Tekst: Peter De Bruycker (pdb) en Nel Mertens
Foto’s: Hans Vermeulen. Bekijk hier onze uitgebreide fotoreportage van W-festival op 29/8/2021.
We zagen op Sinners’ Day Special met The obsCURE reeds een uitstekende coverband aan het werk, vandaag was het de beurt aan “invaller”. Wegsfeer.. Een viertal uitstekende muzikanten (Filip Heylens, Niko Westelinck, Kris Delacourt, Bart Van Lierde) staan met Wegsfeer (een hardnekkig misverstand) voor “muzikale aanranding van new wave klassiekers”. In keurige outfit en in een razend tempo vuurden ze de ene na de andere classic af, kwestie van de puntjes nog even op de ‘i’ te zetten. Van Hong Kong Garden (Siouxsie and the Banshees), via Winning (The Sound), over Transmission (Joy Division) tot Alice (Sisters of Mercy). We gaan ze niet allemaal opsommen. Beukende versies van pikzwarte klassiekers met nauwelijks synth en des te meer elektrische gitaar. Een nummer als Eisbär (Grauzone) vraagt misschien een iets subtielere aanpak, maar voor het in se al steviger werk, zoals Passion of Lovers (Bauhaus), Holiday In Cambodja (Dead Kennedys) en Human Fly (The Cramps), werkte deze aanpak perfect. We zagen een paartje angstig wegvluchten, hopend op beschutting in de Batcave… (pdb)
Als een West-Vlaming in Gent terecht komt, zit hij op de ideale plek om zijn talent te laten broeien tot iets bijzonder. Bert Ostyn begon ooit als solo-artiest en staat met zijn indierock-/jazzband Absynth Minded na 20 jaar meer dan stevig in de Belgische én Europese muziekwereld. Met ondertussen 4 Music Awards, 8 albums en een lading hits op zak, palmde frontman Ostyn, samen met bassist Sergej Van Bouwel, gitarist Toon Vlerick, toetsenist Laurens Dierickx en drumster Isolde Lasoen – die we eerder deze week al als percussioniste/ backing vocaliste zagen bij Daan – het Oostendse podium en zijn publiek in.
“Cold of the blood. Cold of the mind.” Het rock-’n-rollgehalte stijgt wanneer gitaar en bas een psychedelisch intermezzo laten horen. Maar het zijn de hits die het publiek vooral aangrijpen. Het emotioneel meeslepende My Heroics, Part One nam ons hoofd mee naar een heel andere plek dan het strand, verdwalend in de sonische schoonheid van tristesse. “Isn’t it always so? The story is unfold, at least. You got a different role and now you gotta quit the scene.” Met finesse gebracht en met de details die het nummer net zo fragiel maken, want terwijl Bert Ostyns stem zelfzeker sterk klinkt, horen we getik van Isolde, subtiele toetsen van Laurens en de mini-tamboerijn van Toon.
Het gemak waarmee Isolde Lasoen een band begeleidt, is opvallend uitzonderlijk. IJlzuiver rollen de woorden uit haar keel als tweede stem, terwijl ze in de ene hand met een stick de drum bespeelt en met de andere de tamboerijn aanstuurt. Haar stem matcht perfect met die van Ostyn. Voor Saved Along The Way bracht Osteyns zoontje Nelson de gitaar op het podium, waarna we vooral overdonderd werden door de schitterende pianosolo in dit nummer. Daarnaast brachten ze ook een vrij vette versie van The Passenger. We hoorden een Nederlandse verbolgen zeggen: “Wat zijn die Belgen een zootje tamzakken, toch?!” Helemaal mee eens. Een (moe?) publiek dat zichtbaar genoot, maar amper een vin bewoog.
Daar kwam verandering in met afsluiter Envoi, dat toch wel het pittigst klinkende hoogtepunt was van een knap divers, moodswingend optreden.
