Pop-up bar De Kapel in Herentals pakt ook deze zomer weer uit met enkele straffe concerten. Na Stef Kamil Carlens en de Tuxedo Swamp Blues Band is het nu de beurt aan Mauro Pawlowski om het publiek te vermaken, verwarren en verschrikken met zijn muzikale schizofrenie.
Hieronder pogen we in woorden te omschrijven wat er zich die avond in Herentals afspeelt maar net zoals bij ieder concert van Mauro Pawlowski wensen we toch de nadruk te leggen op de zin: “You had to be there.”
Night Of The Pawlowski Syndrome, zoals de avond genoemd wordt, zou om 20.30 uur van start gaan. Uiteindelijk wordt het optreden een half uur vervroegd om zo voldoende ruimte te creëren om achteraf ook het EK voetbal uit te zenden. Ondanks deze inspanning van zowel de organisatie als Mauro zelve is de opkomst relatief mager. Te mager voor een artiest zoals Mauro, naar onze mening. We zijn er echter zeker van dat het de Evil Superstar worst zal wezen hoeveel volk er uiteindelijk komt opdagen. Het inlevingsvermogen en entertainmentgehalte zal er niet minder om zijn.
Om iets na acht gaan de spots aan en doemt een donkere verschijning vanuit de coulissen op gewapend met een fluit. Het optreden gaat van start met een improvisatie op fluit waar zowel Pan als de rattenvanger van Hamelen een punt aan kunnen zuigen. Mauro springt en dartelt over het podium als ware hij een hitsige berggeit op zoek naar een vrouwtje terwijl hij met volle overtuiging dissonante tonen uit zijn blokfluiten laat vloeien. Een sterke opener van wat zonder twijfel een memorabele avond lijkt te worden.
Bij het tweede nummer verdwijnt Mauro van het toneel en geeft hij de fakkel kortstondig door aan zijn goede vriend Maurits Pauwels. Maurits brengt voor de gelegenheid een cover van Will Tura waarvan hij de tekst meesterlijk herwerkte. Nog Twintig Minuten Geduld, is een feit.
“Mijn naam is Mauro Pawlowski. Onthoud die naam, u gaat er nog veel van horen.” Het is met deze woorden dat Mauro opnieuw ten tonele verschijnt, gewapend met een suave zonnebril en twee minishakers. Wat volgt, vraag je jezelf af? Wel, het nummer eindigt met een stukje dissonante jazz maar wat daarvoor gebeurde, kunnen we met de beste wil van de wereld niet beschrijven. Een staaltje pure wenkbrauw fronsende Mauro! Onze glimlach, en die van de rest van het publiek, reikt in ieder geval van oor tot oor.
Na dit stukje discobeat free jazz maakt Mauro gebruik van de gelegenheid om zijn nakende plaat Eternal Sunday Drive nog eens in de verf te zetten. Always Someone is het volgende nummer. Voor de gelegenheid is het nummer gestript tot enkel de crooner zelf met zijn gitaar. Wij zitten in ieder geval met open mond te staren terwijl Mauro ons volledig inpakt met dit nummer.
Voor het volgende nummer kiest Mauro iets van Smartschade. Een project met onder andere Jan De Smet en Lien Van De Kelder. De keuze gaat naar de smartlap Patsy van Nederlander Rein De Vries, een nummer dat ook tijdens de concerten van Smartschade door Mauro wordt gebracht.
Viel Zo Graag Samen volgt. Een nummer dat Mauro maakte en door dichter Peter Verhelst van woorden werd voorzien. Het resultaat is een zwoel en mysterieus elektronisch nummer met parlando vocalen waar we opnieuw met open mond naar zitten te luisteren.
Voor Mauro kan de avond blijkbaar al niet meer stuk. “Ik vind het nu al goed”, zegt hij blakend van enthousiasme net voor hij het volgende nummer, The Silent Sky, inzet. De track is, net zoals Always Someone, afkomstig van de nieuwe soloplaat van Mauro. Ook hier is het nummer van alle franjes ontdaan en krijgen we opnieuw een ontwapenende versie van de zanger met zijn gitaar te horen.
