Die dappere melomanen die de Mechelse kou trotseerden vrijdagavond 9 december 2022 met de Jazzzolder als bestemming, hebben zich dat vast niet beklaagd. Niet alleen omdat het binnen aangenaam warm was, maar vooral dankzij de muzikale verwennerij die hun deel was. Verwennerij want bloedmooi waren de verhalende en verwarmende, soms melancholische dan weer swingende composities van het Martin Salemi Trio.
Salemi spreidde prachtige pianovirtuositeit ten toon, briljant begeleid door de schijnbaar eeuwig lachende contrabassist Boris Schmidt en percussionist Daniel Jonckers. Samen trakteerden ze Jazzzolder Mechelen op een gulle portie hartverwarmende, al dan niet pakkende ballads, fijne grooves en vibes.
Pianist Martin Salemi trad aan met dezelfde bezetting die ook op het jongste album About Time (2021), paradoxaal genoeg niet uitgebracht als Martin Salemi Trio. En About Time zou dan ook goed aan bod komen in de set. Er werd sterk geopend met Doubt; parlando en toch ook groovend, verhalend en swingend, met een mooie flow. Het was toen dat het ons voor het eerst opviel hoe vaak contrabassist Boris Schmidt steevast smakelijk glimlachte terwijl hij fraaie noten van de snaren plukte. Een contente mens!
Met een prachtig meanderend en filmisch Most Of The Time bleven we nog even bij About Time; een minimalistische breekbare mooie ballade. Of de andere concertgangers dat ook deden, weten we niet, maar de ogen sluiten hielp om extra te genieten en weg te dromen. Alsof je een bijzondere wandeling maakte doorheen een magisch landschap. Zo mooi.
Bij Late April, zonder enige twijfel hét allermooiste moment in de set, hielden we het amper nog droog. Wat een absolute tearjerker, zeg! Zo meeslepend en pakkend, zo diep. Met Salemi die inzette op piano, de contrabas van Schmidt die de lead overnam. Hoe melancholisch verhalend dat pianospel, zo magisch kreunde en huilde de contrabas mee, sereen getroost door de subtiele percussie van Jonckers. Machtig magisch, of magisch machtig, dat kan ook.
De standard My Ideal, met fraaie solo van Schmidt werd ook zeer gesmaakt door het publiek, tijdens Regina, eresaluut aan de Braziliaanse zangeres Elis Regina, konden we niet anders dan ons een dansende Regina inbeelden want, zo fraai swingde het. Open doekje hier voor Jonckers die een spetterende drumsolo ten beste gaf. Check zeker ook de opname van Regina, te vinden op het album Short Stories (2017). Bij de uptempo-cover van Cristobal Soto, de titel ontsnapt ons, even, werden alle registers losgegooid, op een guitige frisse melodie, kinderlijk haast…
Met een zalig One Fine Day werd het About Time-album opnieuw bezocht. Knappe een-tweetjes tussen Salemi en Schmidt, machtige melodie, ook wel wat beladenheid en ei zo na werd weerom een traantje weggepinkt zowaar.
Salemi had geregeld de nummers geduid, aan- of afgekondigd. Wanneer hij op gegeven moment opnieuw het woord nam en iedereen uitvoerig bedankte, besefte je dat de set er helaas al bijna op zat. Bijna want als afsluiter kregen nog het toepasselijk getitelde Leaving, een sfeervolle, swingende compositie, opgebouwd rond een schijnbaar erg simpele melodie, die zich al snel oorwurm gewijs in onze hersenpan nestelde. Nee, helemaal niet erg! Aanstekelijke vibes en weerom genieten van de souplesse van de muzikanten en hun spelplezier. Enkele muzikale grapjes, valse eindes, een-tweetjes en vooral veel virtuositeit ook. Weerom! Dat mochten ze nog eventjes overdoen, want het publiek stopte niet met applaudisseren tot de band ons nog een korte toegift schonk.
Toen was het onherroepelijk voorbij. Maar elke concertganger, al dan niet met nog een natje na, kon met gulle glimlach op het gezicht, en nog nagenietend van zoveel hartverwarmende tonen, tevreden huiswaarts keren. Gesterkt of/en gezalfd de koude winternacht in.
Facebook – Instagram