Dat het geluid even uit viel, bracht frontman Guy Chadwick van The House Of Love geen seconde van zijn stuk. Hij verdwijnt even en hervat met even veel duistere schwung in opener Road, met melancholisch bittere vocals en snijdende gitaarlijnen. Ook Christine volgt, de single na de eerste break up van de band in 1988, die duistere ballade-passages afwisselt met meer uptempo darkpopelementen. Hope laat de ballade dan weer in een knappe clinch gaan met erg sterk gitaarwerk – wat de track een filmisch karakter geeft – en diepe basvocalen. Chadwicks stem bleef goed geconserveerd, want klinkt nog nagenoeg hetzelfde als pakweg 30 jaar geleden, en de Britse rockgroep blijft ook nog steeds de sfeer van The Jesus and Mary Chain wel ergens mee te dragen. Light of the Morning, The Beatles and the Stones, I Don’t Know Why I Love You en The Girl With the Loneliest Eyes zijn de nummers die er voor ons uitsprongen, hoewel hun tophit Shine On het absolute hoogtepunt was en het strandpubliek tot dansen dwong.
Heel wat Britse bands van de jaren ’80 puurden inspiratie uit de soulmuziek. The Christians van Liverpool zijn daar een uitstekend voorbeeld van. Enkel frontman Garry Christian rest nog van de originele bezetting waar ook twee van zijn broers deel van uitmaakten. Frappant is dat de bandnaam hen steeds parten heeft gespeeld, vooral in de USA. “A lot of people hate us” merkte hij plots op halfweg het optreden, wat hij gelukkig meteen temperde met zijn soms wat bizarre humor. In ieder geval: een bijzondere stem heeft hij nog steeds. Ze trapten af met Born Again, Greenbank Drive (waarin ze mooi overschakelden op Papa was a Rolling Stone van The Temptations) en Forgotten Town. Het publiek genoot, in de schaarse zon die er de laatste dag was, met volle teugen van de sfeervolle soul. Beatles-cover Here Comes The Sun kon niet perfecter aansluiten. Afsluiten deden ze met de cover waarmee ze een hit scoorden: Harvest of the World van The Isley Brothers.
Blancmange was één van die optredens waarvan we vooraf vermoedden dat het wel eens echt goed zou kunnen zijn. Onze verwachtingen lagen hoog en werden ruimschoots bevestigd door de elektronische spinsels die in hun heerlijke complexiteit toch toegankelijk binnen komen. Perfectionisme qua sound op het podium en zang die niet continu afgelikt stabiel klinkt. En dat maakt het in dit geval perfect. Een stijlvolle verschijning is Neil Arthur nog steeds. In zwart pak met oranje/rood riempje als eyecatcher, palmt hij het podium in, samen met Finlay Shakespeare. Ze worden als synthpop gelabeld en dat geldt zeker voor hun hits als Living On The Ceiling, Don’t Tell Me, Game Above My Head en Blind Vision. Maar even vaak worden de nummers typerend gekleurd door chromatische toonveranderingen wat een oosters sfeertje mee geeft.
Last Night I Dreamed I Had A Job. Terwijl de winter vroegtijdig op het strand leek aan te komen, neemt de dreiging grimmig toe, met sci-fi bleeps die rond onze oren slingeren.
Wanneer de regen op het podium in slaat, begeeft de elektriciteit het. Arthur houdt het publiek bij zich en maakt een praatje, tot de elektro-tafel naar een droge zone verplaatst wordt en het duo zijn set hervat. Niets gebeurd. Het is maar hoe je er mee om gaat. Hoe meer het optreden vordert, hoe voller het strand loopt. “Your situation strikes me right on my heart.” Empathie is een sterke emotie en dat weten ze mooi te verklanken met warme soundscapes, doffe beats en jungle ritmes. Binnen een tweetal weken verschijnt het nieuwe album Commercial Break van Blancmange. Guess who’s looking for to that?!
Tijd om wat rockballades over ons heen te laten komen van Starship featuring Mickey Thomas (voorheen bekend als Jefferson Starship). Van een stijlbreuk met voorganger Blancmange gesproken… Maar daarom niet slecht. Het genre ligt ons minder, maar in glamstyle brengt Starship – met Mickey Thomas in de frontlinie dus, bijgestaan door de krachtige frontlady Stephanie Calvert – tracks die onze jeugd sierden met wat ‘good old fashioned rock’. Openen doen ze met Layin’ It On The Line, waarna de dames Jane en ook Sara bezongen worden. Daarna neemt Colvert de frontlinie even helemaal over, om ons – in een soort medley – mee te nemen door de Starship geschiedenis met Nothing’s Gonna Stop Us Now, White Rabbit en Somebody To Love. Mickey staat haar slechts af en toe bij en de gitarist steelt even écht de show door voor een solo de snaren met zijn tong – zijn tong! – te bespelen. Naast Mikey Thomas, die er met ferme rockattitude voor gaat, straalt Stephanie Calvert ook wel die charismatische rockallure uit, terwijl ze dat met haar knappe, krachtige stem ook bestendigt in Fooled Around And Fell In Love en Find Your Way Back. Een publiek met ondertussen het 5-daagse oude zand tussen zijn tenen brult hun grootste hit We Built This City enthousiast mee, als voorbereiding op The Jacksons.
