De ene muziekwedstrijd is de andere niet maar de moeder aller Vlaamse muzikale competities is ongetwijfeld Humo’s Rock Rally. Elke twee jaar – dit jaar voor de 24ste keer – is het prijs en iedere keer opnieuw slagen ze erin ons te verrassen met de kwaliteit van de bands die de selectie haalden. Dit jaar zijn dat er 53 (uit een totaal van 782 inschrijvingen) die het in 5 voorrondes (in elke Vlaamse provincie 1) tegen elkaar opnemen.
We waren erbij tijdens de eerste voorronde in Cactus Muziekclub in Brugge waar een aantal bekende en minder bekende gezichten zich, al dan niet (ver)stijf(d) van de stress, het podium ophesen. Neem er gerust een koffie of een theetje bij want het wordt een lange zit…
Openen deed Arend Delabie die we eerder al zagen passeren tijdens Sound Track en die zichzelf omschrijft als “bedroom producer/songwriter”.
Zo lopen er wel meer rond alleen hebben die niet allemaal een platencontract (met Mayway Records) in hun broekzak zitten natuurlijk. Drie nummers lang mocht Arend ons (maar toch vooral de jury) ervan overtuigen dat hij boven het rijkelijk bezaaide singer-songwriter maaiveld uitstak.
Hij deed dat niet in zijn eentje deze keer, maar kreeg het gezelschap van bassiste Hanne Vandekerckhove (Iskander Moon, Aarde aan Daan) die ook af en toe wat vocale ondersteuning bood. Hanne moest onmiddellijk na het optreden trouwens alweer de baan op naar een volgend optreden.
We herkenden One More Try en Stain – twee slepende, naar shoegaze overhellende meezingers – die in ons auditieve geheugen bleven hangen van zijn passage in dezelfde zaal een paar maand eerder. Dat de nummers van Delabie blijven hangen is zeker een plus maar aan de live presentatie kon nog wat gesleuteld worden. Verborgen in de veilige schaduw van zijn petje slaagde Delabie er niet echt in om contact te maken met het (nog vrij schaarse) publiek. De zenuwen van de 21-jarige bard zullen daar zeker een rol in hebben gespeeld. Maar performen is toch ook een beetje toneelspelen en daar is zeker nog wat marge.
19u00, tijd voor Bobbi Lu (laureaat Sound Track 2021) die haar synth batterij het podium op mocht rollen voor haar drie liedjes.
Bobbi Lu heet eigenlijk Lucy Ryan, komt uit de streek van Oxford en woont sinds een jaar of 8 in Brugge. De sympathieke Britse brengt een soort van synthpop met een stevige angel en is ondertussen al een geroutineerd performer. Toch blijft ook zij zich wegsteken voor het publiek, deze keer achter een muur van synths, een kolossale koptelefoon en een donkere muts. Naast haar op het podium herkenden we drummer Dries Coevens.
Ook Bobbi Lu vond, net zoals Delabie, onderdak bij MayWay Records.
In tegenstelling tot single Pretty Planet waarin onverwachts een gitaar opduikt, speelde Ryan in Brugge een zuivere synth set. De Moog zorgde daarbij af en toe voor wat dreunende resonantie in de concertzaal. Methapwhore opende de set waarna een ingetogen nummer volgde dat vlotjes transformeerde in een stampende techno knaller waarmee Ryan de zaal, voor het eerst die avond, helemaal op de hand kreeg. Titels? Geen idee maar graag meer van dit!
Tijd voor de eerste echte band van de avond: Big Adviser. Vijf jonge gasten (Stan den Heijer, Danzel Hoever, Andreas Duchi, Simon Moortgat en Dave Lantsoght) die een soort van weidse folkpop brengen met hier en daar een snufje americana, gebouwd op elektronica allerhande en gitaren. Zelf noemen ze het “folktronica”.
Even meenden we de stem van Milo Meskens te horen, maar de man was in geen verten te bespeuren.
Het geluid zat goed. De liedjes ook, al konden die soms wat extra peper en een duidelijker pointe gebruiken. Afsluiter Bitter Pill bleef nog een tijdje in ons oor hangen.
