Op zoek naar het ideale huisorkest dat met een vingerknip een grijze herfstavond kan omtoveren tot een exotisch feestje zonder weerga? Charlotte & Reinhard is het antwoord. Maar vooraleer de dansschoenen mochten aangetrokken worden, was het luisteren naar TJE. Het trio stond eerder dit jaar al eens in het betoverende Wintercircus, maar dan als finalist van Humo’s Rock Rally. Op een paar maanden tijd is er veel veranderd. Heel wat superlatieven werden neergeschreven en volgend jaar komt de eerste ep uit op Mayway Records. Om maar te zeggen dat je volgend jaar nog meer van de drie zal horen.
TJE – een naam die verwijst naar het achtervoegsel dat gebruikt wordt bij verkleinwoorden – is opgebouwd rond Lindy Versyck, Melvin Slabbinck en Klaas Leyssen. Die laatste ken je misschien als de krullenbol van The Yummy Mouths, nog zo’n band voor wie 2025 alleen maar stralend kan eindigen. TJE grossiert in het minimale. Een overblijfsel van een drumkit, twee gitaren met een arsenaal aan effecten en natuurlijk het grootste wapen van de drie: Lindys stem. Ze zal het wel vaker horen in haar leven, maar door haar nasale stemgeluid waarschijnlijk voor eeuwig vergeleken met Björk. Gelukkig bestaan er slechtere referenties. Hun muziek heeft iets magisch, wat precies, dat kunnen we niet zeggen. Wel dat het niet lang zal duren vooraleer popminnend Vlaanderen weet wat TJE muzikaal te bieden heeft, ook al zou het kunnen dat ze in de eerste plaats zullen vragen waar die rare bandnaam toch vandaan komt.
Jonge wolven die zichzelf op een half uurtje met gemak en bravoure hebben bewezen. Wie dat niet moest doen waren oude rotten Charlotte & Reinhard. Een eerste blik in de zaal maakte duidelijk dat het publiek een perfecte balans vormde tussen jong en oud. Eerste missie volbracht en tegen het eind van de avond zouden er nog een hoop vakjes met succes afgevinkt worden.
De twee voorstellen is zinloos. Reinhard Vanbergen is naast producer van ontelbare projecten, ook al jaren één van de drijvende krachten achter de Belgische funkmachine Rheinzand. Net als vrouwlief Charlotte Caluwaerts trouwens. Ook al maken ze al jaren samen muziek, toch is het voor het eerst dat ze als Charlotte & Reinhard naar buiten treden. Dat merk je niet alleen aan de bandnaam of aan de tatoeages op de rug van hun handen, maar eveneens aan de ware liefde die in dit project schuilt en die uitmondt in puur professionalisme.
Net zoals het album Sins & Virtues opende het muzikale echtpaar hun set met My Love, een bezwerende ode aan de liefde. Charlotte nam de rol van dansende femme fatale – inclusief hoge hakken en flashy danspak – op zich. Reinhard was dan weer weer de multi-instrumentalist zoals we hem al jaren kennen. Een virtuoos die alles weet van instrumenten en ons tussen de nummers door iets vertelde over hoe een viool een cello werd. Technisch begrijp je er als nitwit niets van, noch minder hoe hij erin slaagt om vlekkeloos een zelfgebouwde gitaar met dubbele gitaarhals te bespelen. Je ziet hem wel uiterst geconcentreerd bezig, maar toch lijkt alles zo eenvoudig te gaan bij hem. Muziek zit nu eenmaal in zijn vingers, dat merk je en dat tovert een glimlach op je muzikale gezicht.
Charlotte stopte er af en toe weleens een grapje in zoals toen ze het verhaal vertelde over een ex-lief die niet alleen kickbokser was, maar ook steeds zijn portefeuille vergat als hij het volgende rondje op café moest betalen. Maar ze had ook een boodschap, een over liefde zoals in Anthem Song, ook al zijn het alsmaar donkerder dagen.
Het duo weet als geen ander hoe perfecte pop dient te klinken. Zonder plat op de buik te gaan, maar door kwaliteit te leveren zoals met de single Guardian Of Sleep waarbij het publiek het refrein mee neuriede en eventjes de nachtmerrie van de realiteit vergat. Balearic beats verpakt in Giorgio Moroder-stijl, en of dat heerlijk klonk!
Al was het voor het duo de eerste keer in hun carrière dat ze alleen op een podium stonden, van zenuwen was er geen sprake. Alles liep uiterst gecontroleerd, al was er ook ruimte voor improvisatie zoals het moment toen het gastoptreden van Benito Blancquaert, de man achter Balkanmuziekgroep La Panika, voor een mooi hoogtepunt zorgde.
De muziek van Charlotte & Reinhard moet je niet proberen omschrijven. We hoorden er van alles in. Donkere disco (dat bestaat!) zoals in Dagger of de virtuositeit van Factory-groep The Durutti Column, alhoewel dat laatste ook aan ons kan liggen. Aan pareltjes geen gebrek, zoals het innemende The Long Road. Soms mocht het wat uitbundiger, of zelfs op zijn Spaans, dan weer innemend zoals tijdens het intieme Strawberry Moon waarbij Reinhards zachte achtergrondstem het geheel afmaakte.
Met de titeltrack Sins & Virtues werden we huiswaarts gestuurd. Op enige – tenminste niet muzikale – zonde kon je Charlotte & Reinhard niet betrappen. Feilloos charmerend en met onweerstaanbare klasse.