Op zich zette Starship een erg gedateerde sound neer, maar wel in een energiek, sterke live performance!
We gaan eerlijk zijn: het optreden van The Jacksons was er eentje waar we het meest onzeker waren. Want wie zouden we te zien krijgen? En als er dan nog iets van die fabulous Jackson Five overbleef, hoe zou dat anno 2021 dan wel niet klinken? En zou de band er überhaupt wel opdagen? De enige zekerheid die we hadden was dat Michael er vandaag – op zijn verjaardag – niet bij zou zijn. Met licht ironische vooroordelen namen we schoorvoetend toch maar plaats tussen duizenden opgewonden Jackson-fans op het strand. Bij de begintune krijgen we een collage aan beelden te zien die de geschiedenis van de band schetsen. Op het ogenblik dat Michael gefocust was op zijn solocarrière (1985 – 2012), traden The Jacksons niet meer op als band. Bij zijn overlijden pikten ze de draad weer op om zo de herinnering aan Michael Jackson levendig te houden.
Wanneer ze op het podium verschijnen worden we omvergeblazen door de energie van drie Jacksons, die ondertussen gemiddeld rond de 70 zijn. Jermaine was er niet bij, maar Tito met gitaar, boegbeeld Jackie en de jongste, Marlon, bleken te blaken van energie! Wanneer ze openen met Can You Feel It? blazen ze meteen ieder vooroordeel van ons omver. Samen met het publiek, zongen ze ‘Happy Birthday’ voor Michael, waarna ze een sterke show verder zetten. Met glitter, flair, danspasjes, enthousiasme en energie! Naast de opener krijgen we ook Lovely One en Heartbreak Hotel van op het album Triumph te horen. Rock With You, Enjoy Yourself, Show You the Way to Go, Lovely On, Love One Another, Can’t Let Her Get Away, This Place Hotel, Shake Your Body (Down to the Ground). Een knap gevulde setlist, waarbij het energiepeil van het trio geen seconde zakt. Blame It on the Boogie liet een warme golf van beweging over het publiek los, dat cumuleerde in de aaneenschakeling van de tophits I Want You Back, ABC, The Love You Save, Dancing Machine, Never Can Say Goodbye en I’ll Be There.
Grote namen als deze worden vaak geleefd en beseffen soms amper waar ze die dag spelen. Jackie verraadde die valkuil van de grootheden, door plots aan het publiek – dat al 5 dagen recht stond – te vragen om recht te gaan staan: “Stand up! Come on, stand up and clap your hands!” Even een – bijna meelijwekkend – grappig momentje.
Als bis-nummer kregen we er nog het Michael Jackson- nummer Wanna Be Startin’ Something’ bovenop. Een show waarvan we blij zijn dat we er geen seconde van misten. Want slechts die duizenden op het strand van Oostende kunnen later misschien zeggen dat ze de Jacksons na de wereldwijde coronapandemie nog eens live zagen. En dan nog wel op hoogstaand niveau.
Als we nog even langs The Batcave lopen, lijkt het er daar nog steeds even stomend aan toe te gaan als de voorbije dagen. Op ieder uur van de dag vond je er een dansende menigte, genietend van de beste newwavetracks. Een dankbaar publiek voor dj’s met vakkennis, waaronder H8red, Jukebox Baby, Peter M., Vanonoise, Zanni, Fap Noir, Wildhoney, Hero Of The Void, Maxalto, Boo-Lee, Blackwaver, Kollaps, Pieter Borremans, Lieven De Ridder, Charlotte De Vos, Vetz, Danny Quetin, H en Chesko. Let’s say this weekend the dj’s were our gods…