Na al deze smartlappen, disco en Vlaamse meesterwerken is het tijd om een andere persoonlijkheid van Mauro op het publiek los te laten. Gewapend met zonnebril, bandana en een uit de kluiten gewassen vintage autotoeter brengt hij Honest All Night van Gruppo Di Pawlowski. Origineel een track met agressie als ware het geschreven door Nine Inch Nails zelf. Nu met toevoeging van een autotoeter, wederom een Mauro-track pur sang.
Wie Mauro wat volgt, weet dat hij het enkele jaren geleden op zich had genomen om een eigen interpretatie te voorzien van Boudewijn De Groots meesterwerk: Nacht En Ontij en dit samen met zijn Braaknoot Ensemble. Het bisnummer bij deze voorstelling was een oud Nederlands volkslied uit de 19de eeuw genaamd Het Duivelspaard. Voor de gelegenheid haalt Mauro ook dit nummer nog eens vanuit de krochten van de hel.
Nu is het de beurt aan het Circular Media Channel. Een entiteit die half mens en half cassette is, betreedt het podium op de tonen van Ik Hou Van Muziek van Bobby Prins. Ieder weldenkend mens zou zich op dit moment beginnen afvragen wat er in godsnaam aan het gebeuren is. Voor ons bracht het feit dat Visitor X de cassettes op een bananenpak had geplakt voldoende verduidelijking. We verwijzen jou dan ook graag naar de bovenstaande foto.
Wanneer Mauro opnieuw het podium betreedt, ervaart hij initieel wat technische problemen met zijn gitaar. “Trust me I’m a professional”, laat Mauro ons weten terwijl hij het mankement kortstondig opvangt met een blokfluitsolo. Na enkele seconden weet Mauro toch wat geluid uit zijn kenmerkende Telecaster te krijgen en wordt de (on)gecontroleerde waanzin verdergezet.
Mauro kiest voor het volgende nummer voor een cover van Roy Orbison. Wie wat bekend is met de wijlen Big O weet dat hij met zijn laatste album Mystery Girl trachtte om zijn carrière opnieuw een boost te geven. Het album werd geproducet door Jeff Lynne maar het waren Bono en The Edge die Orbison van de titeltrack voorzagen. Een nummer van Roy Orbison coveren, het is niet iedereen gegeven maar Mauro komt nu eenmaal met alles weg. De voormalige Evil Superstar doet het nummer de volledige eer aan en weet een dijk van een cover uit zijn gitaar en keelgat te persen. You got it!, zou de Big O ongetwijfeld zelf gezegd hebben. De Youtube-beelden spreken voor zich.
Na de cover van Roy Orbison, verlaat Mauro Pawlowski de bühne. Hij maakt wederom plaats voor collega Maurits Pauwels die diens Afscheid In Kloten brengt, gevolgd door de ballade van Anneliese Michel. Zoals steeds worden we tijdens de ballade bevangen door ontroering en emoties, wat een hoogtepunt bereikt bij de regel: “Go suck some cocks in hell, you faithless swine”. Eindigen doet Maurits naar eigen zeggen met een “anticlimax”. Hij brengt het nummer Terug Naar Limburg waar hij, net als Mauro, ook zijn oorsprong vindt.
Net als we denken dat de set voorbij is, verschijnt Mauro Pawlowski terug op de scene gekleed in een poppenkast. Wat volgt, is een verhaal met overgesneden kelen, vastzitten in een combi, een good cop en een bad cop en hoe Mauro zonder het goed en wel te beseffen in deze situatie verzeild was geraakt. Een onconventioneel maar memorabel einde.
“Onthoud de naam Mauro Pawlowski, u gaat er nog veel van horen.” Dat staat als een paal boven water! Hij kwam, zag en overwon!
MAURO: MAUROWORLD WEBSITE / FACEBOOK
KAPEL: FACEBOOK
RECENSIE: ALWAYS SOMEONE / THE SILENT SKY