poor Boy kwam An Pierlé terug achter de piano zitten. Ze bracht het nummer in duet met Gianni, Renée zong de backings en bespeelde ook de xylofoon. Gregory Frateur kwam dan op het podium om het prachtige Day Is Done in te zetten met de band. Helaas viel het geluid in de zaal opnieuw uit. Gelukkig hadden ze dat op het podium deze keer wél door zodat ze alles stopzetten en het nummer daarna akoestische brachten. Frateur heel intiem samen met Rombouts op de bas en Gianni op dobro gitaar was eigenlijk een onverwachte, mooie afsluiter voor een heel geslaagde magische avond.
Na een staande ovatie kwam de band nog eens terug om een donkere versie van Black Eyed Dog te brengen waarin Annelies Van Dinter naast geweldig drumwerk ook het nummer met veel passie zong. In het midden van het nummer kwamen alle gasten mee op het podium om mee te zingen als overdonderend achtergrondkoor.
Wat een geweldig tribute concert was dit! Al was dit een gelegenheidsgroep, toch leek het alsof de bandleden al jaren samen speelden. Het klonk allemaal zo mooi dat we die technische mankementen al snel vergeten waren. De speciale gasten waren natuurlijk de kers op de taart, maar ook niet meer dan een extra ingrediënt. Spijtig dat dit het laatste optreden was want dit klonk allemaal zo mooi. Wij hopen dan ook dat deze talentrijke groep mensen het nog eens snel overdoet zodat we nogmaals kunnen genieten van de prachtige composities die Nick Drake ons naliet.
Het album is nog steeds digitaal te koop via Bandcamp.