Qua podium présence kon Big Adviser nog wat [flauwe woordspeling alarm 1] advies gebruiken. Nog teveel zagen we 5 individuen op het podium staan eerder dan een (h)echte groep.
Neen, daarvoor moest je bij The Muttons zijn. Merlijn Goddeeris, Michiel Vandenabeele, Wout Houbart en Ward Van Echelpoel hebben al heel wat podia onder de voeten gehad en dat was er aan te merken. Opkomen met een piratenhoed, gecoiffeerd in Manchester-style, effectpedalen gemonteerd op de achterkant van een skateboard… hier was duidelijk over nagedacht. Het klopte vooral. Welkom in de nineties!
Van zodra de grommende bas van Houbart het zwerk doorkliefde was de zaal mee. Ja, er zat verdacht veel Nirvana in opener Pirates en ook de Britse voorbeelden werden vrolijk geciteerd. Maar wie maalt erom als je met een paar goede nummers, bakken energie en veel zelfvertrouwen je publiek kan inpakken. Wij niet in ieder geval.
Tijd voor een beetje zottigheid met het gezellige kamerorkest Zukora. Zelf noemen ze hun muziek afropsych of ook afrofuturisme maar we hebben eigenlijk geen idee wat ze daarmee bedoelen. Wij hoorden van de pot gerukte rock gemengd met een stevige scheut punk attitude, die bulkte van interessante ingevingen, exotische invloeden en al dan niet gecontroleerde waanzin.
Heerlijk!
Eentje in het Engels, eentje in het Japans en eentje in het Portugees (met dank aan Google Translate), allemaal gebracht alsof de heren – of toch vooral zanger Wout Vantieghem en ook wel gitarist Wout De Vocht – wisten wat ze aan het vertellen waren.
Vantieghem is ontegensprekelijk het (niet zo) geheime wapen van de bende en het ogenschijnlijke gemak waarmee hij de zaal inpakte was geweldig om te zien. Tegen het einde van de set (het was echt wel een set) ontplofte de boel helemaal en zelfs zonder microfoonkabel bleef Vantieghem als een gek brullend over het podium springen. Je kon er eigenlijk alleen maar vrolijk van worden.
Dat ze in West-Vlaanderen al eens van rap gehoord hebben, weet de rest van de noordelijke helft van België ondertussen wel en ook tijdens deze voorronde mochten de heren rappers niet ontbreken.
Eerst was er Gérome Morlion die als Duvve (duif dus) ter podium ging. Duvve is 19 jaar oud, rapte vanachter zijn drumstel, bracht twee vrienden mee die hem muzikaal begeleidden en verdiende wat ons betreft de prijs voor sympathiekste act van de avond. Zeker toen hij zijn moeder ‘mama duif’ – aanwezig in de zaal – een prettige verjaardag toewenste!
De teksten van Duvve gaan over het dagelijkse leven van een tiener. Kleine observaties worden opgetild tot universele onderwerpen zonder dat Morlion teveel in clichés vervalt. Weltscherz van iemand die nog niet zoveel van de ‘Welt’ gezien heeft.
Een beetje Brihang vergeven we hem graag, gelukkig zat er bij Duvve een Splinter in zijn schoen eerder dan een Steentje. Vanachter je drum zitten rappen is best origineel voor een hiphop-act, het zit de interactie met het publiek (toch belangrijk in het genre) echter serieus in de weg. Maar we gaan hier niet te kritisch zitten doen. Goede teksten, cool gebracht en de handjes gingen wél in de lucht!
Rapper nummer twee laat zichzelf Ide Snake noemen en had het warme Waasland (Sint-Niklaas) verlaten voor het tochtige Brugge. Hij bracht zijn eigen dj mee die de prijs voor meest originele naam naar huis mocht nemen: Jonagold.
Het moet daar wat zijn in Sint-Niklaas, toch als we mogen afgaan op de teksten van Cis Vermandel die zichzelf omschrijft als “braaf met treffende woorden”. Poëtische teksten die goed in mekaar zitten, maar in tegenstelling tot Duvve gebracht met nogal wat Engelse ’tussenwoorden’ en steevast gericht aan zijn bro’s. De sisters in de zaal lieten het zich gelukkig niet aan het hart komen.
De autotune in het eerste nummer had niet gehoeven voor ons, maar smaken verschillen natuurlijk. Geen petje, muts, batterij synths of drumstel deze keer om zich achter weg te steken, een vingertje mocht volstaan. Attitude met hopen en een flow waar we [flauwe woordspeling alarm nr 2] niet flauw over moeten doen. Chapeau. Allemaal prima in orde eigenlijk en toch sloeg de vonk niet over op de zaal. Drie nummers zijn daarvoor wat te weinig of was de attitude-barrière misschien net iets te hoog?
Het liep ondertussen al tegen 22u aan, tijd om nog eens stevig wakker geschud te worden. En ziedaar de brullende energiebom genaamd Maria Iskariot verscheen in de vorm van Helena Cazaerck, Sybe Versluys, Loeke Vanhoutteghem en Amanda Barbossa ten tonele. De buren zullen het geweten hebben, want wat voor een lawaai was me dat!
Fijn lawaai, daar niet van.
Maria Iskariot brengt van de pot gerukte punk voor filosofen. “Hoopvolle hopeloosheid in lawaaierig strofe, refrein, strofe. Liefde voor de onbeminden, vijgen na Pasen, maar in de eerste plaats een knieval voor de zondaars.” De afgevaardigd presentator noemde Cazaerck: “Hete Helena, de beste vingeraar van Brugge”. Geen idee hoe zoiets precies wordt vastgesteld maar de Bruggelingen weten hier ongetwijfeld meer over.
De band doet het in het Nederlands al was het niet steeds mogelijk individuele woorden van elkaar te onderscheiden doorheen het brulwerk van de zangeres. Maar we hebben ons wel ongelooflijk geamuseerd en dat deed de jury van Sound Track onlangs blijkbaar ook want de bende is een van de laureaten van die andere wedstrijd.
En nog was het feest niet gedaan. Ook Tje heeft een persoon van vrouwelijke kunnen vooraan het podium staan maar wat het drietal bracht was andere koek. Melvin Slabbinck, Lindy Versyck en Klaas Leyssen maken mysterieuze, donkere elektronische muziek die bij momenten heel stevig binnenkomt.
We zeiden het eerder al, een live performance is een beetje toneelspelen. En dat weet Lindy Versyck maar al te goed. Het was dan ook magisch om haar transformatie te aanschouwen eens de muziek begon.
Nog sterker was het geluid dat het drietal de zaal instuwde. Mysterieus, hypnotiserend en ongrijpbaar. Zelf noemen ze het “eigenzinnige, experimentele indietronica” en daar kunnen wij ons wel iets bij voorstellen. Versyck als een donkere sfinx, rijzig in het midden van het podium, klonk in het eerste nummer een beetje als Björk, al vervaagde die vergelijking naarmate de set vorderde.
Vooral de laatste minuten van afsluiter Days Exist waren ronduit adembenemend. Internationale klasse dit.
De vermoeidheid begon stilaan de zaal in te kruipen, tijd voor een laatste shot energie, iets waar The Rats tonnen van in huis hebben.
Je kan hun muziek postpunk of krautpunk noemen als je wilt, maar de klemtoon ligt toch vooral op punk. Die punkattitude werd perfect belichaamd door frontman Emile Dekeyser, en ook drummer Gilles Dierickx maakte indruk met zijn energieke slagwerk.
De band bracht een bescheiden fanclub mee uit Gent en er werd zowaar, voor het eerst die avond, meegezongen met enkele nummers!
Het plaatje klopte volledig. Dekeyser bokste, huppelde, sprong, brulde en zong terwijl Dierickx zich de pleuris stond te drummen in de achtergrond. De nummers grooveden als een steengroeve tijdens een aardbeving met kracht 7.8 op de schaal van Richter. De zaal groovede mee.
Wat een straffe afsluiter van een erg straffe avond. Geen idee hoe de jury hieruit een selectie moet maken, gelukkig hebben ze daar de juiste mensen voor die er, naar we onlangs lazen, veel meer vanaf weten dan wij.
